MIA ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ ΧΩΡΙΣ ΣΤΕΦΑΝΙ. ;)

Η φετινή πρωτομαγιάτικη εξόρμηση είχε οργανωμένα πράματα.

Υπήρχε συντονίστρια, υπήρχε χάρτης, υπήρχαν συντεταγμένες, υπήρχε ενημέρωση τί θα φέρουμε μαζί μας για το πικ νικ.

Ήμασταν έτοιμοι όλοι για ΤΗ βελάνιδιά (μία συγκεκριμένη θέλαμε, σας λέω)  κάπου στο Λοιμικό της Πάρνηθας.

Θα περπατούσαμε 6 χιλιόμετρα για να πάμε (και 6 να γυρίσουμε, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι… Ήμασταν….Αλήθεια.).

Σούπερ εφοδιασμένοι ξεκινήσαμε 10 μεγάλοι(τρόπος του λέγειν πάντα-όχι το 10, το “μεγάλοι”)

και 9 παιδιά.

Αποφασίστηκε, να ανέβουν τα παιδιά με το τελεφερίκ, οπότε και κάποιοι τυχεροί συνοδοί.

Οι υπόλοιποι θα ανέβαιναν με το αυτοκίνητο.

Εντυπωσιασμένοι και συνάμα λέγοντας όλα αυτά τα καταστροφολογικά, ξέρετε…που

“αν μείνουμε εδώ για πάντα, δεν έχουμε τα φαγητά μαζί”,” δεν έχουμε νερό”,

“Αλήθεια, αντέχει;”,”Πώς κάνουν συντήρηση;” :p

Φτάσαμε και διασχίσαμε το ξενοδοχείο με το Casino.

Προς στιγμήν προβληματίστηκα.

Σκέφτηκα, “Λες, να μπλοκάρει αύριο η μικρή και όταν τη ρωτήσει η δασκάλα, να πει πώς πέρασε την Πρωτομαγιά, να της πει, ότι πήγαμε στο Casino;”

Aχμ.

Φτάσαμε, ξαναματαεπιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητα (περίμεναν οι σωφέρ απ’εξω :p) και κατεθυνθήκαμε στο σημείο-αφετηρία της εκδρομής μας.

Ξεκινήσαμε την πεζοπορία, που λέτε, και περπατούσαμε, περπατούσαμε

και όσο περπατούσαμε, αρχίσαμε, να μοιραζόμαστε.

Λίγοι μπροστά, λίγοι στη μέση, λίγοι πιο πίσω, ανάλογα με τις ταχύτητες και ηλικίες των παιδιών.

Όταν η διαφορά των αποστάσεων μεταξύ μας έφτασε στο 10′ (ω, ναι!), κάναμε ένα ώωωριμο meeting (ώριμο, γιατί είχαμε λάβει οι περισσότεροι την απόφαση πριν την ψηφορορία :p) και συμφωνήσαμε, να στρατοπεδεύσουμε στο πρώτο ιδανικό ξέφωτο, που θα βρούμε.

Τελικά σταματήσαμε στο πρώτο άνοιγμα (όχι ξέφωτο), που αντίκρυσαν τα πιτσιρίκια, όπου εδώ βλέπετε τους πανηγυρισμούς τους

σταματήσαμε και βολευτήκαμε με όλα τα απαραίτητα.

Ξεκινήσαμε από τα βασικά.

Τα σημαιάκια πάρτι στα έλατα.

Τί;

Θα κάναμε πικ νικ και δεν θα υπήρχε σημαιοστολισμός; :p

Από την ανασφάλειά μας, ότι μάλλον, δεν θα φτάσουν αυτά που είχαμε συμφωνήσει (γιατί κατοχή δεν έχουμε ζήσει, για να το πεις “κατοχικό σύνδρομο”), είχαμε φέρει όλοι περισσότερα snack και άλλα φαγώσιμα, με αποτέλεσμα να είμαστε λίγο πιο φορτωμένοι και επίσης, να μην μπορούμε να φάμε όλα όσα στρώθηκαν στο πρωτομαγιάτικο  τραπεζομάντηλο.

Από όλου του κόσμου τα καλά είχαμε.

Θα σημειώσω μία μικρή έλλειψη, καθώς ζητήθηκε και δεν είχε φροντίσει κάποιος να φέρει μαζί του.

Οδοντικό νήμα. :p

Αφού τιμήσαμε όλα τα καλούδια, ακολούθησε επιδόρπιο, στο οποίο υπήρχε μία αρμονία με πινελιές gourmet.

Πατέ Ζελέ φγάουλας σε ψημένη ζύμη (φρεσκοφτιαγμένη “σλουρπ” μαρμελάδα σε ψωμί)

και κομπόστα φγάουλας σερβιρισμένη σε μινιμάλ μπώλ.

