AΓΑΠΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ.

Δεν ξέρω, εάν υπάρχουν αυτές οι εκφράσεις.

Δεν με ενδιαφέρει κιόλας, να σας πω την αλήθεια.

Είναι τί ένωσα χτες και αυτό καταγράφω.

Η αγάπη της χαράς είναι αυτή που ξεχειλίζει από μέσα σου βλέποντας το παιδί σου ευτυχισμένο, να χοροπηδάει στη γιορτή των Αγγλικών.

Δεν είναι υπερβολή!

Ναι, την έβλεπα ευτυχισμένη αληθινά!

Γιατί τί νομίζετε, ότι χρειάζεται ένα παιδί για να βιώσει την ευτυχία;

Να νιώθει δυνατό, να είναι με αγαπημένα πρόσωπα (φίλους και συγγενείς) και να χαίρεται!

Να χαίρεται τόσο που 1,5 ώρα που διήρκησε η γιορτή, δεν σταμάτησε να γελάει και να χοροπηδάει.

Αυτή η χαρά, που θαρρείς και της γαργαλούσε τις πατούσες και δεν την άφηνε να σταθεί σε ένα σημείο.

Η χαρά, που ήμασταν όλοι εκεί να την καμαρώσουμε να τραγουδάει στα αγγλικά και να χορεύει,  χαρά  από την ικανοποίηση, που μπορούσε να απαντήσει στις ερωτήσεις της δασκάλας της (η οποία ήθελε να παρουσιάσει στους γονείς τη δουλειά που έκαναν όλη τη χρονιά),  χαρά  γιατί αγάπησε αυτό το χώρο του φροντιστηρίου όλη τη χρονιά που πέρασε και της άρεσε που μάθαινε αγγλικά, έκανε καινούριους φίλους και συνάντησε ως συμμαθήτρια την κολλητή της από το νηπιαγωγείο.

Χαρά  για έμας ως γονείς, να ακούμε, ότι για τη δασκάλα της ήταν η έκπληξη της χρονιάς κάνοντας απίστευτη προσπάθεια και δείχνοντας φοβερή όρεξη, αλλά για τη μικρή….ψιλά γράμματα.

Της ήταν αρκετό να ακούσει μία φορά το “Είμαστε πολύ περήφανοι για σένα!” και να συνεχίσει να μιλάει για το ότι χόρεψε, τραγούδησε, που βρήκε τις περισσότερες ερωτήσεις, για το καλοκαίρι, τους φίλους της,για το παγωτό, που θα φάει την επόμενη ημέρα…

Είδε τη βαθμολογία της, αλλά…πφ! Ok! Δεν ήταν αυτή η ουσία για την ίδια.

Και να σας πω…ούτε και για εμάς.

Η βαθμολογία της σίγουρα  ήταν το βαρόμετρο, για να καταλάβουμε πώς πήγε, αλλά η χαρά της ευτυχίας του παιδιού μας, που αγάπησε αυτό το μάθημα και προσπάθησε πραγματικά πολύ όλη τη χρονιά και τώρα που τελείωσε το χαιρόταν απίστευτα, ήταν η δική μας ευτυχία!

Και σ’αυτή τη γιορτή είχαν έρθει και οι γονείς μου….για την ακρίβεια τους είχε φέρει η μικρή με το “έτσι θέλω”, οπότε και εκεί δίπλα μας έβλεπα τη μητέρα μου και τον πατέρα μου.

Έριχνα κλεφτές ματιές στον πατέρα μου, που τόσο τον αγαπώ και δυό μέρες πέρασα μεγάλη ανησυχία για την υγεία του.

Φίλοι και συγγενείς, μην ανησυχήσετε! Όλα είναι υπό έλεγχο πλέον!

Ο μπαμπάς μου είναι γερός και δυνατός άνθρωπος.

Ανήσυχος, συνέχεια με κάτι καταπιάνεται, ενώ κάθε πρωί κάνει καμιά 10αριά χιλιόμετρα περπατώντας.

Τρέχει παντού και συνέχεια!

Έχει τα θεματάκια του με την υγεία του, αλλά κάνει τις εξετάσεις του και τα παρακολουθεί όλα!

Προχτές κάποια αποτελέσματα εξετάσεων ρουτίνας  βγήκαν πολύ ανησυχητικά.

Υπερβολικά ανησυχητικά όμως!

Πέρασε ένα 24ωρο στο άγχος, καθώς θα γινόταν επανάληψη και θα ξαναέβλεπε το γιατρό του!

Όταν χτες το πρωί με πήρε η μητέρα μου να μου πει, ότι τελικά τα αποτελέσματα και το πρόβλημα που πραγματικά δημιουργήθηκε, οφείλονταν σε λανθασμένη συνταγογράφηση φαρμάκου από αμέλεια ενός γιατρού,  νόμιζα, ότι θα εκραγεί το κεφάλι μου!

Εκείνη τη στιγμή ήθελα να βρω το γιατρό, να του χιμήξω, που από επιπολαιότητα έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία του πατέρα μου.

Δεν θα πω περισσότερα, για το θέμα του γιατρού. Θα το χειριστώ ανάλογα!

Θα πω, ότι καθώς έβλεπα το πρόσωπο του πατέρα μου να καμαρώνει την κόρη μου, ένιωθα ανάμεικτα συναισθήματα ανακούφισης, φόβου, ανησυχίας και αυτής της βαθιάς αγάπης συνάμα.

Σκεφτόμουν τον κίνδυνο στον οποίο εκτέθηκε στα καλά καθούμενα και το πως όλα κρέμονται πραγματικά από μία κλωστή.

Στιγμές χρειάζονται, για να αλλάξουν τα πάντα προς το χειρότερο ή και προς το καλύτερο!

Τον έβλεπα να είναι καλά εκεί δίπλα μου και προσπάθησα να κρατήσω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου.

Και να ησυχάσω την αγάπη στην καρδιά μου!

Αυτή, που όσο ανησυχεί και φοβάται, γιατί αγαπά πολύ, άλλο τόσο χαίρεται και νιώθει ευτυχία, όταν βλέπει τα χαμογελαστά μάτια της μικρής μου!

 

Μαμά Μαμαδοπούλου

 (Image via http://cutedadswithcutebabies.tumblr.com )