ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ…

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό και γι’αυτό βρέθηκα στο αγαπημένο μας Άλσος για να κάνω πρωινό τρέξιμο-περπάτημα κλπ απολαμβάνοντας την αγαπημένη μου μουσική στα ακουστικά μου.

Χάζευα τον κόσμο που είχε έρθει για να κάνει την πρωινή του βόλτα ή την πρωινή του γυμναστική και επειδή ήταν πολύ νωρίς….

η παιδική χαρά ήταν ακόμη άδεια. Ξεκουράζονταν τα παιχνίδια.

Και εκεί που έτρεχα…βλέπω ξαφνικά από μακριά κάτι περίεργο.

2 περίεργοι τύποι με φούμο στο πρόσωπο.

Κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο και άρχισα να τους παρακολουθώ.

Φαινόταν ότι δεν είχαν πάρει είδηση ότι τους έβλεπα. Ή…μήπως έκαναν ότι δεν με έβλεπαν και είχαν καταστρώσει κανένα περίεργο σχέδιο, για να πιάσουν αιχμάλωτο κάποιο σημαίνον πρόσωπο που είχε έρθει στο Άλσος.

Οπλίστηκα με θάρρος και πάρά το γεγονός δεν είχα μαζί μου τα νίντζα αστεράκια, ούτε τη μαγική κάπα μου, τα πλησίασα απειλητικά.

Ήμουν έτοιμη να πω “Put your hands down slowly”, όταν διαπίστωσα ότι ήταν δύο φίλοι του Rudolf, που είχαν χάσει το δρομολόγιο του Πολικού Εξπρές και περίμεναν το ιπτάμενο ραδιοταξί, που τους έστελνε ο Santa από το Taxibeat.

Στέκονταν ακίνητα και είχαν φούμο στο πρόσωπο, για να μην τραβούν τα βλέμματα μέχρι να έρθει η ώρα που θα φύγουν.

Δεν κατάφεραν όμως να ξεφύγουν από το άγρυπνο δικό μου βλέμμα.

Σκέφτηκα “Νταμ ιτ (έτσι σκέφτομαι)! Πώς να τα βοηθήσω; Έχω να βάλω το χοιρινό με τις πατάτες στο φούρνο και να απλώσω τα ρούχα. Δεν μπορώ να μείνω, να τα προσέχω.”

Έβγαλα από την τσέπη μου το τσαντάκι με τη σκόνη αορατοσύνης (μου την είχε δανείσει η κόρη μου και είχε ξεμείνει λίγη), οπότε τα πασπάλισα με αυτή, για να είναι ασφαλή μέχρι να φτάσει το όχημα που θα τα παραλάβει.

Τους είπα το ξόρκι, που θα τα έκανε ορατά (μην περάσει το ιπτάμενο ραδιοταξί και δεν τα δει) (σιγά, μην σας το πω-είναι μυστικό) και έφυγα, αφού πρώτα άρχισα να το παίζω αδιάφορη στον κόσμο που περνούσε.

Ναι! Υπήρχε κόσμος που με κοιτούσε καλά καλά, που έβγαζα κατασκοπικές φωτογραφίες τα ελαφάκια πίσω από τους κορμούς, αλλά δεν έδινα σημασία.

Έπρεπε να τα σώσω.

Ο κακός από τον πλανήτη XZHY 376  που βρίσκεται 3 εκατομμύρια φωτός από τη γη, παραμονεύει πάντα.

 

Μαμά Μαμαδοπούλου (ετών 43

-για να μην μπερδευτείτε το διευκρινίζω :p)

 

Υ.Γ. Δεν ξέρω…. Μπορεί να έπαθα υπεροξυγόνωση, μπορεί να έπρεπε να πιώ κι άλλο καφέ, μπορεί να με πείραξε που είδα μαζεμένα τα επεισόδια της σειράς The Blacklist  ή μπορεί απλά να θυμάμαι πάντα την ηλικία μου (που είμαι παιδί, δηλαδή).

Υ.Γ.2 Στόχος αυτού του ποστ (που αρχικά δεν υπήρχε) είναι να σας κάνει να νιώσετε άνετα με το ότι αργήσατε να ξεστολίσετε. Και στο Δήμο τώρα ξεστόλισαν μάλλον. ;p