Ω, Μωντιέ!

Ήταν απολαυστικό και δροσιστικό.

Βέβαια, από κάπου ξεφύτρωσαν και κάποια σακκουλάκια πατατακίων,

οπότε και κάποια πιτσιρίκια βούτηξαν μέσα μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Αφού καθίσαμε κάμποση ώρα εκεί, κάποια από τα παιδιά ζήτησαν να χαθούν στο δάσος (έτσι το είπαν-δεν φταίω εγώ), άλλα έπαιζαν με φούσκες, η μικρή της παρέας βρήκε έναν εύκαιρο σπάγγο και άρχισε να δένει (ευτυχώς που την πήρε χαμπάρι νωρίς η μαμά της-νομίζω θα μας είχε τυλίξει όλους εκεί),

ενώ ένα από τα μεγαλύτερα χτένιζε με τη βούρτσα τα μαλλιά του, που τα είχε ανακατέψει ο αέρας.

Αφού χτενίστηκε η νεαρά της παρέας και επέστρεψαν τα απολολώτα από το δάσος,

αποφασίσαμε, να ξεκινήσουμε την επιστροφή γιατί ξέραμε, ότι θα μας βγει η γλώσσα, να ανέβουμε την ανηφόρα.

Μαζέψαμε τα πράγματά μας και ανέλαβα να ξεστολίσω τα σημαιάκια, τα οποία συνειδητοποίησα, ότι τα κάποια τα είχαμε δέσει αρκετά ψηλά (για να τα βλέπουν όλα τα πουλιά του δρυμού) και σε λίγο απότομο μέρος.

 

Πρόσεχα, γιατί ήταν πολύ εύκολο να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω και την ίδια ώρα με έπιασαν τα γέλια, γιατί σκεφτόμουν το αστείο και άσχετο της είδησης ενός τέτοιου τραυματισμού μου:

“Άγνωστη τραυματίστηκε στην Πάρνηθα, στην προσπάθειά της να λύσει τα σημαιάκια Γκούφη, από τα έλατα, την ημέρα του εορτασμού της Πρωτομαγιάς.” :p

Σε δόσεις πάλι ανεβήκαμε

Εντάξει…αυτή είναι από όταν πηγαίναμε, αλλά μου άρεσε να τη βάλω εδώ.

:p

και όταν πλέον φτάσαμε σε ένα μεγάλο πραγματικό ξέφωτο (αυτό ήταν ξέφωτο), κάναμε μία στάση, για να παίξουν τα παιδιά και να φάμε κάποια ακόμη snack (να ελαφρύνουν κι άλλο οι τσάντες).

 

A, και γιατί δεν φτιάξαμε στεφάνι;

Στα email που ήρθαν από τη “συντονιστική επιτροπή” υπήρχε η παρατήρηση σημείωση του Λεωνίδα:

(Με κεφαλαία- προφανώς  και το φώναζε, για να το ακούσουμε και να το καταλάβουμε όλοι. :p)

ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΔΡΥΜΟ, ΔΕΝ ΚΟΒΟΥΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙΑ ΚΛΠ, ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΑΚΙΑ ΚΛΠ

ΤΑ ΣΤΕΦΑΝΑΚΙΑ ΝΑ ΤΑ ΦΤΙΑΞΕΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΛΑΣΤΡΕΣ ΣΑΣ

Ε, και δεν φτιάξαμε στεφάνι! 😛

Μία υπέροχη μέρα!

Γεμίσαμε οξυγόνο, εικόνες, ανεβάσαμε παλμούς, γελάσαμε, χαλαρώσαμε , φάγαμε :p και ήμασταν μαζί με τα παιδιά μας εκεί, στη φύση, που νιώθεις, ότι είναι μέρος, που ανήκεις.

Με φίλους παλιούς και νέους.

Με χαμόγελα και πολύ όμορφη διάθεση! 🙂

 

Αμέσως μετά την εκδρομή πήγαμε σε κάποιο παιδικό πάρτυ (στο οποίο η μικρή έδωσε με φοβερή όρεξη και ένταση τα απομεινάρια δυνάμεων, που είχε).

Για να μας ευχαριστήσει η γενεθλιάζουσα φίλη και η οικογένειά της, πέρα από ένα καταπληκτικό δώρο για τη μικρή, μας χάρισαν και μία μικρή γλάστρα με αυτές τις μαργαρίτες.

Οπότε την πρώτη μέρα του Μάη μπήκαν νέα λουλούδια στο σπίτι.

“Θα λουλουδίσουν τα μπαλκόνια μας, μαμά!” 🙂

 

 

 

Καλό Μήνα και του Χρόνου! 🙂

 Μαμά Μαμαδοπούλου