Πριν από κάμποσο καιρό σας είχα μιλήσει για το πρώτο λεύκωμα,
που είχε φτιάξει η κόρη μου.
Σήμερα ανακάλυψα αυτό:
Έχει ξεκινήσει ένα δεύτερο λεύκωμα σε αυτό το τετράδιο.
Στο “Τετράδιο Ό,τι να’ναι”.
Μόλις το είδα, μου ήρθε ένα “μπούκωμα συγκίνησης”, γιατί θυμήθηκα αυτά που έφτιαχνα εγώ στο σχολείο.
Θα καταλάβετε το λόγο στη συνέχεια.
Εννοείται και βεβαίως, τα έχω κρατήσει και εννοείται και βεβαίως τα ξέθαψα, για να μοιραστώ μαζί σας τις αναμνήσεις μου.
Nα συγκινηθούμε παρέα, βρε αδερφέ!
Το πρώτo μου λεύκωμα στο Γυμνάσιο ήταν αυτό:
Aπό την πρώτη σελίδα φαίνεται, ότι το είχα ξεκινήσει 21-04-1984 με τη σημείωση, ότι ήταν Μ.Σάββατο – εξ’ού και τα αυτοκόλλητα για πασχαλινά αυγά με καλλιτέχνες αριστερά….(κάπως να το “σώσω”).
Οι ερωτήσεις ψιλοκλασσικές και απάντησαν με ψευδώνυμα γύρω στους 20 φίλους μου.
(Με συγκίνηση διαβάζω τις απαντήσεις της αδερφής της μαμάς μου, που την είχα πιέσει να γράψει κι εκείνη για να μην μου χαλάσει χατήρι το έκανε. Δεν είναι μαζί μας εδώ και 10 χρόνια….)
“Ποιός είναι ο αγαπημένος σου τραγουδιστής;”
“Ποιό είναι το αγαπημένο σου χρώμα;”
“Πες μου τη γνώμη σου για μένα.”
Eρωτήσεις που ήταν σταθερές.
Στην τελευταία σελίδα του βιβλίου γινόταν η αποκάλυψη των ψευδώνυμων.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα απόλυτα, γιατί γράφαμε με ψευδώνυμα, αφού στο τέλος δίναμε τα στοιχεία μας.
Πιο πιθανό το θεωρώ, για το λόγο ότι η υιοθέτηση ενός ψευδώνυμου, μας έδινε άλλο “αέρα” και ίσως χαρακτηριστικά, που θα θέλαμε. Υποδυόμασταν κάτι άλλο.
Σ’αυτό το λεύκωμα μου έχουν γράψει οι “Crazy girl”, Thriler, black panther, outsiders, Love, Fame, YAMAHA, Aμαλασούνθα, green ferrari, hope, black bird, Άγγελος κι άλλοι.
Στα 3 πρώτα λευκώματα, που δημιούργησα μέσα σε ένα χρόνο, είμαι “ψιλοψαρωμένη” και οι ερωτήσεις είναι παραπλήσιες, ενώ οι συμμετέχοντες αυξάνονται.
Εποχή του “Ρόδα, τσάντα και κοπάνα”, “Τσακάλια” και “Βασικά, Καλησπέρα σας!” και ακολουθούμε τη μόδα.
Είναι όμως και η ηλικία, που αρχίζουμε να ψάχνουμε λίγο περισσότερο τους φίλους και συμπεριλαμβάνονται και ερωτήσεις λίγο πιο “μεγαλίστικες”, όπως “Τί σε τραβάει σε έναν άνθρωπο;” “Τί σε απωθεί;” κλπ.
Αρχίζουμε να θέλουμε, να δείξουμε την επανάστασή μας και τα αγόρια δηλώνουν την αντισυμβατικότητά και τη μαγκιά τους. Μπορούν. Να γράψουν ό,τι θέλουν (και όχι να τα κάνουν). :p
Μετά τα 3 πρώτα λευκώματα αρχίζω, να ψάχνω να κάνω κάτι αλλιώτικο.
Φτιάχνω λεύκωμα με όνομα. “Το Μούτρο” (η μαγκιά που λέγαμε. Αυτή που μας έτρεχε από τα πατζάκια.)
(Και να σκεφτείτε ότι ο Σταμάτης Γαρδέλης δεν ήταν καθόλου του γούστου μου. Άρεσε στις περισσότερες φίλες μου, και το έκανα για να τις δελεάσω. Πανούργα, ναι!)
Η ερώτηση “Μιλάτε άλλη γλώσσα;” καταγράφετε ως “Σπικάρετε άλλη γλώσσα;”(Tζήζας!!), αρχίζουν οι μεταφυσικές ερωτήσεις “Τί ήσουν στην προηγούμενη ζωή σου;”, φιλοσοφικές ερωτήσεις “Τί είναι ευτυχία;”, “Τί είναι ο άνθρωπος;”, “Tί είναι η γυναίκα/ο άντρας;” (όπου ξεκατινιαζόμαστε αγόρια κορίτσια για το γνωστό ποιό φύλο είναι καλύτερο), “Eίστε υπέρ ή κατά του γάμου;” όπου όλα τα 14χρονα συνειδητοποιημένα απαντάμε με όλη τη σοβαρότητα που μας πρέπει κλπ.
Και οι συμμετοχές είναι περισσότερες.
Μεγαλώνω και θέλω κάτι ακόμη πιο διαφορετικό.
Σε εικόνα και ερωτήσεις.
Και φτιάχνω ένα λεύκωμα σε τετράδιο την ώρα ενός μαθήματος, που βαριόμουν με την ακολουθη ετικέτα :
(Ο γραφικός μου χαρακτήρας δε, άθλιος ήτο τότε.)
Πάω σπίτι κι αρχίζω να μαζεύω αποκόμματα από τα περιοδικά της εποχής (π.χ. καi) και θέλω να το κάνω πιο χιουμοριστικό.
Η φράση “Καραφλιασα” είναι στα hot της (βλ. “Δεν υπάρχει, λέμε” σήμερα) και οι απαντήσεις πλέον είναι πειράγματα από τον ένα στον άλλο με παραπομπές και υπονοούμενα και το λεύκωμα πέρα από τα αστεία, γίνεται ένας τρόπος για να αρχίσουν να καταλαβαίνουν οι συμμαθητές/ριες (και εγώ) ποιός αρέσει σε ποιά και ποιά σε ποιόν και “Τώρα αυτό το έγραψε,γιατί θέλει να μου πει κάτι; Και ήταν για μένα η αφιερωση;” και άλλα τέτοια όμορφα.
Έχουν μπει ενεργά οι ερωτήσεις “Τί είναι έρωτας;”, όπου όσοι δεν έχουν εκφράσει τέτοια συναισθήματα ή δεν έχουν βρει ανταπόκριση από αυτούς που θέλουν, σνομπάρουν το θέμα με τις απαντήσεις και κοροϊδεύουν τους υπόλοιπους.
Το επόμενο λεύκωμα έρχεται και τα πράματα σοβαρεύουν.
Μπαίνουμε στο “ψητό”.
Ο John Taylor πρώτη μούρη στο Καβούρι.
“Καυτές” ερωτησεις: “Ποιό είναι το κορίτσι σου;”, “Πού ήταν το πρώτο ραντεβού;” κλπ.
Kι εγώ τα αντιμετώπιζα με τη σοβαρότητα που τους έπρεπε…
Όχι, δεν έγραψα εγώ τους διαλόγους στη γιαγιάκα και τον παππού.
Ήταν απόκομμα από περιοδικό της εποχής.
Ευθείες απαντήσεις ή με υπονοοούμενα με υπογραφή ψευδωνυμων, που αποκαλύπτονται στο τέλος.
(Ειλικρινά, δεν ήξερα τί σκεφτόμασταν…)
Είναι η εποχή, που όποιος/α παίρνει το λεύκωμα για να γράψει, το κρατά στο σπίτι του καμιά εβδομάδα, γιατί κοιμάται αγκαλιά με αυτά που έχει γράψει ο…ή η….για εκείνον/η.
