Όπως όλες οι οικογένειες, κάθε πρωί έχουμε τη δική μας ιεροτελεστία-προετοιμασία.
Μέρος της είναι η ετοιμασία των κολατσιών.
Της μικρής και το δικό μου.
Ο μπαμπάς τα βολεύει αλλιώς.
Κάθε μέρα στο τσαντάκι της μικρής υπάρχει εναλλακτικά τοστ, σάντουιτς, ρολό με αραβική πίτα ή τυρόπιτα που έχει φτιάξει η γιαγιά (εναλλακτικά είπα :p) και κάποιο φρούτο (κατά προτίμηση μπανάνα ή μανταρίνι αυτή την εποχή).
Εδώ και κάποιο καιρό μου ζητά να της βάζω κάτι περισσότερο π.χ. πιο πολλά μανταρίνια, μεγαλύτερη μπανάνα, γιατί θέλει να τα μοιράζεται με τις δύο κολλητές φίλες της στο σχολείο.
Δεν της αρνήθηκα και φροντίζω αυτό το επιπλέον να είναι φρούτα, που είναι πιο υγιεινά και για τις τρεις τους.
Σήμερα την ώρα που στέγνωνα τα μαλλιά της αφού είχε κάνει το μπάνιο της (είναι επιλογή μου να της στεγνώνω τα μαλλιά, γιατί είναι ευκαιρία για λίγο χάιδεμα στο κεφαλάκι, λίγο ζουζούνισμα περισσότερο), μου λέει:
“Μαμά, να μου βάλεις και αύριο μανταρίνια. Τρία μανταρίνια. Να δώσω και στις φίλες μου.”
“Μαμά, σήμερα η Δ.μου έδωσε ένα κομμάτι αγγούρι και η Ι. μου έδωσε λίγο απο το τοστ της.
Οπότε εγώ τους έδωσα από ένα μανταρίνι και τους άρεσε. Και εμένα μου άρεσε.”
Συνειδητοποιώ, ότι εκτός από το ότι το ξένο είναι πάντα νόστιμο και γι’αυτό τρώει ένα κομμάτι αγγούρι από τη φίλη της, ενώ όταν της είχα προτείνει να πάρει μαζί της, δεν ήθελε με τίποτα, η διαδικασία του κολατσιού των τριών φιλενάδων είναι η δική τους ιεροτελεστία στα διαλείμματά τους.
Έχουν ορίσει τα διαλείμματα, που θα φάνε παρέα το κυρίως κολατσιό τους (σάντουιτς, τοστ κλπ) και τα επόμενα διαλείμματα, για να μοιραστούν τα επιμέρους snack τους.
Είναι πολύ γλυκειά η εικόνα, που φτιάχνω στο μυαλό μου.
Τρεις πιτσιρίκες στο πεζούλι του σχολείου, να τρώνε το κολατσιό τους μοιραζόμενες και συζητώντας “τα δικά τους”.
Κάνω προβολή και βλέπω εμένα και τη φιλενάδα, να μοιραζόμαστε στα διαλείμματα στα κρυφά τα snack, που αγοράζαμε με το χαρτζηλίκι της γιαγιάς.
30 χρόνια μετά πίνουμε καφέ και συζητάμε κάποιες φορές παιδικά και ανέμελα, όπως τότε.
Τότε, που έσπαγε η γεμιστή σοκάλατα φράουλας στα δύο και ένωνε τις καρδιές μας για τόσα χρόνια.
Φίλες ακόμη.
30τόσα χρόνια μετά. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments