Δεν είναι πάνω από 45 – 50.
Το ανάστημά τους όχι πολύ ψηλό. Εκείνος την περνά ελάχιστα.
Φαίνονται ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι από τη ζωή.
Τα χαρτιά που βλέπω, δηλώνουν ότι προορισμός τους είναι ιατρικός.
Την κρατά από το χέρι τρυφερά και μόλις φτάνει το τρένο προηγείται εκείνης χωρίς να την αφήσει.
Προσέχει να μην προπορευτεί πολύ, έτσι ώστε να μην μεγαλώσει η μεταξύ τους απόσταση.
Δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα στο βηματισμό της.
Η αίσθηση είναι ότι θέλει να την έχει κοντά του, να της δείχνει ότι είναι δίπλα της, τη στηρίζει, την προστατεύει.
Μπαίνουν μαζί στο βαγόνι και τους παρακολουθώ σιωπηλούς σε όλη τη διαδρομή.
Που και που κοιτιούνται έντονα.
Ματιές που λένε πολλά για εκείνους, ενώ για εμάς που είμαστε τριγύρω ελάχιστα.
Για τους περισσότερους που δεν τους παρακολουθούν ίσως τίποτα.
Φτάνουν στον προορισμό τους, κατεβαίνει πρώτος εκείνος και προσέχει το βήμα της πάλι.
Λες και θέλει να είναι έτοιμος να την πιάσει, να τη στηρίξει, αν σκοντάψει στο σκαλοπατάκι.
Την προσέχει σαν κάτι πολύτιμο και εύθραυστο.
Είναι τόσο ανάλαφρες οι κινήσεις του, που κρύβουν έναν ιππότη, έναν τρυφερό άνθρωπο που προσπαθεί να προστατέψει αυτό που έχει.
Μην του πάθει κάτι.
Κι όπως βλέπω τις φιγούρες τους να μικραίνουν καθώς ξεμακραίνει το τρένο, εύχομαι από καρδιάς δυνατά, να συνεχίζουν να κρατιούνται χέρι χέρι και να κοιτάζονται με χαμογελαστές ματιές.
Ό,τι κι αν είναι, να περάσει!
Θα περάσει!
Έχουν ο ένας τον άλλον.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments