Το χειροκρότημα διήρκησε αρκετή ώρα.
Ήταν για την ημέρα μνήμης, για τα παιδιά, για τις δασκάλες, αλλά έγινε πιο δυνατό όταν αναφέρθηκαν εκείνοι που αγωνίζονται κάθε μέρα για τη βοήθεια του κόσμου.
Είχε θολώσει η ματιά μου και ήμουν έτοιμη να τα μπήξω, όπως λένε.
Κρατήθηκα με δυσκολία.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η συγκίνηση ήταν επειδή παρακολούθησα την κόρη μου να αφηγείται μέρος της ιστορίας του Πολυτεχνείου.
Σαφέστατα και συγκινήθηκα αλλά με ένα χαμόγελο στη ματιά και στα χείλη μου.
Την καμάρωσα για τη συμμετοχή της σε αυτή τη σημαντική επέτειο, για το θάρρος της να βγει να πει καθαρά και φωναχτά το δικό της απόσπασμα (μέχρι πριν λίγα χρόνια της ήταν δυσάρεστη και δύσκολη η διαδικασία) και βέβαια για την ομορφιά που έχει στα δικά μου μάτια.
Η συγκίνηση που ήταν πολύ πιο βαθιά και με έκανε να δακρύσω ήταν από τα λόγια της δασκάλας και του Διευθυντή, που έκλεισαν τη γιορτή στέλνοντας το μήνυμα (κάτι που κάνουν σε κάθε γιορτή).
Το κλείσιμο απευθυνόταν κυρίως σε εμας, τους μεγάλους που ήμασταν εκεί και ήρθε μετά το video από την ταινία “Ο μεγάλος δικτάτωρ” του Τσάρλι Τσάπλιν. (Αχ, αφιερώστε 4 λεπτά να το δείτε….)
Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε ελεύθερους και ευτυχισμένους ανθρώπους, πρέπει να αγωνιζόμαστε για το καλό όλων των ανθρώπων κάθε μέρα.
Για όλους, με υγιή συναισθήματα ενάντια σε κάθε βία, σε κάθε φασισμό.
Να μάθουμε να τον ξεχωρίζουμε γιατί φορές μας παραπλανεί με τα χαμόγελά του.
Όπλο του η δημιουργία του φόβου.
Όπως ο φόβος των ημερών, που έχει εξαπλωθεί μετά το γεγονός στο Παρίσι.
“Να μην φοβόμαστε. Για τα παιδιά. Για εμάς! Για όλους τους ανθρώπους και για όλες τις πατρίδες.”
Κι ήταν τόσο αυθόρμητα και τόσο αυτοσχεδιαστικά αυτά τα λόγια από τη βουρκωμένη δασκάλα και το Διευθυντή, που έκαναν πολλά βλέμματα να γυαλίσουν.
Να μην φοβόμαστε!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments