Χθες για άλλη μία φορά ξεκίνησα να γράψω κάτι- έστω ένα μικρό σημείωμα με μια γλυκειά νοσταλγία για εκείνη τη στιγμή ακριβώς πριν 12 χρόνια.
Στην πραγματικότητα δεν ήταν μια στιγμή, αλλά εκείνες οι ώρες, οι ημέρες της προσμονής σου, του καλωσορίσματος στη ζωή, που συνάμα σήμανε το ξεκίνημα της νέας δικής μας ζωής.
Κάθε χρόνο σου διηγούμαι όλο το ιστορικό της παραμονής της ημέρας που γεννήθηκες, αλλά και τη συνέχεια και ενώ τα γεγονότα δεν αλλάζουν, τα ακούς με την ίδια προσήλωση που θα άκουγες μια ιστορία για πρώτη φορά.
Δεν ξέρω, εάν οφείλεται στο δικό μου τρόπο διήγησης ή εάν στο γεγονός ότι μεγαλώνεις και αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα αλλιώς δίνοντας βαρύτητα σε άλλα σημεία.
Εκείνη η στιγμή που διήρκησε ώρες, ημέρες και μήνες είναι πάντα τόσο φρέσκια στη μνήμη μου.
Σαν να το έζησα όλο αυτό χτες.
Σαν να ήταν το προηγούμενο βράδυ που περίμενα τον μπαμπά σου να ετοιμαστεί (πάλι εγώ περίμενα), για να είμαστε συνεπείς στο προγραμματισμένο μας ραντεβού στο μαιευτήριο.
Μας είχαν πει να είμαστε εκεί στα μεσάνυχτα (μάλλον θα ήθελαν να σιγουρευτούν ότι δεν θα γινόμουν κολοκύθα :p).
Άργησες να γεννηθείς και αυτό καταγράφηκε στο μυαλό μου μόνο με γλύκα έχοντας ξεχάσει τη θύμηση του πόνου, της σωματικής δυσφορίας και της αγωνίας.
Θυμάμαι μόνο χαμόγελα, το χιούμορ του γιατρού και τις διασκεδαστικές στιγμές πριν το χειρουργείο, κατά τη διάρκειά του και μετά και εκείνη την ανυπομονησία να σε δω.
Μέχρι που σε ακούμπησαν δίπλα στο κεφάλι μου και είδα τα δύο τεράστια ορθάνοιχτα μάτια σου να με κοιτούν κατάματα.
Η στιγμή που η ανάσα σου συνάντησε τη δική μου και σου είπα “Γειά σου! Ώστε εσύ είσαι, λοιπόν;”
Kαι όλες οι ώρες που είχαν περάσει έγιναν μια στιγμή.
Μια στιγμή που χαράχτηκε στο DNA μου και θα με ακολουθεί για πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο.
Και κοίτα τώρα, πώς μερικές φορές κάποια μικρά κομμάτια του puzzle της ζωής δίνουν ονομάτα και χρώματα στα συναισθήματά μας, που σε κάνουν να τα καταγράφεις όλα πιο μεγάλα και έντονα και να πιστεύεις πως ίσως να μην είναι τυχαία.
Έμαθα, λοιπόν, ότι η 1η Παρασκευή του Οκτώβρη είναι Παγκόσμια Ημέρα Χαμόγελου και εσύ γεννήθηκες μία τέτοια Παρασκευή.
Θα το είχα κάνει “σημαία” όλα τα προηγούμενα γενέθλιά σου.
Θα σου το έλεγα κάθε χρονιά που σου διηγούμαι το χρονικό της γέννησής σου.
Θα σου το έλεγα σαν παραμύθι, που όταν ήσουν μικρή θα το πίστευες πιο εύκολα.
Θα σου έλεγα πως όταν γεννήθηκες όλες οι νεράιδες του κόσμου ήρθαν στο προσκεφάλι σου, να σου φορέσουν το πιο υπέροχο χαμόγελο στην ψυχή σου.
Αυτό που σε κάνει να χαρίζεις απλόχερα σε όλους με την ευαισθησία σου, την τρυφερότητά σου και την καλοσύνη της ματιάς σου.
Εκείνο το χαμόγελο που εύχομαι να μην φύγει ποτέ, γλυκαίνοντας τις πίκρες της ζωής και φωτίζοντας περισσότερο τη γλύκα που προκαλείς με την ύπαρξή σου.
Γεννήθηκες την Παγκόσμια Ημέρα Χαμόγελου,
και σκορπίζεις χαρά στο πέρασμά σου!
Χρόνια πολλά, χαμογελαστά, ευτυχισμένα, αγάπη μου! ♥
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments