Το σιρόπι της Αγάπης! ♥

Στο δρόμο για το σχολείο λέμε όλα τα ενδιαφέροντα.

Βασικά, λέει όλα όσα την ενδιαφέρουν, ενώ εγώ τρέχω να προλάβω γιατί, Ω! Του θαύματος, πάντα κάτι γίνεται και ανατρέπονται οι χρόνοι και “δεν θα προλάβουμε, θα χτυπήσει το κουδούνι κλπ” -ναι, ναι τρέχει ο λόγος γιατί έχω την κεκτημένη ταχύτητα από το πρωί.

Μου διηγείται πόσο χαρούμενη είναι που στη χτεσινή προπόνηση στο κολυμβητήριο αισθάνθηκε πιο σίγουρη για τον εαυτό της, πιο όμορφα και μου λέει

“Μαμά, χαίρεσαι με αυτό;”

Μέσα στον πανικό μου της απαντώ “Μα, είναι δυνατόν να μην χαίρομαι;”

Λογικό. Φυσιολογικό.

Kαι μου λέει με θυμό:

“Δεν θέλω να μου απαντάς έτσι!

Γιατί μου απαντάς έτσι;

Να μου πεις, ‘ΝΑΙ, ΧΑΙΡΟΜΑΙ!’ “

Και αστραπιαία οι γρήγοροι αγχώδεις ρυθμοί μηδενίζονται και στέκομαι σε αυτό.

Έχει δίκιο.

Είναι φορές που είμαι αγχωμένη, προβληματισμένη ή απορροφημένη σε κάτι άλλο ενώ μιλάει (συνέχεια…γερή να είναι 🙂 ) και ενώ την ακούω, το μυαλό μου είναι μοιρασμένο και σε άλλα πράγματα, οπότε και ναι…ομολογώ, ότι απαντώ ψιλό-μηχανικά, με απλή λογική, όπου εκφράζω ότι δεν είναι δυνατόν να μην ισχύουν τα αυτονόητα.

Τα αυτονόητα για μένα όμως.

Είμαι σίγουρη ότι είναι αυτονόητα και για την ίδια, αλλά η ανάγκη να ακούσει το γλυκό λόγο, την ασφάλεια, την επιβεβαίωση, το νοιάξιμο, την αγάπη, υπάρχει.

Και θα υπάρχει!

Όσο κι αν της το δηλώνω καθημερινά πολλές φορές, όσο κι αν της το εκφράζω σε κάθε στιγμή από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Θέλει να το νιώθει, αλλά θέλει και να το ακούει.

Γιατί ακόμη και τα αυτονόητα πρέπει να ακούγονται συχνά.

Τους δίνουμε δύναμη.

Γεμίζουμε τα μικρά κενά που αφήνουν οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι έμπρακτες αποδείξεις.

Όπως όταν φτιάχνεις γλυκό κουταλιού κεράσι.

Γεμίζεις το βάζο με το γλυκό φρούτο και συμπληρώνεις τα κενά με το σιρόπι του.

Αυτό που διατηρεί τη γεύση δυνατή!  ♥

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

(Image by ..Ania.)

Background vector designed by Freepik