Σε όλα αυτά ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που δεν έγραφαν σοβαρά.
Δεν το’χα το ερωτικό παιχνίδι στο σχολείο.
Ήμουν αγοροκόριτσο και πιο πολύ παιδί, θα έλεγα.
Μία σχέση (ας την πούμε σχέση) έκανα (Μπαμπά, μην διαβάζεις)
κι αυτή στηριζόταν σε περπάτημα χέρι-χέρι στα διαλείμματα και τηλέφωνα.
Δεν ήμουν για τέτοια, μάνα μου.
Προχωράμε στο προτελευταίο, όπου η κατάσταση έχει ξεφύγει και πλέον εύχομαι
και “Καλή τύχη” σε όποιον το πάρει για να γράψει.
Οι ερωτήσεις γίνονται case study-ψυχολογικές (τύπου “Περπατάς στο δρόμο και κάποιος σου ρίχνει ξαφνικά μια σφαλιάρα (ούτε καν “χαστούκι” δεν έγραψα).Πώς αντιδράς;”,
όπου δίνεται η ευκαιρία στους άντρακλες να δηλώσουν, πόσο μάτσο ήταν κλπ
“Το πρώτο φιλί και πότε ήταν η πρώτη φορά; (του φιλιού…οι εποχές ήταν άλλες….)”, “Ποιό είναι το “πρόσωπο”;(με τη μαγκιά να συνεχίζει να ξεχειλίζει) “Ποιός είναι ο “τσιμπήτός/ή” σου;” (βλ. καλύτερος φίλος)
“Γράψε μου μια δυνατή εμπειρία από μία σχέση σου” (και απαντάμε με όλη τη σοβαρότητα τα 15χρονα)
“Πότε υπολογίζεις, ότι θα παντρευτείς;” “Πόσα παιδιά θέλεις;”
“Πόσους δεσμούς είχες μέχρι τώρα;”, όπου εννοείται τα 15χρονα αγόρια απαντούν οριακά 8-9(μάλλον υπολογίζουν και τις φορές που παίζαμε σε όμαδες “Τα μήλα”).
“Ξέρετε να γυρίζετε σελίδα, όταν μια αγαπη τελειώνει;”κι όλοι οι έμπειροι απαντούν.
Σ’αυτό το λεύκωμα είχα κάνει κάτι που τώρα το βρίσκω πολυ γλυκούλι και συναισθηματικούλι….
Βέβαια…αντί να γράψω, ότι “σ’αυτό το λεύκωμα θα μείνει πάντα η ανάμνησή σας”κλπ, γράφω ότι τους φυλακίζω, για να υπάρχει πάλι reaction και να γράψουν τα δικά τους….Αχμ…
Άφησα τελευταίο αυτό, που εγώ θεωρώ καλύτερο από όλα τα λευκώματα που έχω.
Στη Γ’ Γυμνασίου σε κάποιο διάλειμμα,που περνάμε καταπληκτικά και νιώθω έντονα μια μεγάλη αγάπη για όλους αυτούς που έχω συμμαθητές μου και καθημερινούς φίλους μου, αποφασίζω να πάρω ένα τετράδιό μου και να το κάνω ένα βιβλίο ευχών-αφιερώσεων.
Αυτό το τετράδιο πέρασε από τα χέρια όλων των συμμαθητών μου και φίλων μου από την Γ’Γυμνασίου μέχρι και τη Β’Λυκείου.
3 χρόνια το είχα στην τσάντα μου και το πήγαινα από χέρι σε χέρι.
Γέμισε από ευχές, αφιερώσεις, αυτοκόλλητα, “τρελές” εκδηλώσεις και κάποια αντικείμενα π.χ. ένα σπίρτο, μια καρφίτσα, ένα σπασμένο καπάκι, ένα πινέλο, τα οποία συνοδευόντουσαν με επεξηγήσεις.
Το σπίρτο ήταν για να “ανάβω φωτιές” (Ουουουουουυυυ!),
Η καρφίτσα για να τσιμπάω τους περίεργους,
Το πινέλο για να χρωματίζω τις μέρες μου.
Όταν στην Γ΄Λυκείου άλλαξα σχολείο και ήρθα στην Αθήνα, αυτό το λεύκωμα το είχα συνέχεια δίπλα μου.
Για να νιώθω τους φίλους μου.
Έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε.
Ναι. 30 χρόνια και μου φαίνεται σαν χτες.
Γέλασα πολύ με όλα όσα γράφαμε κι ακόμη περισσότερο με το τί υποστηρίζαμε τότε και τί κάναμε στη συνέχεια.
Π.χ. κάποιοι ορκισμένοι εργένηδες παντρεύτηκαν πρώτοι-πρώτοι.
M’αρέσει να φυλάω τις αναμνήσεις μου.
Θυμάστε που μοιράστηκα μαζί σας τη συλλογή με τα αυτοκόλλητα, “Συλλογές αυτοκόλλητων μιας άλλης εποχής…. :)”
με τις χαρτοπετσέτες : “Η συλλογή με τις χαρτοπετσέτες μου – Ταξίδι στο χρόνο”
και τα επιστολόχαρτα :“Η συλλογή με τα χαρτιά αλληλογραφίας – Τί σας θύμισα τώρα;”
Αν το σκεφτείτε, κάτι παρόμοιο γίνεται και με το blog.
Κάποια χρόνια αργότερα, θα το διαβάζω με τον ίδιο τρόπο.
Όπως ήδη το κάνω κάποιες φορές, όταν ανατρέχω σε αναρτήσεις 3 ετών πίσω.
Τελειώνοντας το ξεφύλλισμα στα λευκώματα, είχα ένα τεράστιο χαμόγελο νοσταλγίας στο στόμα μου.
Ήθελα να πάρω τηλέφωνο όλους αυτούς τους παιδικούς μου φίλους, να τους πω ότι πρέπει να βρεθούμε.
Και τώρα που το σκέφτομαι, είναι μια καλή αφορμή για να το κάνω. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
18 Comments
θα κλάψω.. οκ κλαίω.. Τι μου θυμισες πάλι.. Ετσι ακριβως κι εγω.. Σε όλα τα σταδια.. Το σπίρτο.. “Για να αναβεις φωτιές και να καις καρδιές..” Απιστευτα χρονια.. Όμορφα!! Που ένα φιλι ήταν μια ολοκληρη αγάπη..
Ελπίδα, νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω να κάνω τέτοια αφιερώματα, γιατί σ’έχω πλαντάξει στο κλάμα. 😉
Ήταν άλλες εποχές. Άλλα χρόνια. 🙂
Τι ωραίο!!! Μακάρι να είχα και εγω ενα λεύκωμα απο συμμαθητές μου. Θα το διάβαζα συνέχεια. Μακάρι……:(
Η αλήθεια είναι ότι είναι άλλη αίσθηση.
Σαν να ξαναφέρνεις εκείνη την εποχή κοντά σου. 🙂
Tι αναμνήσεις και τι συναισθήματα! Χάρηκα αλλά και μελαγχόλησα.Είχα 2 λευκώματα. Το ένα γύρω στα 15,στο οποίο απαντούσαν στις ερωτήσεις οι φίλες μου.Η αγαπημένη μας ερώτηση “Τι εστί έρως”. Το δεύτερο ήταν στην Γ΄Λυκείου,όπου έγραφε η κάθε μία συμμαθήτριά μου τις αναμνήσεις της από την κοινή ζωή μας των 6 χρόνων.Αυτό το έχω ακόμη.΄Οσο για το πρώτο με ξεσήκωσες και με βλέπω να σκαρφαλώνω στο πατάρι για να το βρω…..
Στο πατάρι,Ευδοκία!
Να το βρεις.
Είναι πολύ γλυκό το ταξίδι που κάνεις, όταν το ξεφυλλίζεις. 🙂
Καλημέρα παλιοσειρα¨:p
Δεν χορταινω να σε διαβάζω!!!!
Τι να πρωτοθυμηθω….Τα αυτοκολλητα με τους αστερες της εποχης που τα κολλαγαμε και πανω στα κοκκινα αυγα και καμαρωναμε…(μα που τα βρισκαμε?Στην Μανινα η Σουπερ Κατερινα?)Τον Ολοδικο μου John Taylor:P
Κι ομως και σημερα που εχουμε κρατησει επαφη λιγοι πια συμμαθητες απο εκεινα τα χρονια και διαβαζουμε ο ενας λευκωματα του αλλου σε συναντησεις ειναι απολαυστικο να διαβαζεις τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ….Παντα γελαμε με την ψυχη μας και αναπολουμε τα ανεμελα μας χρονια.
Να εισαι καλα που μας φερνεις στο μυαλο αναμνησεις ομορφες που ολοι τις εχουμε αναγκη..
<3
Επίσης, αυτά με "τον Ολοδικό μου John Taylor" να τα αφήσεις!
(Άκου "Ολοδικός της". Ολοδικός μου ήταν!!)
Σμουτς!
Τι μου θύμισες τώρα!!!!!!! Αχ πόσο όμορφο ήταν αυτό που κάναμε τότε! Και εγώ κρατάω το τελευταίο λεύκωμα από την 3η λυκείου, αλλά τα υπόλοιπα αγνοείται η τύχη τους.
Φιλιά!
Τώρα που το λες, στην Γ΄Λυκείου δεν είχα λεύκωμα.Αχμ…
Ίσως γιατί είχα αλλάξει σχολείο και ένιωθα λίιιιγο πιο απόμακρα.
Όμορφα χρόνια!! Φιλιά! 🙂
Αυτό το λεύκωμα με τα κοριτσάκια το είχα κι εγώ! Και το έχω ακόμη! Τι ωραίες αναμνήσεις έχω από τα λευκώματά μου!
Kathy by anthomeli
Eίδες τί γλύκα μας φέρνουν; 🙂
Εγώ τώρα ξεκινάω λεύκομα και είναι απλά Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο…
Ας πούμε η φίλη μου η Αριάνα μου έγραψε στο:
”Γράψε μου μια παροιμία” :
Όλες θα είναι
καλά στο τέλος.
Αν δεν είναι καλά…
δεν είναι αυτό το
τέλος.
Τί ωραία, που το απολαμβάνεις!! Πολύ χαίρομαι!
Όταν μεγαλώσεις, θα γλυκαίνεις ακόμη περισσότερο, γιατί θα θυμάσαι αυτές τις στιγμές με τις φίλες σου. 🙂
Τι υπέροχα ΟΟΟΟΛΛΑΑΑ ΑΥΤΑΑΑΑ!! Και γω έκανα πέρσι λεύκωμα κ πριν μια εβδομάδα έγραψα το λεύκωμα μια φίλης μου.. Πραγματικά το λεύκωμα είναι καλύτερη ανάμνηση από φωτογραφία..!
Eίδες τί υπέροχη αίσθηση; 🙂
Και πού να δεις κάποια χρόνια μετά που θα τα διαβάζετε, πώς θα νιώθετε.
Δημιουργείτε το album των αναμνήσεών σας. 🙂
Εχω να πω οτι
α) Σε καθε λευκωμα υπηρχε καποιος που υπεγραφε ως crazy girl
β) Επισης σε καθε λευκωμα καποιος χαριζε μια καρφιτσα και ενα σπιρτο! Με εξεπληξε αυτο, το ομολογω (νομιζα πως ειχα την αποκλειστικοτητα…)
γ) Πρεπει να ανεβω στο παταρι….
Χαχααααααααααα!!
Έχεις τόσο δίκιο, Μαράκι!
Υ.Γ. Να ανέβεις αλλά μην ξεχαστείς εκεί, ναι; Να κατέβεις. Σμουτς!