Είμαι παιδί του χωριού.
Όλη την παιδική μου ηλικία την έζησα στις γειτονιές, στις αυλές, στους δρόμους και στα βουνά και τα λαγκάδια που ήταν τριγύρω.
Σπάνια μέναμε μέσα στο σπίτι κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Ο χιονιάς δεν μας πτοούσε. Νιώθαμε το κρύο να καίει το πρόσωπό μας, αλλά μετά από λίγη ώρα το ξεχνούσαμε γιατί με το παιχνίδι φούντωναν τα μάγουλα από το αίμα που έβραζε.
Τα καλοκαίρια οι γονείς προσπαθούσαν να μας κρατήσουν μέσα για 2-3 ώρες το μεσημέρι και γιατί δεν έπρεπε να μείνουμε στον ήλιο, αλλά και για να μην κάνουμε φασαρία. Ξέρετε, στα χωριά τότε ο κόσμος κοιμόταν το μεσημέρι με τα παράθυρα ανοιχτά γιατί δεν είχαμε air condition.
Κάποιες φορές μαζευόμασταν σε μία σκιερή αυλή και προσπαθούσαμε να παίξουμε χαμηλόφωνα μέχρι να πάει η ώρα 5 και να ξαμολυθούμε στους δρόμους.
Στις τόσες οι ώρες που είχαμε για να παίξουμε η ποικιλία των παιχνιδιών ήταν μεγάλη.
Βόλτες με τα ποδήλατα, σκοινάκι, κουτσό, γύρω-γύρω όλοι, μπιζζ, λαστιχάκι, κυνηγητό, τυφλόμυγα, τζαμί, κρυφτό, η μικρή Ελένη που κάθεται και κλαίει, Δεν περνάς, κυρά Μαρία, Περνά-περνά η μέλισσα και ένα σωρό αυτοσχέδια παιχνίδια.
Έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που χάρισαν στη μικρή και με πήγε πίσω σε εκείνα τα όμορφα χρόνια ανεμελιάς.
Είναι “Τα ξεχασμένα παιχνίδια” της Άννας Λαουτάρη – Γκριτζάλα με υπέροχες ζωγραφιές της Ναταλίας Καπατσούλια.
Το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίλητος, έχει καταγραφή παιχνιδιών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στον πρόλογο εκφράζεται η αξία του παιχνιδιού, πόσο βοηθά στη σωματική και πνευματική ανάπτυξη, την εκπαίδευση, την ψυχολογία, την κοινωνικοποίηση του παιδιού κι ένα σωρό άλλα.
Παραθέτω μία μικρή παράγραφο :
“Ο παιχνιδότοπος είναι η μελλοντική κοινωνία για το παιδί. Εκεί του δίνεται η ευκαιρία να δημιουργήσει σχέσεις και φιλίες, με αποτέλεσμα να αποκτήσει εμπειρίες και κρίση απαραίτητες για την αυριανή του παρουσία και συμμετοχή στην κοινωνία.”
Στην αρχαία Ελλάδα τα παιχνίδια θεωρούνταν μέσο αγωγής, αυτογνωσίας και καλλιέργειας.
Διάβασα κάποια ενδιαφέροντα παιχνίδια της εποχής, αλλά συγκινήθηκα πολύ, όταν ξεκίνησα να ξεφυλλίζω το βιβλίο και σελίδα-σελίδα μου θύμισε εκείνα που παίζαμε στη γειτονιά με τους φίλους μου και που η αλήθεια είναι ότι κάποια είχα να τα ακούσω από τότε.
Στην αρχή έχει “λαχνίσματα”, αυτά τα ποιηματάκια που λέγαμε για να δούμε “ποιός θα βγει”.
Φυσικά το “οι Άγγελοι του Τσάρλι είναι 3. Η Κέλλυ, η Σαμπρίνα και η Κρις” δεν είναι καταγεγραμμένο (δεν είμαι τόσο αρχαία – ευτυχώς, Χριθτούλη μου).
Ο σαλίγκαρος, Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό, Ένα λεπτό κρεμμύδι (που πάντα το τονίζαμε ως “Ενά“), το δαχτυλίδι (Πού’ν’το – πού’ν’το; ), το μαντηλάκι, η κυρά Πινακωτή….
Ο τίτλος “Τα ξεχασμένα παιχνίδια” κρύβει μέσα κι ένα παράπονο των ίδιων των παιχνιδιών που δεν παίζονται από τα παιδιά.
Βέβαια, δεν φταίνε τα παιδιά. Οι εποχές αλλάζουν, οι ρυθμοί, οι συνθήκες της καθημερινότητάς με την τεχνολογία να είναι μεγάλο κομμάτι της μέρας μας. Όλα καλά είναι. Και τα ηλεκτρονικά και η τηλεόραση αρκεί να υπάρχει μέτρο. Τα παιχνίδια τεχνολογίας αναπτύσσουν άλλες ικανότητες. Δεν πρέπει να τα δαιμονοποιούμε. Εμείς θα δείξουμε το δρόμο στα παιδιά, αφήνοντας το κινητό και το tablet για κάποιες ώρες και περνώντας χρόνο κάνοντας άλλα πράγματα.
Μπορούμε να πηγαίνουμε βόλτες στη φύση, σε πάρκα, αλάνες (όπου υπάρχουν) και να τους δίνουμε την ευκαιρία να παιξουν παιχνίδια με άλλα παιδιά.
Κάποια από τα παιχνίδια μπορούμε να τους τα δείξουμε εμείς.
Ακόμη κι αν αυτές οι βόλτες δεν είναι εύκολες, μπορούμε να οργανώνουμε συγκεντρώσεις στα σπίτια. Δεν χρειάζονται όλα τα παιχνίδια τον τεράστιο χώρο. Ακόμη και ένα μικρό μπαλκόνι μπορεί να είναι αρκετός χώρος για να παίξουμε π.χ. το “Μπιζζζζ”, το “Δαχτυλίδι” ή το “Πετάει πετάει;”.
Μέρες διακοπών μόλις άρχισαν.
Ευκαιρία να τους μιλήσουμε για τα παιχνίδια που παίζαμε εμείς.
“Τα ξεχασμένα παιχνίδια” είναι μια μια υπέροχη συγκινητική συλλογή παιχνιδιών κι ένα βιβλίο που ειλικρινά θα το κρατήσω στη βιβλιοθήκη μας γιατί θα αγγίζει αναμνήσεις δικές μας και της μικρής.
Εξάλλου το αναφέρει και στο εξώφυλλο “Για μικρά και ….μεγάλα παιδιά”.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments