Εκείνος, που κάθε πρωί κάνουμε διαγωνισμό μαζί του, ποιός θα ετοιμαστεί πιο γρήγορα για να φύγει πρώτος!
(Τις περισσότερες φορές τον κερδίζουμεεεε!)
Εκείνος, που τον αναζητούμε στο τηλέφωνο μετά το σχολείο, για να του πούμε ότι σήμερα ο Αλέξανδρος βγήκε πρώτος στην γυμναστική!
“Εγώ πίνω Hemo, μπαμπά και είμαι πολύ γρήγορη! Αυτός τί πίνει;” (Πόσο διαφορετικά και μη παρεξηγήσιμα ακούγονται όλα όταν τα λέει ένα παιδί…)
Εκείνος, που τον περιμένουμε πώς και πώς, να επιστρέψει από την δουλειά του και να πάμε κοντά του την ώρα που τρώει το μεσημεριανοβραδινό του και με μία ανάσα θα του πούμε όοοοοοοοοολα τα νέα της ημέρας και θα τσαντιστούμε κιόλας όταν δεν απαντάει στις ερωτήσεις μας (Σιγά! Άσε τον άνθρωπο να καταπιεί! Θα πνιγεί!).
Εκείνος, που θέλουμε να του δείξουμε όλα τα “Μπράβο” και “Άριστα”, για να μας πει πόσο περήφανος είναι και που θέλουμε να του τραγουδήσουμε το “Ναυτάκι”, που μας έμαθε η κυρία της Μουσικής, κάνοντας και το αντίστοιχο χορευτικό .
Εκείνος, που επειδή άργησε πολύ να γυρίσει από την δουλειά, για να εξιλεωθεί, πρέπει να μας πάει να βουρτσίσουμε δόντια, να βάλει τα αγαπημένα μας παραμύθια στο στερεοφωνικό, να μας σκεπάσει και να μας δώσει “Φιλάκι-καληνύχτα”.
Εκείνος, που όταν δουλεύει τα Σαββατοκύριακα, μας λείπει και θυμώνουμε!
Εκείνος, που όταν όμως είναι μαζί μας, δεν ξεκολλάμε από δίπλα του και θέλουμε να παίξουμε του κόσμου τα παιχνίδια, να κάνουμε βολτες, να κάτσουμε αγκαλιά και να δούμε παιδικά στην τηλεόραση και να γελάμε!
Εκείνος, με τον οποίο θέλουμε λίγη ώρα τελείως μόνοι μας μαζί του! Χωρίς την μαμά! Εμείς κι εκείνος!
(“Έλα, μαμά! Πήγαινε γυμναστήριο! Πήγαινε! Πρέπει να κάνεις ασκήσεις για την μεσούλα σου”…και καλά…)
Εκείνος, που θαυμάζουμε και που καμαρώνουμε γι’αυτόν στους φίλους μας!
“Αμέ! Εμένα ο μπαμπάς μου είναι πάαααρα πολύ έξυπνος! Τα ξέρει όλα και τα φτιάχνει όλα! Και πάααρα πολύ δυνατός! Αλήθεια!”
Εκείνος, που οταν πάμε οι δυό μας super market, κάνουμε και καμία ζαβολιά και παίρνουμε και πράγματα που δεν εγκρίνει η μαμά!
Σσσσσσσ! Πήραμε πατατάκια με σάλτσα!
Αυτός, που όταν αγκαλίαζει και φιλάει την μαμά, θέλω να αγκαλιάζει κι εμένα και τρυπώνω ανάμεσά τους και γινόμαστε και οι τρεις μία τεράαααστια αγκαλιά!
Αυτός που με αγαπάει πολύ και όταν του ζητάω να κάνουμε κάτι και μου λέει “όχι”, ξέρω, ξέρω, ξέεεεερω τί θέλει ο πονηρούλης.
Θέλει ένα φιλάααακι, για να αλλάξει γνώμη. Ε; 😉
Αυτός είναι ο μπαμπάς!
Μέσα από τα μάτια της κόρης μου!
Μέσα από τα δικά μου μάτια ο δικός μου μπαμπάς!
Ο Μπαμπάς! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου (το γένος Κόρη Παιδοπούλου)
12 Σχόλια
Ως μπαμπάς συγκινήθηκα… με περιγράφεις απόλυτα! :p
Mα…αφού….αλήθεια! Έτσι είναι!! 🙂
Και μέσα απ’ τα μάτια της μαμάς, ο εραστής, ο αγαπημένος που λαχταρούσαμε να τον δούμε να παίζει άλλο ένα ρόλο. (Πολύ όμορφο ξαδέρφη!)
Σμουτς!! 🙂
Η πιο όμορφη ανάρτηση που έχω διαβάσει ποτέ για τους μπαμπάδες.
Με συγκίνησες. Σε εμάς ίσως να συμβαίνει το αντίθετο!
Γιατί ο μπαμπάς μας λείπει τις νύχτες, ενώ εγώ την ημέρα.
:)) Όταν μαμά και μπαμπάς είναι ταυτόχρονα στο σπίτι, όλα είναι ζαχαρένια!
Ετσι ακριβώς.Γιαυτό οταν λείψει(πάνε κιολας 10 χρόνια), ακόμα λείπει σε όλους, λες και ήταν χθές.Απολαύστε όλες αυτές τις όμορφες στιγμές γιατί δυστυχώς τίποτα δεν είναι δεδομένο.Καλές γιορτές!!!!
Πολύ ωραίο, πολύ γλυκό κείμενο για τους μπαμπάδες που συνήθως τους έχουμε παραμελημένους (συγγραφικά εννοώ)…Έτι ακριβώς είναι ο μπαμπάς και στη δίκη μας οικογένεια ο γλυκός,ο συνωμότης, ο συνεργός στη σκανταλιά και τόσο μα τόσο δυνατός ..ο ήρωας της μικρούλας μου…!!!Είναι κρίμα που υπάρχουν παιδιά στον κόσμο που δεν γνωρίζουν έτσι τους πατεράδες τους.
O mpampas pou panta ithela kai pote den eixa…
Μεγάλο πρότυπο ο μπαμπάς για τα κορίτσια!!!Τωρα το πως καταλήγουμε και παντρευομαστε το ίδιο μοτίβο ειναι κατι το συγκλονιστικό….Αγαπη μεγάλη και παντοτινη❤
όπως είπε ο γιός του κουμπάρου μου (3 ετών παρά λιγάκι όταν το είπε): μπαμπά είσαι δυνατός σα βλάχος… (και δεν λέει το ρο!!!)και μετά τον βάζαμε να πει ¨είσαι μεγάλος βράχος…
Αχαχαχααααααα!! Χαζά! Σαν δεν ντρέπεστε!
(Πώς μιλάει έτσι στους αναγνώστες της!! – Kαλέ, αυτή που έκανε το comment την ξέρω καλάαα! :p)