Το Boyhood (Μεγαλώνοντας) είναι μια ταινία που αξίζει να έχεις μάθει καποια πράγματα γι’αυτήν πριν την παρακολουθήσεις.
Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι ένα αγόρι.
Οι γονείς του χωρίζουν και μητέρα του παίρνει την αδερφή του και εκείνον, για να μετακομίσουν στο Texas, όπου θα συνεχίσουν τη ζωή τους.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε τη ζωή τους από αυτό το σημείο μέχρι που το αγόρι μεγαλώνει και ξεκινά το κολλέγιο.
Τα γυρίσματα της ταινίας διήρκησαν 12 χρόνια.
Γιατί; Γιατί ο σκηνοθέτης, Richard Linklater, ήθελε οι πρωταγωνιστές να είναι οι ίδιοι σε όλη την πορεία της ταινίας παρουσιάζοντας τη φυσική αλλαγή που φέρνει το πέρασμα του χρόνου.
Σε μία άλλη ταινία θα έκαναν ένα ιδιαίτερο μακιγιάζ στους πρωταγωνιστές για να φαίνεται η διαφορά στην ηλικία και τα μικρά παιδιά, θα τα υποδύονταν διαφορετικοί ηθοποιοί ενώ θα μεγάλωναν.
Στο Boyhood παρακολουθούμε τα ίδια παιδιά (Ellar Coltraine και Lorelei Linklater) να μεγαλώνουν.
Πώς αλλάζει το πρόσωπό τους, το σώμα τους. Πώς η εικόνα τους από τη φάση του παιδιού περνά σε αυτή της εφηβείας και συνεχίζει.
Και μόνο αυτό να γνωρίζεις, σου δημιουργείται το περίεργο συναίσθημα ότι βλέπεις κάτι ξεχωριστό. Γιατί είναι.
Πώς είναι όταν παρακολουθείς μια σειρά για χρόνια και βλέπεις τους ήρωες να μεγαλώνουν; Ναι, εντάξει. Αυτό δεν ισχύει για το “Τόλμη και Γοητεία”. Από ό,τι έχω δει, αυτοί ίδιοι μένουν.
Αυτή την συνέχεια, που υπάρχει σε μία μακρόχρονη σειρά, υπολογίστε ότι το βλέπετε μέσα σε σχεδόν 3 ώρες.
Ναι, είναι μια μεγάλη ταινία, αλλά δεν κουράζει.
Μέσα από την εξέλιξη και έχοντας ως κεντρικό πρόσωπο το αγόρι της οικογένειας, παρακολουθούμε το μεγάλωμα-ωρίμανση όλων. Της αδερφής του, των γονιών του αλλά και των υπολοίπων.
Μου άρεσε πάρα πολύ που είδα τη φυσική ωρίμανση. Η Patricia Arquette (η οποία επάξια κατά τη γνώμη μου πήρε το Oscar Β΄Γυναικείου ρόλου για την ταινία) και ο Ethan Hawke (Αχ! Πόσο μου αρέσει!) μεγαλώνουν και αλλάζουν τόσο όμορφα.
Η ιστορία από μόνη της δεν έχει πολλές εντάσεις και ξεσπάσματα. Ο μικρός πρωταγωνιστής είναι ένα παιδί αρκετά κλειστό. Περνά την επανάσταση της εφηβείας με το δικό του τρόπο. Οι επιλογές σχέσεων της μητέρας του επηρεάζουν και εκείνον και την αδερφή του.
Παρατηρούμε τη μητέρα που προσπαθεί για το καλύτερο για την ίδια και για τα παιδιά της, ψάχνοντας να βρεις τις δικές της ισορροπίες. Κάνει λάθη, αλλά τα αναγνωρίζει.
Όμως βλέπουμε κι έναν πατέρα που μετά από κάποιο καιρό απουσίας φαίνεται ότι θέλει να είναι πιο υπεύθυνος, νοιάζεται ουσιαστικά με διάθεση να είναι παρών.
Αυτο που με καθήλωσε στην ταινία ήταν η επιβεβαίωση της αίσθηση που έχω τα τελευταία χρόνια, του πόσο γρήγορα περνά ο καιρός και ιδίως από την ώρα που γίνεσαι γονιός.
Τα παιδιά μεγαλώνουν και οι ρυθμοί μας γίνονται πιο γρήγοροι που δεν συνειδητοποιούμε πότε φτάνει το σημείο που φεύγουν από το σπίτι.
Μαθαίνω, φαντάζομαι, υποπτεύομαι ότι έρχεται και η μεγάλη αλλαγή για εμάς. Εκεί που έρχεται η ώρα που “αδειάζει η φωλια”. Όσο προετοιμασμένοι κι αν είμαστε, τελικά δεν είμαστε απόλυτα έτοιμοι ποτέ.
Προσπαθούμε να το δεχτούμε, γιατί είναι το καλύτερο για όλους. Γνώμη μου.
Η αντίστοιχη σκηνή της μητέρας στην ταινία , είναι περίεργη. Δεν θέλω να εμβαθύνω περισσότερο για να μην σας το χαλάσω όταν το δείτε.
Ενώ ξέρεις ότι κάποια στιγμή, έτσι πρέπει να γίνει, αυτό είναι το λογικό-φυσιολογικό, έτσι είναι καλύτερο για όλους, όταν το αντιμετωπίζεις, νιώθεις περίεργα.
Μου θύμισε λίγο μια στιγμή που έζησα εγώ πριν από κάποια χρόνια, όταν ο πατέρας μου λίγες μέρες πριν το γάμο μου, ένα βράδυ συνειδητοποίησε ότι δεν θα κοιμάμαι πια στο δωμάτιό μου, δεν θα με νιώθει καθημερινά μέσα στο σπίτι και ξέσπασε σε κλάμματα γιατί του φεύγω. Κάτι μέτρα πιο πέρα από πατρικό μου.
Ήταν η αίσθηση ότι προχωρά η ζωή μας σε δρόμους που στιγμές θα εφάπτονται και στιγμές θα είναι παράλληλοι. Γιατί έτσι πρέπει να είναι.
“We Seize the moment or the “Moment seizes us?”
(Εμείς πιάνουμε τη στιγμή ή η στιγμή εμάς;)
Aυτό το τελευταίο θα το καταλάβετε αφού δείτε την ταινία.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments