Ήταν λίγες μέρες πριν, που ετοίμαζα το άρθρο του διαγωνισμού για το παιδικό βιβλίο “Καπετάνιος στην μπανιέρα”, όταν η μικρή ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
Είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στον ώμο μου και παρακολουθούσε τί έγραφα.
“Μαμά, τί θα γράψεις μετά από αυτό;”
“Δεν ξέρω. Αν θέλεις, όταν το γράψω, θα στο δείξω να το διαβάσεις”, είπα η μάνα θέλοντας λίγο….ε…λίγο, να νιώσει ότι και η κόρη θα διαβάσει αυτά που γράφω.
“Μπαααα! Άσε καλύτερα!”
Ω! Μα….
“Γιατί, αγάπη μου; Δεν έχεις περιέργεια να διαβάσεις τί γράφει η μαμά;”
Παίζοντας και λίγο τις βλεφαρίδες και κάνοντας γλύκες μπας και θελήσει να διαβάσει τις σκέψεις της μανοοοοούλας.
“Δεν θέλω! Διάβασα μια μέρα κάποιο με τον μπαμπά!”
Επ! Τί γίνεται;….Μου κάνει σαμποτάζ ο μπαμπάς της; Όλα θα τα μάθω!!
“Και γιατί δεν θέλεις να διαβάσεις, αγάπη μου αυτά που γράφω; Σου είπε κάτι ο μπαμπάς;”
“Όχι, αλλά αφού διάβασα τί γράφεις.
Γράφεις ότι μ’αγαπάς.”
“Και τί; Είναι κακό;”
“Όχι, αλλά αυτό το ξέρω. Δεν χρειάζεται να το διαβάσω στο συννεφάκι σου, μαμά!”
Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου, ότι θα μου έλεγε κάποιος ότι δεν θέλει να διαβάζει τί γράφω και θα ένιωθα ευτυχία.
Ε, ναι! Τί πιο όμορφο να ξέρει, ότι την αγαπάμε.
Κι όσο λέμε για τις σχέσεις των μεγάλων, ότι δεν πρέπει να τις θεωρούμε δεδομένες και ότι πρέπει να χτίζουμε πραγματάκια πάνω τους, τόσο χαίρομαι που το παιδί μου θεωρεί την αγάπη μου δεδομένη.
Γιατί αυτή η δεδομένη αγαπη από τους γονείς, είναι η πρώτη βάση για να πατήσει και να χτίσει τις υπόλοιπες σχέσεις της.
Αυτές που θα χρειαστούν να δημιουργήσει τους δεσμούς και να τους συντηρεί, για να τις έχει κοντά της.
Εξάλλου η δική μας σχέση θα χορεύει στο χορό της κορδέλας. 🙂
Ε, όσο για όλα τα πονήματά μου (τί ειπα πάλι;) σε τούτο το μππππλογκ, εύχομαι και πιστεύω ότι όταν μεγαλώσει θα ανατρέχει για να θυμάται πράγματα και να παίρνει γεύσεις αγάπης σε ανύποπτες στιγμές.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments