Περιμένω στο σαλόνι αναμονής για να δει η γιατρός τα αποτελέσματα εξετάσεων του ετήσιου μαστολογικού έλεγχου.
Ψηφιακή μαστογραφία, υπέρηχος, όλα εκεί. Έχουν γίνει προγραμματισμένα στην ώρα τους.
Παρακολουθώ γυναίκες που περιμένουν.
Κάποιες κρατούν πολλούς μεγάλους φακέλους και από μερικές κουβέντες στο διάδρομο αντιλαμβάνομαι ότι αντιμετωπίζουν προβλήματα.
Σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να αγωνίζεσαι, για να είσαι καλά.
Απλά για να έχεις την υγεία σου, ρε φίλε!
Είναι φορές που δεν είναι καθόλου απλό και χρειάζεται δύναμη, πείσμα και επιμονή.
Ένας πραγματικός αγώνας.
Νιώθω καλά, γιατί ο εργαστηριακός μαστολογικός έλεγχος ρουτίνας, που έκανα 2 μήνες πριν, έδειξε ότι όλα είναι “καθαρά”.
Σήμερα έχω συνάντηση με τη γιατρό για να διαβάσει αποτελέσματα και για να κάνει την ψηλάφηση
Είμαι ήρεμη κι εκείνη με εξετάζει.
Κάποια στιγμή απομακρύνεται από εμένα και πηγαίνει στο γραφείο της.
Βλέπει τα αποτελέσματα. Ξαναβλέπει τα αποτελέσματα.
Είναι σκεφτική. Με πλησιάζει και κάνει πάλι την εξέταση.
“Κάτι ψηλαφίζω. Είναι περίεργο, γιατί δεν φαίνεται στις εξετάσεις.”
“Θέλετε να μου γράψετε να κάνω μία επαναληπτική, γιατρέ;”
Προβληματισμένη μου λέει, “Όχι. Θα κανονίσω να κάνεις τώρα την εξέταση.”
“Κόβονται” τα πόδια μου. Είναι επείγον;;;
“Θα περιμένεις για λίγο έξω και θα σε ειδοποιήσουν. “
Βλέπει προφανώς ότι έχω χάσει λίγο το χρώμα μου από την αγωνία και μου λέει:
“Ας μην ανησυχούμε πριν δούμε το αποτέλεσμα, εντάξει;”
Εντάξει. Εντάαααξει, γιατρέ.
15 λεπτά αναμονή.
Όσο συγκρατημένη και ψύχραιμη κι αν είμαι, το περιβάλλον με κάνει να ψιλοαγχώνομαι.
Ξαφνικά νιώθω ότι αυτό το “κάτι” που ψηλάφισε, που μπορεί να είναι τίποτα, αλλά μπορεί να είναι και “κάτι”, ίσως με φέρει στην αντίπερα όχθη. Σ’αυτή που ίσως χρειάζεται να παλέψω γι’αυτά που τώρα θεωρώ αυτονόητα, δεδομένα.
Παίρνω την “κορδελίτσα” στο μυαλό μου και την κάνω ολόκληρο πλεκτό (Με λίγα λόγια, πήρα το τόσο και το έκανα τόοοοοοσο) και την ώρα που με φωνάζουν για τον επανέλεγχο, νομίζω ότι δεν έχω αναπνοή.
Τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να μου πει ο ακτινολόγος, τί βλέπει (τίποτα δηλαδή), μου φάνηκαν αιώνες.
Όλα καλά! Όλα ανθηρά! Ο έλεγχος πάλι του χρόνου.
Γιατί σας τα λέω τώρα όλα αυτά;
O πρώτος είναι γιατί “τα χρειάστηκα”.
Όσο κι αν κατά βάθος πίστευα ότι δεν είναι κάτι, ποτέ δεν μπορείς να είσαι 100% σίγουρος για το αποτέλεσμα. Δεν τα παρουσιάζω υπερβολικά. Έτσι ένιωσα.
Ένας πονοκέφαλος που με έπιασε προφανώς από την ένταση την ώρα της αναμονής, με συνοδεύει όλη μέρα.
Κι αν δεν πω σε εσάς, τί πέρασα, σε ποιόν θα το πω; :p
Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί θέλω να σας παρακινήσω, να κάνετε προληπτικούς ελέγχους.
Σκεφτείτε ότι βρέθηκα στο σαλόνι αναμονής δύο φορές μέσα σε μισή ώρα με εντελώς αντίθετη ψυχολογία.
Ποτέ δεν ξέρουμε, τί μας επιφυλάσσει ο οργανισμός μας. Ποτέ!
Πάντα υπάρχουν τα απρόβλεπτα, που κινούνται όπως το φύσημα του ανέμου.
Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτά.
(Image by Dimitris Pantikidis)
Μπορούμε όμως να κάνουμε για αυτά που ίσως τα προλάβουμε στην αρχή τους κι αυτό μπορεί να μας σώσει τη ζωή.
Μην αμελείτε.
Για εσάς, αλλά και για την οικογένειά και τους δικούς σας ανθρώπους.
Ένα πρόβλημα υγείας είναι σίγουρα πρώτα απ’όλα προσωπικό, όμως επειδή αγγίζει όλους τους ανθρώπους που είναι κοντά μας (συναισθηματικά, αλλά και πρακτικά) γίνεται και πρόβλημα δικό τους. Λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει σημασία. Η στεναχώρια, το άγχος, ο ψυχολογικός πόνος, η κούραση και όλα όσα μπορεί να φέρει μαζί του ένα πρόβλημα υγείας κάνει κοινωνούς όσους είναι κοντά μας.
Είναι σίγουρο ότι οι άνθρωποι που μας αγαπούν το δικό μας πρόβλημα θα το κάνουν αυτόματα και δικό τους χωρίς να τους το ζητήσει κανείς. Απλά και μόνο γιατί νοιάζονται.
Ας είμαστε υπεύθυνοι.
Για εμάς και για εκείνους. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments