Ε….ΣΥΓΓΝΩΜΗ…ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Ζω στην Ελλάδα.

Με τον σύντροφό μου έχουμε δημιουργήσει την δική μας οικογένεια.

Δεν έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα.

Για την ακρίβεια, έχουμε πολλές δυσκολίες, όπως όλοι.

Ξέρω, ότι κάποιοι έχουν πολύ περισσότερες, όπως και κάποιες πολύ λιγότερες.

Δεν θα συγκρίνω προβλήματα και δυσκολίες αυτήν την στιγμή.

Όταν ξεκίνησε έντονα το θέμα “κρίση” πριν από 2 χρόνια προβληματίστηκα, στεναχωρήθηκα, αγχώθηκα, έχασα τον ύπνο, εξοργίστηκα και για κάποιες μέρες έβλεπα μόνο σκοτεινιά.

Άκουγα κι έβλεπα μόνο γκρι και μαύρο! Παντού! Στις ειδήσεις, στους φίλους μου, στους γνωστούς μου. Παντού!

“Τί μας περιμένει!”, αυτό άκουγα από παντού!

Κάπου στο dna μου μαζί με όλα τα στραβά που έχω, έχω και ένα αυτόματο σύστημα επαναπροσδιορισμού και αλλάγή πορείας στα δύσκολα.

Έτσι και κάποια στιγμή έχοντας συνειδητοποιήσει την κατάσταση στην ελληνική πραγματικότητα και έχοντας αποφασίσει να μην ασχοληθώ άλλο με το ποιός έφταιξε και ποιός όχι (ποιός ένας μόνο, αλήθεια; Και πρώτη εγώ!), αποφάσισα ότι το κύριο θέμα της ύπαρξής μου είναι ότι έχω μία ζωή να ζήσω ΤΩΡΑ!

Για να προχωρήσω στο “μετά”, όποιο κι αν είναι αυτό, θα περάσω από το “σήμερα”!

Δεν θέλω να είμαι δυστυχισμένη περιμένοντας το όποιο δύσκολο, άσχημο, ανυπέρβλητο είναι αυτό που θα έρθει.

Δεν μπορώ να πατήσω pause στην ζωή μου, γιατί δεν είναι τίποτα εύκολο.

Δεν μπορώ να παραδώσω τα όπλα, γιατί μου μιλούν για μία καταστροφή που έρχεται με όποιο τρόπο.

Θα ενημερωθώ, αλλά δεν θα κάτσω να ακούσω όλους τους “αναλυτές”, που θα μεταφέρουν μόνο τρόμο, απόγνωση και απελπισία.

Δεν θα περιμένω να μου φέρει κάποιος μπροστά μου την εναλλακτική, θα ψάξω να την βρω μόνη μου. Κι αν δεν την βρω, δεν πειράζει θα έχω προσπαθήσει.

Δεν θα αρνηθώ τα όνειρά μου, έτσι ώστε να τα αφήσω σε αδράνεια με φόβο να μουχλιάσουν και να σαπίσουν.

Στα δύσκολα πεισμώνω.  Δεν υποχωρώ.

Ακόμη κι αν έρθει η καταστροφή, θέλω να νιώθω δυνατή, έτσι ώστε να μπορέσω να την διαχειριστώ και να την αντιμετωπίσω.

Δεν φοβάμαι, να ζήσω!!

Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα κι από εμένα και από εσένα και από πολλούς άλλους.

Νιώθω τυχερή για κάποια πράγματα, ναι!

Νιώθω τυχερή, γιατί είμαι υγιής και εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι!
Νιώθω τυχερή, που μεγάλωσα σε μία οικογένεια βιοπαλαιστών, που από νωρίς με έκαναν αγωνίστρια και “φύτεψαν μέσα μου την ελπίδα, την αισιοδοξία, το απεριόριστο στην δημιουργία των ονείρων και το πείσμα μέσα μου!

Νιώθω τυχερή, που έχω ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν!

Έχοντας όλα αυτά, λοιπόν, νιώθω την ανάγκη να τα χαρώ!

Να ξυπνήσω το πρωί και να χαρώ τον ήλιο που με λούζει ή να μυρίσω την βροχή ακούγοντας δυνατά μουσική!

Να αγκαλιάσω την κόρη μου και να την γαργαλήσω και να δώσω ένα χαμολεστό φιλί στον σύντρόφό μου!

Να δω τους γονείς μου και να τους πω τα όνειρά μου και τις φωτεινές στιγμές της μέρας μου και να τους δω να χαίρονται!

Να “πειράξω” τον αδερφό μου και να καμαρώσω τα ανήψια μου!

Να πω μια καλημέρα και δύο κουβέντες διασκεδαστικές με φίλους που αγαπώ.

Να επιλέξω όμορφες εικόνες, σκέψεις, στιγμές με όλους εσάς εδώ, στο blog μου, κάνοντάς με χαρούμενη και ελπίζοντας ότι μπορεί και να κάνω και κάποιον να χαμογελάσει.

Δεν μπορώ να κάτσω και να περιμένω το “μετά” που θα είναι δύσκολο και καταστροφικό.

Καταστροφική μπορεί να είναι η επόμενη στιγμή, το επόμενο δευτερόλεπτο και όχι λογω κρίσης.

Δεν μπορώ να την αφήνω, έτσι να περνάει.

Για μένα (ναι, είναι εγωιστικό! Πρώτα ΓΙΑ ΜΕΝΑ!), για το παιδί μου, τον σύντροφό μου, τους γονείς μου, τον αδερφό μου, τους φίλους μου, του συγγενείς, τους συναδέλφους, τον φούρναρη, τον ταξιτζή, τους πάντες, θέλω να χαμογελώ πού και που μέσα στην μέρα μου!

Το να ψάχνεις να δεις τα όμορφα πράγματα στην ζωή, δεν σημαίνει αδιαφορία!

Σημαίνει αγαπώ την ύπαρξή μου και ψάχνω να της βρω δύναμη.

Κι εγώ νιώθω δυνατή!

Κι ακόμη κι αν θέλουμε να  κάνουμε λογοπαίγνια με την “Ιθάκη” και την Οδύσεια….

Δεν ξέρω αν αξίζει ή όχι το ταξίδι, πάντως μέχρι να φτάσει στο τέλος ο Οδυσσέας, είχε πολλές ραψωδίες!

Δεν είναι κρίμα να πάνε χαμένες;

 

🙂