Πρωί Κυριακής!
Έχεις κανονίσει με την αγαπημένη φίλη σου (κολλητή σου από το σχολείο) να έρθει σπίτι σου με τα δύο πιτσιρίκια της, για να παίξουν με την δικιά σου στο παιδικό δωμάτιο και να πιείτε κι εσείς έναν καφέ, βρε αδερφέ!!! Ωχούυυυ! (αυτό το ενοχικό-απολογητικό μου, πρέπει να το κοιτάξω, το ξέρω…)
Αφού έχεις ψήσει τα σπανακοπιτάκια, μπουγατσάκια κλπ -άκια για να έχουν κάτι να μασουλήσουν τα πιτσιρίκια (..καλέ, όχι για εμάς…εμείς να…..κάτι…έτσι για τον καφέ), προβλέπεις για παν ενδεχόμενο και σε κοντινό στο παιδικό δωμάτιο σημείο να έχεις πυροσβεστήρα, σωσίβιο (ξέρεις εσύ ότι δεν θα ανέβει κανένα πάνω στο καλοριφέρ να πιάσει κάτι που βρίσκεται ψηλά στα ράφια-κι όλοι ξέρουμε τί σημαίνει το να σπάσουν οι σωλήνές του καλοριφέρ…), αντιανεμικό (ξέρεις εσύ ότι δεν θα γκρεμίσουν τον τοίχο και δεν θα κάνει ρεύμα; ) και μία σφυρίχτρα (έλα…για να κρατάς τον ρυθμό -άσχετο!!)!
Κι έρχονται! Και παίρνουν όλοι τις θέσεις τους.
Τα πιτσιρίκια βρίσκονται στο παιδικό (ειλικρινά, δεν με νοιάζει αν θα το κάνουν άνω κάτω ή αν και τί θα λερώσουν/ σε λογικά πλαίσια, γιατί αν είναι να το γκρεμίσουν το μόνο που θέλω είναι, να προλάβω να αλλάξω τα τετραγωνικά πριν έρθει ο φόρος ακινήτου στην ΔΕΗ), οι μαμάδες στο καθιστικό και στο απέναντι από το παιδικό δωμάτιο, στο γραφείο βρίσκεται ο μπαμπάς μας, ο οποίος έχει δουλειά στον υπολογιστή.
Περνάει η μισή ώρα και έρχεται η κόρη μου και μου λέει, ότι το δωμάτιό της είναι άνω κάτω. Γενικώς έχουμε ένα θέμα με την τάξη, κυρίως στο δωμάτιό της, το οποίο κάποια περίοδο επειδή είχε βγει σε ένα είδος εμμονής, σε σημείο που βασανιζόταν η ίδια, το έψαξα λίγο περισσότερο και με κάποιες αλλαγές, το ρυθμίσαμε. Να θυμηθώ, να σας πω για αυτό κάποια μέρα. Ενώ το έχουμε ρυθμίσει το θέμα της τάξης, όταν υπάρχει η πλήρης ακαταστασία, φυσιολογικά της δημιουργείται ένας εκνευρισμός. Λογικό, θεωρώ.
Για να επανέλθω, της λέω, ότι δεν πειράζει που είναι το δωμάτιό της έτσι. Σημασία έχει να περάσουν καλά και θα το τακτοποιήσουμε μαζί μετά.
Σε μισή ώρα έρχεται το κοριτσάκι της φίλης μου και μου λέει ότι το καμάρι μου με θέλει στο δωμάτιό της. Πηγαίνω και την βλέπω με τα χέρια σταυρωμένα και με μία ξινισμένη μούρη. Μου λέει “Κοίτα, κοίτα πώς είναι το δωμάτιό μου!!!”. Ήταν άνω κάτω, αλλά…αναμενόμενο. 3 πιτσιρίκια σε ένα παιδικό δωμάτιο… Της εξηγώ, ότι δεν πειράζει και ότι καλό είναι να συνεχίσουν το παιχνίδι τους.
Πέρασε η ώρα και οι φίλοι μας έφυγαν.
Ο μπαμπάς, που βρισκόταν στο απέναντι δωμάτιο και όλη την ώρα άκουγε τί γινόταν στο παιδικό δωμάτιο, με ενημέρωσε ότι Ηouston, we have a problem!! Η δεσποινίς ετών 6, κάποια στιγμή γύρισε και είπε στα πιτσιρίκια ότι ” Αν με βοηθήσετε να μαζέψουμε το δωμάτιο, θα σας δώσω ό,τι θέλετε από τα πράγματά μου.”
……………………………………………………
Είναι το κενό μνήμης που παρουσιάζεται μάλλον μετά το μικρο-εγκεφαλικό.
Στεναχωρήθηκα.
Της κάναμε μία συζήτηση ήρεμα και αρχικά της εξηγήσαμε ότι είναι αγένεια να γκρινιάζει για την ακαταστασία στο δωμάτιό της μπροστά στους φίλους της και ότι δεν είναι σωστό να φέρεται έτσι όταν έχει καλεσμένους. Στην συνέχεια της κάναμε μία συζήτηση για αυτό που άκουσε ο μπαμπάς “περί δωροδοκίας” και ότι δεν είναι ωραίο κάτι τέτοιο.
Στην πρώτη συζήτηση άρχισε να κλαίει και να νευριάζει. Πήγε στο δωμάτιό της και έκλαιγε παραμιλώντας “που δεν την αγαπάμε, γιατί της λέμε τέτοια πράγματα κλπ κλπ κλπ”. Την αφήσαμε για το “5λεπτο της ελεγείας”, γιατί από τον τρόπο που έκλαιγε, ήξερα ότι είχε καταλάβει, τί δεν είχε κάνει σωστά και ένιωθε άσχημα.
Μετά από λίγη ώρα και ενώ είχε κλάψει αρκετά, πήγα στο δωμάτιό της για να της μιλήσω. Την πήρα αγκαλιά και άρχισα να της μιλάω και να της εξηγώ ότι ο μπαμπάς και η μαμά θέλουν το καλό της και ότι εμείς θέλουμε να έχει φίλους και γι’αυτό τα λέμε αυτά. Της εξήγησα πάλι ότι η ευγένεια είναι σημαντική και ότι το θέμα της “εξαγοράς” δεν είναι σωστό (όπως έχουμε ξαναπεί) και επίσης, δεν έχει εκείνη κανένα δικαίωμα να χαρίσει πράγματα χωρίς να πάρει άδεια. Θα έπρεπε να ζητήσει ευγενικά από τα παιδιά να την βοηθήσουν να μπουν όλα πάλι στην θέση τους και εάν ο μπαμπάς ή εγώ κρίναμε ότι άξιζαν μία επιβράβευση, ήταν δικό μας θέμα!
Την ρώτησα αν τα κατάλαβε και αν ήθελε να μου πει κάτι.
Βούτηξε το πρόσωπό της στο στήθος μου κι άρχισε να κλαίει, λέγοντας ότι ντρέπεται. Και το εννοούσε. Νομίζω ότι όταν είσαι γονιός, ξέρεις πότε τα δάκρυα είναι αληθινά και πότε όχι. Από την πρώτη στιγμή!
Πήρα το προσωπάκι της στα χέρια μου και ήμουν σίγουρη ότι αυτό που έλεγε το εννοούσε. Είχε ντραπεί, γιατί κατάλαβε τί έκανε. Τουλάχιστον για τώρα…
Ενώ συνέχιζε να κλαίει, ήρθε και ο μπαμπάς και την πήραμε μαζί αγκαλιά και της είπαμε πως ό,τι έγινε, έγινε και δεν θα το ξανασυζητήσουμε, Εφόσον εκείνη κατάλαβε, δεν θα ξαναχρειαστεί.
Σκούπισε τα ματάκια της και χαμογέλασε.
Δεν ξέρω αν το χειριστήκαμε σωστά.
Ξέρω ότι σε επόμενη φορά θα προσπαθήσω να βοηθήσω την κατάσταση από πριν και θα της υπενθυμίσω να είναι ευγενική.
Επίσης κάποια στιγμή (και αφού το ψάξω λίγο/να διαβάσω κανένα άρθρο κλπ) θα ξανασυζητήσω το θέμα με την “δωροδοκία”. Θυμάστε που το είχα ξανασυναντήσει πριν από λίγο καιρό. Και για να σας προλάβω, την προηγούμενη φορά, που είχα το περιστατικό της δωροδοκίας, εκτός από την στιγμή εκείνη που μου φάνηκε αστείο (και σας το διηγήθηκα),η συνέχεια ήταν πολύ σοβαρή (με οικογενειακή συζήτηση ήρεμη επί στρογυλής τραπέζης με πλήρη απαρτία).
Έχουμε ανοιχτές τις “κεραίες” μας και ίδωμεν…
Είναι από τις φορές που δεν ξέρεις αν αυτό που κάνεις είναι σωστό ή λάθος και πρέπει να ψάξεις, να ρωτήσεις, να μάθεις και να δοκιμάσεις.
(Το be continued…)
No Comments