slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

ENA ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΠΑΙΔΙ. :)

29 Απριλίου, 2014

Κάθε πρωί φεύγοντας από το σπίτι για το σχολείο, περνάμε από το φούρνο της γειτονιάς μας και αγοράζω ένα κουλούρι ή ένα τσουρεκάκι για τη μικρή.

Περπατάμε πιασμένες χέρι χέρι.

Ενώ τρώει το πρωινό σνακ της, μιλάει-μιλάει-μιλάει.

Είναι η πρωινή της εγρήγορση, που την κάνει να λέει ακατάπαυστα τις σκέψεις της για την προηγούμενη ημέρα συνήθως .

Κάποια παιδάκια συζητούν για τη μέρα που πέρασε λίγο πριν κοιμηθούν, εμείς κάνουμε αυτή τη συζήτηση την επόμενη το πρωί.

Έτσι κάνει από πολύ μικρή.

Το Σαββατοκύριακο θα ξυπνήσει και θα έρθει στο κρεββάτι μας και θα αρχίσει να λέει-λέει-λέει ή θα περίμενει (σπάνια) την ώρα του πρωινού.

Από τις σκέψεις της και τους προβληματισμούς της νιώθω, πόσο πολύ μεγαλώνει.

Πόσο πιο ώριμη γίνεται.

Δεν είναι πια μωρό. Ούτε μικρό παιδάκι.

Και απολαμβάνω τη δική της αργή και σταθερή ωρίμανση λίγο με συγκίνηση και λίγο με καμάρι, γιατί εκδηλώνει και τα συναισθήματά της.

Την ευαισθησία της.

Έτσι και σήμερα το πρωί.

Ενώ μασούλαγε το κουλούρι της, μου έλεγε πώς ήταν η χτεσινή μέρα στο σχολείο, 1η μέρα μετά τις διακοπές του Πάσχα.

Με ποιούς έπαιξε, ποιοί συνειδητοποίησε ότι της έλειψαν περισσότερο, πώς πέρασαν οι φίλοι της, με ποιά συμμαθήτρια την έβαλε να να καθίσει στο θρανίο η κυρία της….

Έλεγε, έλεγε, έλεγε.

Και την παρακολουθούσα χαμογελώντας, γιατί ένιωθα, ότι είχε να πει τόσα πολλά ταυτόχρονα και μπερδευόταν από τη χαρά της.

Μεταξύ άλλων μου λέει,

“Μαμά, χτες η κυρία Ι. μου είπε ότι ο Α. έχει κάνει μεγάλη πρόοδο.

Είναι πολύ καλύτερος και θα μπορεί σιγά-σιγά να παρακολουθεί μόνος του το μάθημα της κυρίας.”

Ο συμμαθητής της Α. είναι μαζί τους από την Α’Δημοτικού και παρακολουθεί τα μαθήματα με δασκάλα στήριξης.

Δεν γνωρίζω, τί ακριβώς δυσκολίες έχει. Είναι ένα ξεχωριστό παιδί, όπως όλα τα παιδιά,  αλλά με κάποιες ειδικές ανάγκες.

Οι συμμαθητές του τον αγαπούν πολύ.

Παίζουν μαζί του και κυλιόμενα έχουν καθίσει όλα μαζί του στο ίδιο θρανίο.

Όλα τα παιδιά εκδηλώνουν μία διάθεση προστασίας  για εκείνον και τον αγκαλιάζουν με τη συμπεριφορά τους.

Γι’αυτά δεν είναι κάποιος ιδιαίτερα διαφορετικός, παρά ο συμμαθητής τους, ο φίλος τους. Έτσι τον λέει η κόρη μου. “Ο φίλος μου.”

Το διάστημα, που η μικρή κάθισε μαζί του στο ίδιο θρανίο, μου μετέφερε τη διάθεσή της, να τον βοηθήσει, να συμμετέχει κι εκείνος. “Να είναι καλύτερος μαθητής.”

Μου μετέφερε εικόνες, από κάποιες φορές που ένα συγκεκριμένο παιδί φερόταν λεκτικά άσχημα στον Α. και τη συσπείρωση των συμμαθητών, για να τον προστατεύσουν και να τον υποστηρίξουν.

Και σήμερα, μετρώντας 3 χρόνια  συμμαθητές στο Δημοτικό  με τον Α., μου μετέφερε την αυθεντική και βαθιά χαρά της, που έμαθε από τη δασκάλα στήριξης, ότι ο φίλος της έχει κάνει μεγάλη πρόοδο.

Άρχισε να μου λέει, για τα “σημάδια”, που διέκρινε η ίδια, που είναι σίγουρη, ότι τον ξέρει καλά μετά από τόοοοοοσα χρόνια (όπως μου είπε – 3 τάξεις Δημοτικού, είναι μια αιωνιότητα :p).

“Παίζει πιο ήρεμα μαζίιιιι μας. Μας ακοοοουύει. Γράφει αυτά, που λέει η κυρία. Και μια μέρα τον έβαλε, να κάνει μία πράξη μόνος του στον πίνακα και την έκανε ολόσωστα.

Δεν είναι αυτό μεγάλη πρόοδος, μαμά; Εγώ ρώτησα την κυρία Α. και μου είπε, ότι πραγματικά πάει καλά.”

Τί να πρωτοκρατήσω;

To ενδιαφέρον της, να ρωτήσει τη δασκάλα στήριξης για το συμμαθητή της;

Την ευαισθησία της;

Τη χαρά, που τα παιδιά της τάξης αντιμετωπίζουν με ευγένεια και αγάπη ένα συμμαθητή τους, που ομολογουμένως κάποιες φορές έχει δυσκολέψει το μάθημα στην τάξη, αλλά και το παιχνίδι τους;

Πόσο όμορφο και αισιόδοξο είναι το να παρακολουθείς παιδιά που σέβονται τη διαφορετικότητα και τη δυσκολία και δείχνουν ευαισθησία!

Τέτοια παιδιά θέλουμε. Τέτοιους ανθρώπους.

Είμαι σίγουρη, ότι σε όλη αυτή τη συμπεριφορά πέρα από την αγωγή και παιδεία από το σπίτι, έχουν συμβάλει οι δάσκαλοι στο σχολείο, που έχουν καλλιεργήσει με τη δική τους υποδειγματική συμπεριφορά τέτοιες παιδικές ψυχές.

Πέρα από τις γνώσεις, αυτά είναι τα μαθήματα ζωής.

Μιας ζωής, που εξελίσσεται και ως γονιός στέκομαι και την παρακολουθώ.

Στιγμές με χαμόγελο,  όπως αυτές, που περπατάμε χέρι-χέρι για το σχολείο και καμιά φορά σκέφτομαι, πόσο λίγα είναι τα χρόνια, που θα γίνεται αυτό ακόμη.

Και κρατάω το χέρι της πιο σφιχτά, λες κι έτσι ρουφάω κάθε σταγόνα της στιγμής. 🙂

 

Mαμά Μαμαδοπούλου

Kids Cloud Στο δρόμο για το σχολείο

 

 

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!