“Μαμά, χωρίζουμε!” Ο χορός της κορδέλας. :)

 

Είναι  εκείνη η ώρα της ημέρας, που λίγο πριν την ετοιμασία του βραδινού ύπνου της μικρής μου, ζουζουνιζόμαστε.

Γαργαλιόμαστε, τσιμπιόμαστε, κυνηγιόμαστε, κάνουμε αγώνες, ποιά θα μπει πρώτη για μπάνιο (και εννοείται πάντα την αφήνω να κερδίζει,να προλάβω να κάνω καμιά δουλειά, μέχρι να βγει από το λουτρό  η “Κλεοπάτρα”) και άλλα τέτοια όμορφα.

Eίναι αυτή η ώρα, που η αγάπη  εκδηλώνεται με παιχνίδι.

Σαν να είναι η στιγμή, που γίνεται η εξαέρωση της έντασης της ημέρας.

Και εκείνη τη στιγμή έρχεται ένα μήνυμα από τη δουλειά για ένα θέμα, που  πρέπει να χειριστώ επί τόπου.

Την ώρα που η μικρή ήρθε απειλητική, να με γαργαλήσει.

Της έκοψα τη φόρα, εξηγώντας ότι χρειάζομαι 10′,  να συγκεντρωθώ στο mail, που ετοιμάζω για τη δουλειά μου.

Προσπάθησε δεύτερη φορά.

Της ξαναέκοψα τη φόρα λίγο πιο αυστηρά, οπότε….

“Μαμά, χωρίζουμε!”

Η αλήθεια είναι, ότι γέλασα πολύ.

Την ίδια στιγμή όμως μου ήρθαν σκέψεις (φιλοσοφικού τύπου, ξέρετε), όπου ένιωσα,

πόσο δεν γίνεται να χωρίσεις από το παιδί σου.

Ακόμη και όταν δεν είναι δίπλα σου.

Ακόμη και όταν είναι μακριά.

Ακόμη και αν κάνεις μέρες, να το δεις,

Δεν χωρίζεις από το παιδί σου.

Το κουβαλάς μέσα σου.

Ενώ είναι ελεύθερο, νιώθεις πάντα σαν να υπάρχει μια αόρατη μεταξωτή κορδέλα,

που χαλαρή ανεμίζει τριγύρω σου και οδηγεί σε εκείνο, που χορεύει στη ζωή του.

Εκείνο που χορεύει ελεύθερο, αλλά όποτε σε έχει ανάγκη, τυλίγεται στην δεμένη στη μέση σου κορδέλα  και το φέρνει κοντά στην καρδιά σου.

Η καρδιά σου στην καρδιά σου.

 

Θα’μαι κοντά σου, όταν με θες. 

I’ll stand by you, I’ll stand by you
Won’t let nobody hurt you
I’ll stand by you

Η μαμά.

 

(Painting : “The Kiss.” – Gustav Klimt)