Λίγες μέρες πριν και σε μία από τις πολλές συζητήσεις που κάνουμε με την κόρη μου, ανέφερε ότι σε κάποιες περιπτώσεις δεν σηκώνει το χέρι της την ώρα του μαθήματαος, για να απαντήσει σε ερώτηση της δασκάλας της.
Μου έκανε εντύπωση όχι μόνο γιατί συμβαίνει, αλλά και γιατί μου το σημείωσε η ίδια.
Είναι πιο σύνηθες να ενημερώνει η δασκάλα τους γονείς για τέτοιες συμπεριφορές παρά το ίδιο παιδί.
Ο τρόπος που το έθεσε, έκρυβε την ανάγκη για να το συζητήσει και κυρίως το ότι ήταν κάτι που δεν της άρεσε να συμβαίνει. Φάνηκε ότι τη βασάνιζε.
“Κάποιες φορές δεν θέλω να σηκώνω το χέρι, γιατί φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι μπορεί να είναι λάθος αυτό, που θα πω.”
Οπότε της απάντησα…
“Εάν όμως είναι σωστό; Δεν είναι κρίμα να ξέρεις την απάντηση και να μην δίνεις ευκαιρία στον εαυτό σου;
Aλλά και εάν είναι λάθος, τί πειράζει; Θα έχεις προσπαθήσει και θα έχεις τεστάρει τις γνώσεις σου.
Η δασκάλα όταν σας κάνει ερωτήσεις, το κάνει για να διαπιστώσει εάν έχετε καταλάβει το μάθημα.
Έχουμε ξαναπεί ότι ο βαθμός δείχνει πόσο έχετε κάνει κτήμα σας κάτι και αποτελεί κριτήριο και για τους μαθητές να προσπαθήσουν περισσότερο και για τη δασκάλα να καταλάβει, εάν χρειάζεται να σας εξηγήσει κάτι περισσότερο.”
“Ναι, αλλά…φοβάμαι μην με κοροϊδέψουν οι συμμαθητές μου.”
….Απόρροια του bullying (σχολικός εκφοβισμός).
Η αιτία, οι 2 μαθητές που δημιουργούν προβλήματα στην τάξη και είναι κάτι που θα συζητήσω πάλι με τη δασκάλα, η οποία έχει ενημερωθεί για το περιστατικό που έζησε πριν λίγο καιρό.
Με τη μικρή το αναλύσαμε αρκετή ώρα και τελειώνοντας την κουβέντα της πρότεινα να μιλήσει η ίδια στη δασκάλα της, ασχέτως με το τί είχα στο μυαλό μου να κάνω εγώ.
Της πρότεινα να εκφράσει αυτό που της συμβαίνει.
Να της πει, γιατί δεν θέλει κάποιες φορές να σηκώνει χέρι και να της εξηγήσει, τί ακριβώς την εμποδίζει.
Με κοίταξε με δισταγμό, αλλά την έπεισα ότι εάν μιλήσει στη δασκάλα της, εκείνη θα την ακούσει, θα το εκτιμήσει και θα την βοηθήσει ακόμη περισσότερο.
Την επόμενη μέρα το πρωί όσο αποφασισμένη ήταν να κάνει αυτή την κουβέντα, τόσο δίσταζε.
Έκανα ένα coaching, τη “φούσκωσα” με σιγουριά και την άφησα να μπει στο σχολείο.
Δεν ξέρω, εάν οφείλεται στο γεγονός ότι γνωρίζω πια το παιδί μου, αλλά ήμουν βέβαιη, ότι θα εκφράσει αυτό που την απασχολεί.
Σκεφτόμουν ότι θα ήταν μια καλή ευκαιρία και για τη δασκάλα να εκμαιεύσει απευθείας πράγματα από το παιδί και να το βοηθήσει περισσότερο, από το να μεταφέρω απλά εγώ ως γονιός την κατάσταση που με προβληματίζει (που θα το κάνω κι αυτό).
Και είχα δίκιο. 🙂
Το μεσημέρι μόλις γύρισε στο σπίτι με πήρε τηλέφωνο, να μου πει τί έγινε.
Αν μπορούσε, θα τα είχε πει όλα με μια ανάσα από τη χαρά της.
Είχε προσεγγίσει τη δασκάλα της σε κάποιο διάλειμμα που τη βρήκε μόνη της και της άνοιξε κουβέντα.
“Της είπα, μαμά, πρώτα από όλα ότι κάποιες φορές διστάζω να σηκώσω το χέρι, γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό που θα πω είναι σωστό.”
Η δασκάλα της απάντησε φυσιολογικά, ότι δεν πειράζει και να είναι λάθος αυτό που θα πει.
Τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο για να μαθαίνουν πράγματα και είναι λογικό να μην γνωρίζουν κάποιες απαντήσεις ή να μην είναι σίγουρα για αυτές.
Της εξήγησε, ότι και από τα λάθη ουσιαστικά μαθαίνει και ότι όταν συμμετέχει ακόμη κι αν οι απαντήσεις της δεν είναι σωστές, η δασκάλα βοηθιέται γιατί μπορεί να αξιολογήσει εάν έχουν κατανοήσει καλά την παράδοση και έτσι ίσως τους το εξηγήσει πάλι.
“Να μην φοβάσαι να κάνεις λάθος. Είναι κρίμα όμως να σε ρωτάω εγώ και να βλέπω, ότι ξέρεις την απάντηση κι εσύ να μην έχεις σηκώσει το χέρι σου.”, μου είπε, μαμά!
Όσον αφορά το θέμα του πως φοβάται ότι μπορεί να την κοροϊδέψουν οι συμμαθητές της, της είπε
“Και πιστεύεις ότι θα επιτρέψω κάτι τέτοιο; Αυτό άσε να το φροντίσω εγώ.”
Μου τα διηγούνταν με τέτοιο καμάρι, λίγο γιατί ένιωσε ότι η δασκάλα της θα συμμαχήσει στην προσπάθειά της και πολύ περισσότερο γιατί μόνη της κατάφερε να διαχειριστεί ένα θέμα, που τη φοβίζει.
Χάρηκα πολύ! Πάρα πολύ! Θέλω να μαθαίνει να χειρίζεται μόνη της πράγματα και να μην φοβάται.
Να σέβεται, αλλά να μην διστάζει να εκφραστεί και να διεκδικήσει αυτό που είναι καλύτερο για την ίδια.
Θέλω να βγαίνει μπροστά γι’αυτό που της αξίζει χωρίς να χρειάζεται πάντα τη μαμά ή τον μπαμπά.
Κι έτσι θα νιώθει πιο δυνατή.
Θα είναι πιο δυνατή και αυτό θα την κάνει να τολμά.
Κι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς! 🙂
Και θέλω όλη την εύνοια μαζί της.
Mαμά Μαμαδοπούλου
2 Comments
Φίλησέ μου την γενναία σου! <3
<3