slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ (ΘΕΜΑ: ΑΣΤΕΓΟΙ)

13 Νοεμβρίου, 2014

Την ακούω να μου διηγείται, όλες τις δράσεις στις οποίες ετοιμάζεται να συμμετάσχει στο σχολείο.

 “Θα μαζέψουμε φάρμακα, μαμά! Ακόμη και χρησιμοποιημένα. Θα τα δώσουμε στο Δήμο για να βοηθηθούν άνθρωποι, που δεν μπορούν να αγοράσουν.”

 

 “Μπράβο, καμάρι μου!”, της λέω.

 

(Image by Rod Raglin)

 “Και θα κάνουμε κι άλλα πράγματα, μαμά. Είναι τόσο κρίμα, που υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πάρουν φάρμακα. Και πόσο κρίμα, να υπάρχουν αστεγοι,που δεν έχουν να φάνε και δεν έχουν σπίτι να κοιμηθούν.”

 “Είναι πολύ κρίμα και γι’αυτό πρέπει να τους βοηθάμε.”

 “Με τον παππού βλέπουμε στο πάρκο κάποιες φορές έναν κύριο που κοιμάται εκεί.Στεναχωριέμαι.”

 “Έχεις σκεφτεί, πόσο δύσκολο είναι γι’αυτόν τον άνθρωπο τώρα που χειμωνιάζει;

Όταν εμείς λέμε “Ω! Τί ωραία! Έπιασε κρύο! Να ανάψουμε τζάκι, να βάλουμε καλοριφέρ, να χουχουλιάσουμε στις κουβέρτες μας”, εκείνος είναι έξω και ψάχνει μέρος να ζεσταθεί.

Όταν βρέχει, όταν χιονίζει είναι ακόμη χειρότερα.”

Είχε σταθεί παγωμένη και με κοιτούσε.

“Σκέψου, ότι δεν έχει μέρος να κάνει μπάνιο, να πλυθεί όπως πρέπει. Εσύ όταν μένεις καμιά φορά άπλυτη, δεν νιώθεις άσχημα;

Σκέψου αυτόν τον άνθρωπο.”

 

Άστεγος

(Image by Colin Davis)

Με κοιτούσε αποσβολωμένη και μετά μου είπε:

“Και πόσο επικίνδυνο είναι να κοιμάται εκεί έξω, που υπάρχουν και κακοί άνθρωποι.

Κι αν αρρωστήσει, μαμά; Τί κάνει, αν αρρωστήσει, που δεν έχει λεφτά να πάει στο γιατρό;”

Tης εξήγησα πόσο δύσκολο είναι και πόσο σημαντικό είναι για όλους μας να βοηθάμε, όπως μπορούμε.

 “Δηλαδή, τί άλλο μπορούμε να κάνουμε;”

Της ανέφερα, λοιπόν, κάτι που έκανα εγώ για κάποιες μέρες το καλοκαίρι, που είναι το ελάχιστο.

” Έξω από το σχολείο σου καθόταν για πολλες μέρες μια γιαγιά άστεγη ρακοσυλλέκτρια.

Είχε τα μπογαλάκια της και ήταν και το πρωί την ώρα που πήγαινα στη δουλειά και το απόγευμα που γύριζα.

Είχα την εντύπωση, ότι καθόταν εκεί όλη μέρα.

Τα περισσότερα πρωινά έπαιρνα από το φούρνο ένα κουλούρι και περνώντας της το έδινα.”

 “Και σου έλεγε ευχαριστώ, μαμά;”

” Δεν μου είπε ποτέ ευχαριστώ. Το βλέμμα της ήταν πάντα χαμένο.

Όταν άπλωνα το χέρι μου να της το δώσω, το κοιτούσε σαν να μην με είχε προσέξει πριν, το έπαιρνε και το έβαζε δίπλα της στην άκρη.”

“Δεν σε πείραζε, όμως που δεν σου έλεγε “ευχαριστώ”.”

” Όχι. Αυτή η γιαγιά ζει σε πολύ άσχημες και σκληρές συνθήκες και το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούσε να με πειράξει. Σκέψου πόσο δύσκολο είναι για την ίδια. Επίσης όταν το έκανα, το έκανα για να της δώσω κάτι να φάει το πρωί. Ένιωθα όμορφα που της πρόσφερα κάτι και αυτό μου ήταν αρκετό.

Δεν είναι απαραίτητο να παίρνεις κάθε φορά κάτι πίσω.

Αυτό που παίρνεις είναι η καλοσύνη της κίνησής σου.”

 

” Κι αυτή η γιαγιά πού πήγε;”

Δέν ξέρω. Ίσως να βρήκε κάποιο άλλο μέρος να μείνει, ίσως την έδιωξαν από εκεί πριν ξεκινήσετε το σχολείο…”

 

Με κοίταξε κατάματα και μου είπε :

“Μαμά, είναι πραγματικά πολύ άσχημο αυτό. Σίγουρα θα πω στη δασκάλα να μαζέψουμε κι άλλα πράγματα γι’αυτούς.

Να μαζέψουμε καθαρές κουβέρτες, ρούχα και φαγητό.

Να τους πάμε και ομπρέλες, μαμά! Μα…δεν μπορεί κάποιος να τους βρει ένα σπίτι να μένουν;”

Αλήθεια, δεν μπορεί; ……..

Νομίζω, ότι ήταν η πρώτη φορά που η ίδια συνειδητοποίησε ακριβώς, τί σημαίνει “άστεγος”.

Βλέπετε, τα παιδιά τα θεωρούν όλα εφήμερα.

Δεν κάνουν προβολή όλων των πραγμάτων στην κανονική τους διάσταση.

Η κόρη μου έβλεπε τον άστεγο στο πάρκο, αλλά δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πραγματικά και ουσιαστικά, ότι ο ίδιος άνθρωπος μένει εκεί όλη τη μέρα και ότι και το βράδυ κοιμάται σ’αυτά τα χαρτόνια που είχε γύρω του με εκείνες τις βρώμικες κουβέρτες που τον έβλεπε να σκεπάζεται.

Ή μάλλον, το ήξερε, της το έλεγα, αλλά τώρα που μεγαλώνει και ωριμάζει είναι σαν να στέκεται η σκέψη της περισσότερο πάνω σε ένα θέμα.

Προβληματίζεται περισσότερο και νιώθει πιο έντονα και ουσιαστικά το αίσθημα της αλληλεγγύης και της βοήθειας στο συνάνθρωπο.

Και με αφορμή αυτές τις συζητήσεις επαναφέρω και τη δική μου ματιά πάνω στα πράγματα που φορές προσπερνώ, αλλά δεν θέλω να συνηθίσω.

Όπως την εικόνα των άστεγων που δεν πρέπει να τη συνηθίσω, γιατί δεν πρέπει να υπάρχει.

Δεν πρέπει να ζουν άνθρωποι σε τέτοιες καταστάσεις. (Ξέρω…Να’ταν μόνο αυτό;…)

Κι όσο μιλάω στο παιδί μου για τέτοια θέματα και με  ουσιαστική και βαθιά συζήτηση, της γνωρίζω έννοιες, πράγματα και καταστάσεις καλλιεργώντας την ευαισθησία της και ανοίγοντας τον ορίζοντα της ματιάς της, είναι σαν να τα “κάνω επανάληψη” μέσα μου.

Κάνοντας πράξη συμπεριφορές και “πιστεύω” πιο συνειδητά και με συνέπεια, γιατί νιώθω την ανάγκη να της (απο)δείξω και την εφαρμογή όσων λέω και να της δώσω το παράδειγμα, ναι…σίγουρα το ότι έγινα γονιός  με ωθεί να νιώθω λίγο καλύτερος άνθρωπος.

 

 

Μαμά Μαμαδοπούλου

2 Comments

  • Reply nefosis 13 Νοεμβρίου, 2014 at 10:34 πμ

    Μεγάλη αγκαλιά στο ανιψούδι! (Την άλλη φορά να συζητήσετε και το γιατί βρίσκονται στο δρόμο αυτοί οι άνθρωποι.)

    • Reply KidsCloud 13 Νοεμβρίου, 2014 at 10:38 πμ

      <3
      To συζητήσαμε λίγο κι αυτό, αλλά οι "κεραίες" της δεν ήταν ανοιχτές για περισσότερα. ;)
      Την επόμενη φορά σίγουρα. :)

    Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!