ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ “ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ”! ΥΠΑΡΧΕΙ “ΘΕΛΩ”! ΟH, YES!!

Κι άμα θέλω….άμα θέλω….!

Αυτός ο τίτλος, θα μπορούσε να είναι ένα από τα μοτό (όχι μοτοσακό, καλέ) βασικές αρχές της ζωής που ζω! Ξέρω ότι θα υπάρξουν κάποιοι που θα πουν: “Δεν είναι έτσι! Υπάρχουν δυσκολίες στην ζωή, που σε καθιστούν ανήμπορο για κάποια πράγματα κλπ κλπ”.

 

Δεν θα μπω στην διαδικασία να αντικρούσω έναν τέτοιο λόγο, θα επικαλεστώ όμως παραδείγματα/υποδεγματα ζωής ανθρώπων που ενώ έχουν σοβαρό πρόβλημα υγείας, όταν θέλουν κάτι πάρα πολύ βρίσκουν τρόπο να το κάνουν.

Να σας θυμίσω την περίπτωση κάποιου ανθρώπου, που είχε πρόβλημα με τα χέρια του, αλλά επειδή ήθελε με πάθος να ζωγραφίζει, το έκανε με τα πόδια του.  Ασθενή με σοβαρό πρόβλημα ολικής σχεδόν παράλυσης, που του άρεσε να συγγραφεί και βρήκε τρόπο μέσω της τεχνολογίας  να γράψει βιβλίο.

Δεν αναφέρομαι σε άλλα προβλήματα, γιατί θεωρώ ότι μόνο ένα πρόβλημα υγείας μπορεί να σε εμποδίσει να κάνεις κάτι. Αν θέλεις πολύ, θα βρεις τρόπο να το κάνεις.

Και τώρα, μετά από τέτοια σημαντική εισαγωγή θα περιμένετε ότι έκανα τεράστιο επίτευγμα….Ναι!Όχι! (Πάντα ξεκάθαρη…:p)

Καλά…μην ξενερώνετε…

Ήταν όμως ένα τεράστιο επίτευγμα για μένα, την συγκεκριμένη ώρα και είμαι περήφανη για τον εαυτό μου.

Σήμερα, λοιπόν, ήθελα να πάω γυμναστήριο. (Nα τη η προσγείωση…Αφού ξέρετε πια. Έχω κι εγώ τα “θέματά” μου! Περιμένετε όμως. Ήταν μία προσωπική νίκη!)

Οι γιαγιαδοπαππούδες δεν μπορούσαν να κάνουν φύλαξη!Ο μπαμπάς δουλεύει. Κι η μαμά…δεν κρατιέται! Τί να κάνω; Ε, να μην πάω!…Όμως…γιατί να μην πάω; Αφού θέλω, σου λέω.ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ!!

Το σκέφτομαι από εδώ, το σκέφτομαι από εκεί….και το παίρνω απόφαση! Εγώ θα πάω!Με το παιδί!!!

ΟΗ! YES! Το λέω στην μικρή, άρχισε τα “Γιούπιιιιιιι! Ναι, ναι! Θα πάω με την μαμά γυμναστήριο! Ναι, ναι, ναι!”

Ψιλο-στραβοκαταπίνω και αρχίζω να την φαντάζομαι να κρεμιέται στη μηχανή πλάτης και να την κυνηγάω. Να παίζει με τα αλτηράκια και να τρέμει η καρδούλα μου με πιθανό αποτέλεσμα να με διώξουν από το γυμναστήριο.

Μόλις φτάσαμε στο γυμναστήριο, πήρα το καλό μου χαμόγελο 😀 και τους είπα ότι σήμερα συνοδεύομαι….Μπορώ;….

Mε χαρά άκουσα, ότι δεν είχαν πρόβλημα (γνωριζόμαστε και χρόνια)αρκεί να την προσέχω μην χτυπήσει με όργανα ή αλτήρες.

Κατευθυνθήκαμε για τα γυναικεία αποδυτήρια και ξεκινήσαμε την εκπαιδευτική περιήγηση.

Την ώρα που έκανα διάδρομο της έδωσα το κινητό μου (VIVA I-PHONE!!!) και έπαξε παιχνίδια. Στην συνέχεια σε κάθε άσκηση την είχα δίπλα μου και της ανέθεσα τον ρόλο του προπονητή. Ναι, ναι! Της είπα ότι πρέπει να μετράει όλες τις επαναλήψεις των ασκήσεων για να μην μου ξεφύγει καμία και να μην με αφήνει να κάθομαι (Τύφλα να’χει ο Rocky Balboa!). Πήρε πολύ ζεστά τον ρόλο (βρήκε ευκαιρία να με “πιέζει-διατάζει” ελεύθερα)και έτσι πέρασε ήρεμα όλη η προπόνηση.

Όταν τελειώσαμε και φύγαμε από το γυμναστήριο αισθάνθηκα περήφανη για δύο λόγους: Γιατί κατάφερα να πάω γυμναστήριο (ΓΙΕΑΑΑΑΑΑΑ!) που ήθελα τόσο πολύ σήμερα και γιατί η μικρή μου είπε ότι όταν μεγαλώσει και επιτρέπεται να πάει γυμναστήριο (της εξήγησα ότι τα παιδιά δεν επιτρέπεται να κάνουν ασκήσεις με βάρη), θα πηγαίνουμε παρέα! 😀

Είναι αυτό που σας έλεγα.

Εμείς είμαστε το παράδειγμα!

Και όπως και ο ROCKY θέλω κι εγώ το τραγούδι μου:

 

Photo by TanjaS