WISHING ON A STAR…

Στρέφω το κεφάλι στον ουρανό.

Ποτέ δεν με τρόμαξαν τα σύννεφα.

Αντιθέτως τα θαυμάζω.

Ναι, είναι και το όνομα του blog…

Τα περισσότερα πράγματα στη φύση είναι όμορφα, όταν είναι σε όμάδες, όταν είναι πολλά μαζί.

Και τα σύννεφα είναι όμορφα.

Μ’αρέσουν κι όταν είναι μαζεμένα χαμηλά.

Μ’αρέσει το γκρι τους.

Αυτό το γκρι, που κρύβει δυναμική, ενέργεια, δροσιά και κάνει τα πάντα να φαίνονται αλλιώς.  

Το χρώμα της θάλασσας, το χρώμα των ανθρώπων.

Τί κι αν ανακατεύονται σε μία μάζα που αλλάζει μορφή και αποχρώσεις, τί κι αν προσπαθούν να μου χαλάσουν τη διάθεση, ξέρω ότι από πάνω τους λάμπει ο ήλιος.

Γι’αυτό δεν τα φοβάμαι.

Γι’αυτό δεν μου προκαλούν θλίψη.

Γι’αυτό συνεχίζω να είμαι χαμογελαστή, γιατί ξέρω ότι κάπου πιο ψηλά οι ηλιαχτίδες χορεύουν.

Και ο ήλιος είναι πιο δυνατός.

Όταν είναι μόνα τους και κάνουν βόλτα στον γαλάζιο ουρανό είναι πιο φωτεινά, πιο αισιόδοξα, πιο ντελικάτα και τόσο εύθραυστα.

Με ένα “φου” του αέρα στροβιλίζονται και διαλύονται.

Μ’αρέσει να τα βλέπω να κινούνται σαν ζαχαρωτά, σαν δαντελένια καδράκια που τα έπλεξαν αέρινα χέρια.

Όταν αφήνουν ξάστερο τον ουρανό, νομίζεις ότι το βράδυ κοιμούνται και αφήνουν τη σκηνή στα αστέρια που λάμπουν μόνα τους.

Χαζεύεις τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν και ψάχνεις, να ανακαλύψεις κάποιο που πέφτει να κάνεις μία ευχή.

Βγαίνω στο μπαλκόνι.

Στρέφω το κεφάλι μου στον ουρανό

Αυτά τα σύννεφα που υπάρχουν στον ουρανό απόψε είναι σαν αραχνοϋφαντη κουρτίνα.

Δεν αναζητώ πολλά αστέρια σήμερα.

Δεν θέλω τη βουή τους.

Ένα αναζητώ.

Να ακουμπήσω πάνω του την ευχή μου, να τη νανουρίσει, να την κάνει να ονειρευτεί και να ξυπνήσει στη ζωή μου.

Και θα το βρω, γιατί τα σύννεφα έχουν ανοίξει το δρόμο.  🙂

 

Μαμά Μαμαδοπούλου