slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

ΣΤΑ ΑΠΛΑ ΣΕ ΚΑΜΑΡΩΝΩ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ. :)

24 Μαΐου, 2015

Στο super market ο πάγκος των αλλαντικών και αυτός των τυριών είναι δίπλα-δίπλα. Για να κρατήσεις σειρά πρέπει να πάρεις εκείνο το χαρτάκι προτεραιότητας.

Είναι φορές που παίρνουμε χαρτάκι και η στιγμή που μου δίνει προτεραιότητα στο ένα συμπίπτει με την προτεραιότητα στο άλλο και προσπαθώ να βρω τρόπο ώστε να μην χάσω τη σειρά μου σε κάποιο από τα δύο και τρέχουμε να προλάβουμε.

(Image by José Antonio Morcillo Valenciano)

Εδώ και καιρό σε τέτοιες περιπτώσεις ζητάω βοήθεια από τη δεσποινίδα κόρη μου. Της λέω να επιλέξει έναν από τους δύο πάγκους για να κερδίσουμε χρόνο, αλλά εκείνη δεν δέχεται.

Η συστολή και η αμηχανία ολίγον πασπαλισμένες από ντροπή δεν την άφηναν να δεχτεί.  Ο λόγος είναι το γεγονός ότι στην αναμονή είναι μόνο ενήλικες κι αυτό την έκανε να νιώθει άβολα.

Χτες ήταν μία τέτοια στιγμή όπου φαινόταν ότι ο αριθμός προτεραιότητας στο ένα θα συνέπεφτε με τον άλλο.

Πηγαίνω στη σειρά για τα τυριά και την αφήνω να παρακολουθεί τη ροή της αλλαγής των νούμερων στον πάγκο των αλλαντικών, απλά για να μου πει, εάν θα προλάβω ή όχι.

Σκέφτομαι ότι θα χάσουμε τη σειρά μας, αλλά για καλή μου τύχη 2-3 νούμερα πριν από μένα δεν εμφανίστηκαν και τελείωσα έγκαιρα έτσι ώστε να μην χάσω την προτεραιότητά μου στην άλλη σειρά.

Φτάνω δίπλα της και μου λέει “Μαμά, τί θέλουμε από αλλαντικά;”

“Καπνιστή γαλοπούλα και λίγο μπέικον.”

“Ναι, αλλά πόσο από το κάθε ένα;”

“150 γρ μπέικον και 200 γρ. γαλοπούλα.”

“Εντάξει. Φύγε τώρα.”

“Πού να πάω;”

“Φύγε. Πήγαινε πιο εκεί. Θέλω να τα πω εγώ στην κυρία που θα τα ετοιμάσει.”

Μου βγήκε ένα χαμόγελο με πολύ καμάρι και αυτόματα χαμογέλασε και εκείνη.

Πήγα όντως λίγο πιο εκεί και την παρακολούθησα, που όταν ήρθε η σειρά της πήρε βαθιά ανάσα, είπε γρήγορα-γρήγορα τί ήθελε με ψιλοκατεβασμένο κεφάλι και μετά μόλις ξεκίνησε να ετοιμάζεται η παραγγελία της, γύρισε με κοίταξε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και έκανε κι ένα χοροπηδηματάκι.

Όταν είσαι γονιός κάτι τέτοιες στιγμές, που έχουν να κάνουν με μικρά βηματάκια τόλμης, αποφασιστικότητας και αυτοπεποίθησης, είναι ένας νέος κόσμος.

Δεν είναι ότι ήταν κάτι δύσκολο, ούτε κανένα τεράστιο κατόρθωμα.

Ήταν το ότι όταν ένιωσε έτοιμη, το πήρε απόφαση, πίστεψε ότι μπορεί να το κάνει και με έδιωξε από δίπλα της για να το επιχειρήσει. Μόνη της.

Χωρίς άμεσο back up από τη μαμά για να συμπληρώσει-διορθώσει την παραγγελία.

Για κάποιον που δεν είναι γονιός, μπορεί να ακουστώ υπερβολική.

Δεν νιώθω έτσι.

Νιώθω υπερήφανη, που παρακολουθώ βηματάκι-βηματάκι την ανάπτυξή της, την κάθε φορά που πατάει όλο και πιο γερά και σταθερά στα πόδια της στη γη, χωρίς να την κρατάμε εμείς.

Ξέρει ότι είμαστε δίπλα της. Το αισθάνεται.

Αυτό που με κάνει να χαίρομαι και να καμαρώνω είναι ότι επιλέγει μόνη της τη στιγμή που κάθε φορά θα δοκιμάσει κάτι.

Γι’αυτό δεν την πιέζω σε τέτοιες καταστάσεις. Της προτείνω, της εξηγώ και περιμένω.

Για τη στιγμή που θα νιώσει έτοιμη και θα της δώσω μετά αυτό που περιμένει.

Ένα χαμόγελο επιβράβευσης κι ένα λόγο, που θα της λέω πόσο την καμαρώνω.

Για αυτά τα απλά.

Την παραγγελία λίγου μπέικον και καπνιστής γαλοπούλας.

Τις περισσότερες φορές από τα απλά μπαίνουν οι βάσεις για  τα μεγάλα που ακολουθούν στη ζωή.

 

Μαμά Μαμαδοπούλου

6 Comments

  • Reply Ελίνα 25 Μαΐου, 2015 at 12:46 πμ

    Καταπληκτικό! Εδώ συγκινήθηκα εγώ που δεν την ξέρω, φαντάσου εσύ! Και μου θύμισε την πρώτη φορά που σήκωσα το χέρι μου στην τάξη χωρίς να ντρέπομαι.

    • Reply KidsCloud 26 Μαΐου, 2015 at 11:11 πμ

      Τί γλυκειά που είσαι, Ελίνα μου!! 🙂
      Όντως συγκινητικό. Σε ευχαριστώ.

      Mε αυτό που είπες, σχετικά με τη φορά που σήκωσες πρώτη φορά το χέρι σου στην τάξη, είχαμε μια άλλη αντίστοιχη εμπειρία.
      Την είχα καταγράψει εδώ: https://www.kidscloud.gr/?p=11803

      • Reply Ελίνα 26 Μαΐου, 2015 at 1:47 μμ

        To διάβασα και δεν ξέρεις πόσο χρήσιμο μου φάνηκε. Πάτησα και το link για το περιστατικό εκφοβισμού που είχε δεχτεί και με αυτό ταυτίστηκα ακόμη περισσότερο. Το είχα ξαναδιαβάσει όταν το είχες γράψει, αλλά τώρα που ζω αντίστοιχη περίπτωση μου φάνηκε ακόμη πιο δυνατό το κείμενό σου. H κόρη μου έχει δεχτεί bullying σε όλες του τις εκφάνσεις (λεκτικό, σωματικό μέχρι και απειλές που όταν τις άκουσα εγώ η ίδια ανατρίχιασα), ωστόσο οι άνθρωποι του σχολείου δε θεωρούν καθήκον τους να αφυπνίσουν τη μαμά του για να δουλέψει όπως πρέπει και να αποφευχθούν στο μέλλον τα χειρότερα, αλλά και γιατί ένα θέμα ξεκάθαρου bullying το αντιμετωπίζουν σαν απλό επειδή συμβαίνει σε παιδικό σταθμό και ως γνωστό το 5χρονο όσο και να σε απειλεί μεγάλο κακό δεν μπορεί να σου προκαλέσει. Έχω γνωρίσει το άλλο τύπου εκπαιδευτικό σύστημα, αυτό που το δάσκαλο τον ενδιαφέρει προσωπικά η εξέλιξη του κάθε παιδιού και τη σκέφτεται πέραν του τυπικού ωραρίου του και των τυπικών καθηκόντων του και με λυπεί πάρα πολύ νέες δασκάλες να αφήνουν παιδιά να φεύγουν από τα χέρια τους χωρίς να έχουν κάνει την ελάχιστη προσπάθεια να δουλέψουν σοβαρά μαζί τους και να αφυπνίσουν-βοηθήσουν τους γονείς τους. Καταχράστηκα το χώρο σου, συγνώμη.
        Δεν έχω αναφερθεί στα πιο ακραία περιστατικά για να μην εκθέσω το ξένο παιδάκι. Ειλικρινά λυπάμαι περισσότερο για το ότι κάποιο παιδί νιώθει μέσα στου τόσο άσχημα ώστε να δημιουργεί προβλήματα παρά γιατί τα δημιουργεί στο δικό μου παιδί. Και εύχομαι όλοι μας να αντιδρούμε σε τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να δημιουργηθούν μια μέρα τα σχολεία που αξίζουν στα παιδιά μας. Εγώ υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι από εδώ και στο εξής θα μιλάω πάντα, ακόμη κι αν δε θίγονται τα δικά μου παιδιά.

        • Reply KidsCloud 27 Μαΐου, 2015 at 9:02 πμ

          Λυπάμαι πολύ που τα περισσότερα παιδιά (για να μην πω όλα) κάποια στιγμή στην παιδική τους ηλικία αντιμετωπίζουν ένα τέτοιο κρούσμα. Όπως επίσης στεναχωριέμαι πολύ και για τα παιδιά που είναι θύτες.
          Αυτό που κρύβουν μέσα τους με πληγώνει, όπως ίσως πληγωμένα είναι αυτά.
          Μεγάλη κουβέντα, τεράστιο θέμα…
          Με άγγιξες με τα δύο κείμενά σου.

          Μην ξαναμιλήσεις για κατάχρηση χώρου. Η παρέα μου είναι πάντα ευπρόσδηκτη και ο χώρος ελεύθερος για να εκρφραστούν.
          Είναι χαρά μου που μοιράζεσαι τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. 🙂 Feel Free!! 🙂

  • Reply Vivi 25 Μαΐου, 2015 at 7:30 μμ

    Απο τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής να αντικριζω το καμάρι μου απέναντι να παράγγελνει στον πάγκο το τυρί για το τοστακι του κι εγω στην αναμονή για αλλαντικά να χαζεύω σαν υπνωτισμένη…Οταν δε μου κουβαλάει και τα ψώνια….εκει λιώνω!!!Οπως το λες απο τα Απλα στα μεγαλειώδη!!!Να τα χαιρομαστε

    • Reply KidsCloud 26 Μαΐου, 2015 at 11:11 πμ

      Να τα χαιρόμαστε! Να τα χαιρόμαστε!! 🙂

    Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!