ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΓΟΜΕΣ!

Ήμουν 6 ετών.

Α’Δημοτικού!
Άριστη μαθήτρια. Συνεπής. Ήσυχο παιδί (στο σχολείο :p).

Συνεργάσιμο. Όλα άψογα!

Κάποια μέρα γύρισα στο σπίτι με ένα μολύβι στην τσάντα μου, που δεν ήταν δικό μου.

 

Ήταν του συμμαθητή και φίλου μου που παίζαμε μαζί, του Δημήτρη.

Μόλις το είδε η μαμά μου, με ρώτησε πώς βρέθηκε στην τσάντα μου και εγώ με δισταγμό της είπα ότι το πήρα γιατί μου άρεσε.

Στο μυαλό μου το έχω πολύ έντονα και θυμάμαι ότι το είχα ζηλέψει πάρα πολύ.

Ζούσαμε σε χωριό και η ποικιλία σε σχολικά είδη ήταν ανύπαρκτη. Όποιο παιδί ερχόταν με κάτι νέο στο σχολείο, γινόταν το θέμα της ημέρας.

Η μαμά μου ήρεμα και γλυκά μου έκανε μία συζήτηση, όπου μεταξύ άλλων μου εξήγησε ότι δεν είναι σωστό να παίρνουμε τα πράγματα των άλλων, ότι μπορεί να στεναχωρηθεί ο Δημήτρης που του το είχα πάρει και ότι μπορεί να τον μαλώσουν οι γονείς του, γιατί θα νομίζουν ότι το έχασε από απροσεξία του.

Μου είπε ότι κατά τη γνώμη της θα έπρεπε να πάμε στο σπίτι του Δημήτρη κι ας ήταν αργά το απόγευμα και να του δώσω πίσω το μολύβι.  Για να μην νιώσω πολύ άσχημα και άβολα, μου πρότεινε να πω ότι το πήρα κατά λάθος με τα πράγματά μου και θέλησα να του το επιστρέψω.

Τόσα χρόνια μετά και ακόμη έχω στο μυαλό μου την εικόνα της εισόδου του σπιτιού του μικρού Δημήτρη και το φως που υπήρχε πάνω από την εξώπορτα.

Προφανώς και κρυφά η μητέρα μου είχε μιλήσει με τη μητέρα του μικρού φίλου μου και της είχε εξηγήσει, τί είχε γίνει, χωρίς όμως εκείνη να πει κάτι στο γιό της ώστε να αντιδράσει άσχημα απέναντί μου.

Όταν μας υποδέχτηκαν, ξεκίνησα με δισταγμό και πράγματι του είπα ότι είχα πάρει κατά λάθος το μολύβι του.

Ο Δημήτρης πέταξε από τη χαρά του μόλις το είδε.

Νόμιζε ότι είχε χάσει.

Μάλιστα με ευχαρίστησε κιόλας γιατί του πήγα εκείνη την ώρα και δεν περίμενα να του το δώσω την επόμενη μέρα στο σχολείο.

Όπως  αντιλαμβάνεστε το γεγονός μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Λίγο από ενοχή, λίγο από ντροπή αλλά και λίγο από ικανοποίηση γιατί έκανα το σωστό και επιστρέφοντάς το έκανα το φίλο μου χαρούμενο. Μπερδμένα μεν, αποτελεσματικά δε!

Δεν ξαναπήρα κανένα πράγμα άλλου παιδιού ποτέ ξανά!

Θεωρώ ότι η μητέρα μου γνωρίζοντας την ψυχολογία μου, το χειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο.

Ενεργοποίησε την κρίση μου σχετικά με το σωστό και λάθος στο συγκεκριμένο θέμα και με τη δική της ασφάλεια (ήταν παρών και είχε συνεννοηθεί προηγουμένως με την άλλη μαμά) με έβαλε να το χειριστώ, όπως νόμιζε καλύτερα.

Τα περισσότερα παιδιά κάποια στιγμή της ζωής τους έχουν πάρει κάποιο πράγμα που δεν είναι δικό τους.

Ασυνείδητα ή συνειδητά.

Κάτι αντίστοιχο με αυτό που έπαθα εγώ συνέβη στη μικρή Νικολέτα, ηρωίδα του βιβλίου  “Μάγισσες γόμες” του Βασίλη Κουτσιαρή σε πολύ γλυκειά εικονογράφηση τηςΑιμιλίας Κονταίου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας.

Η μικρή ζηλεύει τις γόμες των συμμαθητριών της και τις παίρνει στο σπίτι της.

Όταν όμως στο σχολείο συνειδητοποιεί ότι οι φίλες της δεν είναι χαρούμενες γιατί νομίζουν ότι τις έχουν χάσει, νιώθει ένοχη και επιστρέφοντας στο σπίτι, το εκμυστηρεύεται στους γονείς της.

Οι γονείς της εξηγούν με πολύ γλυκό τρόπο ότι αυτό που έκανε δεν είναι σωστό και ότι θα τη βοηθήσουν να δοθεί λύση στο πρόβλημα. Την επόμενη μέρα σε άψογη συνεργασία με τη δασκάλα το πρόβλημα αποκαθίσταται, χωρίς το παιδί να νιώσει άσχημα μπροστά στους συμμαθητές.

“Οι μάγισσες γόμες μαγεύουν τα χεράκια μας και εκείνα δεν σκέφτονται και τις παίρνουν. Μόλις τα χεράκια καταλάβουν το λάθος τους οι γόμες επιστρέφουν. Μαγικά!”, λέει η δασκάλα της.

Το βιβλίο αποτελεί εξαιρετική αφορμή για συζήτηση με τα μικρά παιδιά και ταυτόχρονα περνά μηνύματα και σε εκείνα, αλλά και στους γονείς δείχνοντας έναν τρόπο αντιμετώπισης, έτσι ώστε να αποφύγουν μία άλλη άσχημη εξέλιξη.

Το βιβλίο τονίζει τη σημασία του ρόλου της δασκάλας, που είναι καταλυτικός.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν τα παιδιά μας πολλές ώρες μέσα στη μέρα.

Γνωρίζουν την ψυχολογία τους και τη συμπεριφορά τους και τις περισσότερες φορές η συνδρομή τους σε κάτι τέτοια περιστατικά είναι εξαιρετικά πολύτιμη.

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα σημείωμα της ψυχολόγου κυρίας Μαρίας Δρόσου, που παρουσιάζει γενικά τί σημαίνει “Όταν τα παιδιά παίρνουν κάτι που δεν τους ανήκει…”

Το θέμα μπορεί να ξεκινά από κάτι απλό, όπως π.χ. στην προσχολική ηλικία που τα παιδιά δεν έχουν πάντα την επίγνωση ότι δεν είναι σωστό να παίρνουμε πράγματα άλλων ή και από κάτι  πολύ πιο σύνθετο και σοβαρό όπως θυμό, άγχος ή ακόμη να είναι συμπεριφορά που να σημαίνει ότι κάποιο παιδί είναι θύμα σωματικής ή συναισθηματικής κακοποίησης.

Το κύριο μήνυμα του βιβλίου προς γονείς και εκπαιδευτικούς είναι ο τρόπος χειρισμού ενός τέτοιου περιστατικού, που είναι η διακριτικότητα, η ευαισθησία και ο σεβασμός της προσωπικότητας του παιδιού.

 Μαμά Μαμαδοπούλου