Η φετινή πρωτομαγιάτικη εξόρμηση είχε οργανωμένα πράματα.
Υπήρχε συντονίστρια, υπήρχε χάρτης, υπήρχαν συντεταγμένες, υπήρχε ενημέρωση τί θα φέρουμε μαζί μας για το πικ νικ.
Ήμασταν έτοιμοι όλοι για ΤΗ βελάνιδιά (μία συγκεκριμένη θέλαμε, σας λέω) κάπου στο Λοιμικό της Πάρνηθας.
Θα περπατούσαμε 6 χιλιόμετρα για να πάμε (και 6 να γυρίσουμε, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι… Ήμασταν….Αλήθεια.).
Σούπερ εφοδιασμένοι ξεκινήσαμε 10 μεγάλοι(τρόπος του λέγειν πάντα-όχι το 10, το “μεγάλοι”)
και 9 παιδιά.
Αποφασίστηκε, να ανέβουν τα παιδιά με το τελεφερίκ, οπότε και κάποιοι τυχεροί συνοδοί.
Οι υπόλοιποι θα ανέβαιναν με το αυτοκίνητο.
Εντυπωσιασμένοι και συνάμα λέγοντας όλα αυτά τα καταστροφολογικά, ξέρετε…που
“αν μείνουμε εδώ για πάντα, δεν έχουμε τα φαγητά μαζί”,” δεν έχουμε νερό”,
“Αλήθεια, αντέχει;”,”Πώς κάνουν συντήρηση;” :p
Φτάσαμε και διασχίσαμε το ξενοδοχείο με το Casino.
Προς στιγμήν προβληματίστηκα.
Σκέφτηκα, “Λες, να μπλοκάρει αύριο η μικρή και όταν τη ρωτήσει η δασκάλα, να πει πώς πέρασε την Πρωτομαγιά, να της πει, ότι πήγαμε στο Casino;”
Aχμ.
Φτάσαμε, ξαναματαεπιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητα (περίμεναν οι σωφέρ απ’εξω :p) και κατεθυνθήκαμε στο σημείο-αφετηρία της εκδρομής μας.
Ξεκινήσαμε την πεζοπορία, που λέτε, και περπατούσαμε, περπατούσαμε
και όσο περπατούσαμε, αρχίσαμε, να μοιραζόμαστε.
Λίγοι μπροστά, λίγοι στη μέση, λίγοι πιο πίσω, ανάλογα με τις ταχύτητες και ηλικίες των παιδιών.
Όταν η διαφορά των αποστάσεων μεταξύ μας έφτασε στο 10′ (ω, ναι!), κάναμε ένα ώωωριμο meeting (ώριμο, γιατί είχαμε λάβει οι περισσότεροι την απόφαση πριν την ψηφορορία :p) και συμφωνήσαμε, να στρατοπεδεύσουμε στο πρώτο ιδανικό ξέφωτο, που θα βρούμε.
Τελικά σταματήσαμε στο πρώτο άνοιγμα (όχι ξέφωτο), που αντίκρυσαν τα πιτσιρίκια, όπου εδώ βλέπετε τους πανηγυρισμούς τους
σταματήσαμε και βολευτήκαμε με όλα τα απαραίτητα.
Ξεκινήσαμε από τα βασικά.
Τα σημαιάκια πάρτι στα έλατα.
Τί;
Θα κάναμε πικ νικ και δεν θα υπήρχε σημαιοστολισμός; :p
Από την ανασφάλειά μας, ότι μάλλον, δεν θα φτάσουν αυτά που είχαμε συμφωνήσει (γιατί κατοχή δεν έχουμε ζήσει, για να το πεις “κατοχικό σύνδρομο”), είχαμε φέρει όλοι περισσότερα snack και άλλα φαγώσιμα, με αποτέλεσμα να είμαστε λίγο πιο φορτωμένοι και επίσης, να μην μπορούμε να φάμε όλα όσα στρώθηκαν στο πρωτομαγιάτικο τραπεζομάντηλο.
Από όλου του κόσμου τα καλά είχαμε.
Θα σημειώσω μία μικρή έλλειψη, καθώς ζητήθηκε και δεν είχε φροντίσει κάποιος να φέρει μαζί του.
Οδοντικό νήμα. :p
Αφού τιμήσαμε όλα τα καλούδια, ακολούθησε επιδόρπιο, στο οποίο υπήρχε μία αρμονία με πινελιές gourmet.
Πατέ Ζελέ φγάουλας σε ψημένη ζύμη (φρεσκοφτιαγμένη “σλουρπ” μαρμελάδα σε ψωμί)
και κομπόστα φγάουλας σερβιρισμένη σε μινιμάλ μπώλ.
Ω, Μωντιέ!
Ήταν απολαυστικό και δροσιστικό.
Βέβαια, από κάπου ξεφύτρωσαν και κάποια σακκουλάκια πατατακίων,
οπότε και κάποια πιτσιρίκια βούτηξαν μέσα μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Αφού καθίσαμε κάμποση ώρα εκεί, κάποια από τα παιδιά ζήτησαν να χαθούν στο δάσος (έτσι το είπαν-δεν φταίω εγώ), άλλα έπαιζαν με φούσκες, η μικρή της παρέας βρήκε έναν εύκαιρο σπάγγο και άρχισε να δένει (ευτυχώς που την πήρε χαμπάρι νωρίς η μαμά της-νομίζω θα μας είχε τυλίξει όλους εκεί),
ενώ ένα από τα μεγαλύτερα χτένιζε με τη βούρτσα τα μαλλιά του, που τα είχε ανακατέψει ο αέρας.
Αφού χτενίστηκε η νεαρά της παρέας και επέστρεψαν τα απολολώτα από το δάσος,
αποφασίσαμε, να ξεκινήσουμε την επιστροφή γιατί ξέραμε, ότι θα μας βγει η γλώσσα, να ανέβουμε την ανηφόρα.
Μαζέψαμε τα πράγματά μας και ανέλαβα να ξεστολίσω τα σημαιάκια, τα οποία συνειδητοποίησα, ότι τα κάποια τα είχαμε δέσει αρκετά ψηλά (για να τα βλέπουν όλα τα πουλιά του δρυμού) και σε λίγο απότομο μέρος.
Πρόσεχα, γιατί ήταν πολύ εύκολο να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω και την ίδια ώρα με έπιασαν τα γέλια, γιατί σκεφτόμουν το αστείο και άσχετο της είδησης ενός τέτοιου τραυματισμού μου:
“Άγνωστη τραυματίστηκε στην Πάρνηθα, στην προσπάθειά της να λύσει τα σημαιάκια Γκούφη, από τα έλατα, την ημέρα του εορτασμού της Πρωτομαγιάς.” :p
Σε δόσεις πάλι ανεβήκαμε
Εντάξει…αυτή είναι από όταν πηγαίναμε, αλλά μου άρεσε να τη βάλω εδώ.
:p
και όταν πλέον φτάσαμε σε ένα μεγάλο πραγματικό ξέφωτο (αυτό ήταν ξέφωτο), κάναμε μία στάση, για να παίξουν τα παιδιά και να φάμε κάποια ακόμη snack (να ελαφρύνουν κι άλλο οι τσάντες).
A, και γιατί δεν φτιάξαμε στεφάνι;
Στα email που ήρθαν από τη “συντονιστική επιτροπή” υπήρχε η παρατήρηση σημείωση του Λεωνίδα:
(Με κεφαλαία- προφανώς και το φώναζε, για να το ακούσουμε και να το καταλάβουμε όλοι. :p)
ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΔΡΥΜΟ, ΔΕΝ ΚΟΒΟΥΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙΑ ΚΛΠ, ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΑΚΙΑ ΚΛΠ
ΤΑ ΣΤΕΦΑΝΑΚΙΑ ΝΑ ΤΑ ΦΤΙΑΞΕΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΛΑΣΤΡΕΣ ΣΑΣ
Ε, και δεν φτιάξαμε στεφάνι! 😛
Μία υπέροχη μέρα!
Γεμίσαμε οξυγόνο, εικόνες, ανεβάσαμε παλμούς, γελάσαμε, χαλαρώσαμε , φάγαμε :p και ήμασταν μαζί με τα παιδιά μας εκεί, στη φύση, που νιώθεις, ότι είναι μέρος, που ανήκεις.
Με φίλους παλιούς και νέους.
Με χαμόγελα και πολύ όμορφη διάθεση! 🙂
Αμέσως μετά την εκδρομή πήγαμε σε κάποιο παιδικό πάρτυ (στο οποίο η μικρή έδωσε με φοβερή όρεξη και ένταση τα απομεινάρια δυνάμεων, που είχε).
Για να μας ευχαριστήσει η γενεθλιάζουσα φίλη και η οικογένειά της, πέρα από ένα καταπληκτικό δώρο για τη μικρή, μας χάρισαν και μία μικρή γλάστρα με αυτές τις μαργαρίτες.
Οπότε την πρώτη μέρα του Μάη μπήκαν νέα λουλούδια στο σπίτι.
“Θα λουλουδίσουν τα μπαλκόνια μας, μαμά!” 🙂
Καλό Μήνα και του Χρόνου! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
15 Σχόλια
Καλό μήνα κορίτσι! Μα πόσο γέλασα εκεί που γέλασες κι εσύ! χαχαχα Τα σημαιάκια του Γκούφυ θα ήταν η είδηση! Τα περάσατε όμορφα και το καταλαβαίνει κανείς από τον τρόπο της περιγραφής σου! Και του χρόνου με στεφάνι 😛
Tα σημαιάκια του Γκούφη ήταν ένα από τα highlight.:P
Περάσαμε πραγματικά ωραία και έχω την αίσθηση ότι το ευχαριστηθήκαμε μικροί και μεγάλοι!
Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά! 🙂
Τέλεια!! Μπράβο και του χρόνου!! Του χρόνου να πείτε και σε μένα !!!! Χιχιχι που συνήθιζα να ορειβατώ τις παλιές εποχές!!
Και του χρόνου εννοείται!
Θα κλείσουμε και πούλμαν, γιατί βρήκα μεγάλο ενδιαφέρον!
Να είμαστε καλα΄, Αlexandra μου! 🙂
Τι να πρωτοσχολιάσω…
Καταρχήν, καλό μήνα!
Κατά δεύτερον, θέλω οδηγίες, χάρτη κλπ. γιατί θέλω και εγώ να κάνω αυτή τη διαδρομή στο βουνό.
Κατά τρίτον, με το στεφάνι τι μου θύμισες τώρα. Χθες, μπροστά στα μάτια μου μία παρέα νεαρών κοριτσιών (σαν και του λόγου μας ντε…) μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου είχα τσουρομαδήσει ένα όμορφο θάμνο με μωβ λουλουδάκια + μία τριανταφυλλιά που βρισκόταν αμφότερα στον προαύλιο χώρο εκκλησίας. Μου ήρθε να τους βάλω τις φωνές. Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα. Όμως τσατίστηκα ρε φίλε…Και μάλιστα πολύ! Απορώ πώς άντεξαν οι ζαρτινιέρες δεξιά και αριστερά της κεντρικής πύλης. Και όλα αυτά για να φτιάξουν στεφάνι να στολίσουν το κεφάλι τους.
Κατά τέταρτον, δε με έχεις συνηθίσει σε τόσες πολλές φωτός. Ταξίδεψα μαζί σας.
Φιλιά xxx
Καλό Μήνα!
Αποφάσισε πότε θέλεις να την κάνεις τη διαδρομή και θα σου στείλω τα απαιτούμενα. 🙂
Η αλήθεια είναι, ότι αν δεν μας το είχε επισημάνει ο Λεωνίδας, δεν θα πήγαινε το μυαλό μου, ότι δεν κάνει να κόβουμε λουλούδια.
Όντως αν όλες οι οικογένειες, που ήμασταν εκεί φτιάχναμε από 1-2 στεφάνια, θα αφήναμε την Πάρνηθα κουρούπα.:p
Σιγά-σιγά οι φωτογραφίες θα πληθαίνουν πιστεύω.
Είναι το “κοσκινάκι” μου, που αγαπώ.
Να είσαι καλά!
Του χρόνου η Πρωτομαγιά σας θα είναι ακόμη πιο όμορφη
Φιλιά, όμορφη!
Ο Λεωνίδας δεν είναι τόσο αυστηρός πάντως…ούτε φωνάζει πάντως…στους φίλους..τεσπα
πάντα τέτοια και καλύτερα!
Χιουμόρισα. Και βέβαια δεν φωνάζει.
Bloggική αδεία ήτο.
Πάντα τέτοια και καλύτερα, ναι! 🙂
Και του χρόνου!!! Παρα πολυ ωραία η ιδέα της εκδρομής..,αλλα χωρίς οδοντικο νήμα;;; Γέλασα πολυ που το διαβασα. Περιμένουμε να δούμε τι θα εχει το προγραμμα του Αγ. πνεύματος. Ενα κοντινό νησάκι ίσως;;
Και του χρόνου ξαδεφούλα! 🙂
Να είμαστε καλά και σύντομα θα πάμε και ΣΤΗ βελανιδιά, έτσι; 🙂
Καλά..χόρτασα οξυγόνο και μόνο από τις καταπράσινες φωτογραφίες! Τι όμορφα δείχνουν όλα εκεί πάνω! Και θέλω κι εγώ να ανέβω στο τελεφερίκ! Και να πάω και στο καζίνο 😛
Και του χρόνου με στεφάνι από το μπαλκόνι σας!
Να ανέβεις και στο βουνό και στο τελεφερίκ και στο καζίνο. 😉
Είναι υπέροχα εκεί.
Να είμαστε όλοι καλά, Vera μου και του χρόνου ακόμη πιο όμορφα για ολους!
Τι όμορφα που περάσατε!! Και του χρόνου να είσαστε καλά. Και δεν πειράζει για το στεφάνι. Αρκεί που πήγατε στην εξοχή. Είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν! Την καλημέρα μου και καλό μήνα αν και μεταχρονολογημένα!!!:)))
Πραγματικά το ευχαριστήθηκαν και τα παιδιά και εμείς (σαν παιδιά)!
Να είμαστε καλά και να περνάμε όμορφα!!
Καλή συνέχεια! 🙂