Είναι μόλις λίγες ώρες, που επέστρεψα από την πρώτη ενημέρωση γονέων της Α’Γυμνασίου.
Καθόμουν σε μια καρέκλα ακούγοντας το Διευθυντή να μας μιλάει.
Ήμουν alert και κατέγραφα κάθε έκφραση στο πρόσωπό του και κάθε λέξη που χρησιμοποιούσε.
Λέξεις προσεγμένες, αλλά αυθεντικές με αλήθεια.
Η καρέκλα ήταν μία ξύλινη από αυτές που κάθονται τα παιδιά στα θρανία. Δεν είναι και η πιο αναπαυτική θέση.
Μήπως πάλι ήταν η δική αγωνία, που τόνιζε την άβολη αίσθηση;
Ξαφνικά μου ήρθε flash back από εκείνη την πρώτη φορά που πριν 6 χρόνια βρέθηκα σε μια παρόμοια θέση, απέναντι από το Διευθυντή του Δημοτικού καθισμένη σε μία παρόμοια άβολη θέση.
Τα χρόνια που πέρασαν γρήγορα, μου άφησαν λίγη περισσότερη εμπειρία.
Εμπειρία σε πρακτικά θέματα και μη, που με τον καιρό με έκαναν να νιώσω άνετα στο περιβάλλον του Δημοτικού και να αισθανθώ οικεία, “σαν στο σπίτι μου”. Μια οικειότητα που την καλλιέργησαν οι άνθρωποι που δίνουν ψυχή στο χώρο, οι δάσκαλοι και ο Διευθυντής.
Κι έρχεται αυτό το καινούριο, το νέο σχολείο, τα λίγο διαφορετικά δεδομένα, η νέα “πίστα”, να σε κάνει πάλι να νιώσεις “πρωτάρα” μαμά μαθήτριας Γυμνασίου πια. Ένα μικρό ψυχολογικό restart. (Πόσα restart έχουμε ακόμη μπροστά μας, αλήθεια; )
Σίγουρα είμαι ψύχραιμη, πολύ πιο ήρεμη, γιατί (νομίζω) ότι γνωρίζω περισσότερα, ξέρω λίγο καλύτερα πώς να διαχειριστώ πράγματα και (νομίζω) ότι είμαι κοντά στο παιδί μου. Και πάλι όμως δεν παύει να είναι μια αλλαγή, που φέρνει μαζί της πολλά νέα πράγματα.
Νέο σχολείο, νέοι εκπαιδευτικοί, νέο σύστημα, νέες απαιτήσεις, νέες εμπειρίες + bonus: η εφηβεία
Η διαφορά αυτής της νέας αρχής είναι η αίσθηση πως όσο περνούν τα χρόνια, τα πράγματα “σοβαρεύουν”.
Γίνονται πιο…αυστηρά. Η αίσθηση, ότι πλησιάζουν την “ενηλικότητα”.
Κι ευτυχώς στα πρόσωπα των εκπαιδευτικών αυτού του Δημόσιου σχολείου συνάντησα την ίδια γλύκα, την ίδια…κατανόηση με εκείνη των δασκάλων του Δημοτικού. Μάτια ανοιχτά, που δηλώνουν την πλήρη αφοσίωση στα λόγια σου.
Κατανοούν την αγωνία για το νέο άγνωστο “επίπεδο”, τις νέες απαιτήσεις και δημιουργούν “γέφυρες”, για να μπορείς να έρθεις σε επαφή μαζί τους, να μοιραστείς ανασφάλειες και προβληματισμούς. Είναι έτοιμοι να αφουγκραστούν την ψυχή σου και γι’αυτό νιώθω μια γλυκειά γαλήνη (ανακούφιση, για να τα λέμε με το όνομά τους), που αφήνει γεύση ευτυχίας.
Ευτυχία γι’αυτό και γιατί τις δύο πρώτες εβδομάδες το παιδί μου πηγαίνει στο σχολείο χαρούμενο και έτσι επιστρέφει από αυτό.
Ένιωσε ήδη οικεία με το καινούριο της “σπίτι” και χαμογελάει, όταν μιλάει για τους ανθρώπους που συναντά, τους συμμαθητές και τους καθηγητές της.
Σε αυτό το πρώτο βήμα, σε αυτές τις πρώτες μέρες η δική μου επιθυμία ήταν να την δω χαρούμενη.
Και αυτό έγινε. Πρώτος στόχος επετεύχθη, λοιπόν! 🙂
Ξέρω, ότι θα έρθει η απαιτητική πίεση της μελέτης και οι τρελοί ρυθμοί της καθημερινότητας σε συνδυασμό με την εφηβεία (#hello_εφηβεία) , θα τραβήξουν λίγο τα μυαλά στα κάγκελα, αλλά κρατώ τα λόγια, που καθησύχασαν τις σκέψεις και τα χαμόγελα που έκαναν αυτή την άβολη ξύλινη καρέκλα άνετη και αναπαυτική.
Ένα βήμα τη φορά, λένε, κι έχουν δίκιο.
Σε αυτήν την πρόοδο προσδιορίζεις τη θέση σου και τη σταθερότητα του σημείου, που στέκεσαι.
Έτσι κι εγώ νιώθω, ότι πατάω γερά στα πόδια μου και η συνέχεια θα έχει – αν μη τί άλλο – ενδιαφέρον !
Κι ας νιώθω πρωτάρα ξανά! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments