“ΕΙΜΑΙ ΘΕΙΤΣΑ! ;P” PART ΙΙ

Μια υπέροχη αφορμή να σμίγει η οικογένεια  έστω και για λίγες ημέρες (2 για την ακρίβεια φέτος), οι ημέρες του Πάσχα!

Είναι ευκαιρία να περάσουμε λίγο περισσότερο χρόνο, άνθρωποι που αγαπιόμαστε και η καθημερινότητα δεν μας αφήνει τα περιθώρια.

Τώρα που έχω μεγαλώσει (λίγο), βρίσκω όμορφα κάποια στιγμιότυπα, που μικρή βαριόμουν και σνόμπαρα.

Απολαμβάνω τη χαρά του μπαμπά μου, να ετοιμάσει το αρνί, που θα ψήσει την Κυριακή.

Απολαμβάνω την ψευτομουρμούρα-χάιδεμα, που κάνει “όλα από εμένα τα περιμένετε, να το ετοιμάσω, να βάλω, φωτιά, να το ψήσω- να δω, όταν πεθάνω, ποιός θα το ψήνει;”, που ουσιαστικά περιμένει ένα πείραγμα από τον αδερφό μου “Καμάαααααρι μου, μην ανησυχείς! Όταν πεθάνεις, θα τρώμε έξω!” , που συνοδεύεται από πολλές αγκαλιές, για να πετάξει η καρδιά του από τη χαρά του, λέγοντας “Ναι, ναι! Καλάαα!” γελώντας κάτω από τα μουστάκια του!

Πειράζω, τη μαμά μου, που προσπαθεί να καλύψει όλα τα κενά της ημέρας με φαγητό!

“Μαμά, δεν αφήνεις κάτι στον πάγκο, μην μας πιάσει καμιά λιγούρα μεταξύ 1 το βράδυ με 7 το πρωί;”

Αλλά το έχει φροντίσει και αυτό! ΤΙΓΚΑ το ψυγείο και ο μπουφές της τραπεζαρίας!

Να έχεις φάει του σκασμού, να της λες “Basta, κοπελιά! Φτάνει! Δεν πάει άλλο κάτω!” και να εμφανίζει πιατάκια με μπινελίκια και ένα σωρό άλλα.

Είναι ένας από τους τρόπους της όμως, να μας μπουκώσει αγάπη! 🙂

Δεν χορταίνω την παρέα του αδερφού μου, που αυτές τις λίγες ώρες, κάνουμε relocate σε χρόνο και ξαναγινόμαστε  κάτι από παλιά. Γελάμε, πειράζουμε τους γονείς μας και όχι μόνο, όπως το βράδυ της Ανάστασης.

Εκείνο το βράδυ επιλέξαμε να ακούσουμε το “Χριστός Ανέστη” στην εκκλησία του μικρού χωριού, που μεγαλώσαμε, όπου πλέον αριθμεί λίγους κατοίκους και βρίσκεται δίπλα στο χωριό, που έχουν το εξοχικό τους οι γονείς μου.

Τα τελευταία χρόνια, λίγο η κρίση, λίγο το ότι το χωριό ερημώνει, η Ανάσταση στο γραφικό εκκλησάκι διαρκεί max 30′, από τις 22:00 μέχρι τις 22:30. Ω, ναι! Μεσάνυχτα, έχουμε χωνέψει τη μαγειρίτσα και πέφτουμε για ύπνο.

Ο λόγος είναι, γιατί ο παππάς έχει να πάει σε άλλα δύο χωριά μετά, οπότε έρχεται : “Δεύτε λάβετε φως” “Χριστός Ανέστη” κλπ “Και του χρόνου”, “Αντίο σας”!

Είναι ψιλό-ανόητο, αλλά…ας το σχολιάσω άλλη φορά.

Ο λόγος, που επιλέγουμε να πάμε σε αυτή την εκκλησία με τον αδερφό μου και τους γονείς μου, δεν είναι γιατί βαριόμαστε, να μείνουμε σε λειτουργία μεγαλύτερης διάρκειας. Εντάξει…δεν απολαμβάνουμε λειτουργία, αλλά….

Θέλουμε να πάρουμε μια “τζούρα” από το μέρος, που μας ανάθρεψε, να δούμε τα λιγοστά γνωστά πρόσωπα, να ενισχύσουμε με την παρουσία μας αυτό το βράδυ, να απολαύσουμε το γραφικό εκκλησάκι που το διατηρούν με περισσή φροντίδα καθαρό και περιποιημένο κάποιες κυρίες της περιοχής και αυτό το βράδυ είναι γιορτινά στολισμένο και γιατί προτιμούμε αυτό το μισάωρο σε αυτό το μέρος, που δεν έχει ούτε βεγγαλικά, ούτε βαρελότα, από την κοσμοπολίτικη Ανάσταση του μεγαλύτερου χωριού με την παρέλαση της νέας κολλεξιόν Άνοιξη – Καλοκαίρι 2013. Καταλαβαίνετε…

Επίσης είναι μια καλή ευκαιρία να πάμε όλοι μαζί, καθώς τα πιτσιρίκια είναι ξύπνια και δεν νυστάζουν ακόμη!

Στα πλαίσια της τελετουργίας της Ανάστασης, που λέτε και εκεί που ο παππάς ψέλνει το “Χριστός Ανέστη” και λέει “Πάμε όλοι μαζί”,  “Και μετά μια φορά στα αγγλικά!” λέει ο αδερφός μου, “Και να δβήθουμε κεράααακιιιι” συμπληρώνει το “σούργελο”, η 4χρονη ανηψιά μου!

Η 4χρονη ακριβώς, αφού είχε τα γενέθλιά της τη δέυτερη μέρα του Πάσχα, οπότε και τη γενεθλιάσαμε μετά το πασχαλινό τραπέζι.

Αυτή η μικρή είναι το απίστευτο σαμιαμίδι!

Αδυνατούλα, χαρούμενη, καθόλου γκρινιάρα και πλέον….ατακαδόρος (και αυτή)!

Πθεβδίδει ακόμη και πολύ το διασκεδάζω!

Της ζήτησα να μου πει, μία σύντομη αγαπημένη της ιστορία και έβαλε όλη τη δημιουργικότητά της και όλο το θεατρικό τρόπο αφήγησης, οπότε…βουαλά:

Ναι….δεν κατάλαβα; Δική της ιστορία της ζήτησα!

Και επειδή της είχα δείξει, ότι την ηχογραφούσα, ήθελε να ακούσει τον εαυτό της (το πθώνιο!).

Ακόμη της ζήτησα να μου πει ένα παραδοσιακό πασχαλινό τραγούδι:

Τί φταίει το παιδί; Eδώ το Nickelodeon Μ.Εβδομάδα έπαιζε Μπομπ Σφουγγαράκη Χριστουγεννιάτικο! Ωωωωω!

Κάθε φορά που φορούσε μόνη της τα παπούτσια της και όταν δεν ήταν ξυπόλυτη (συνέχεια,δηλαδή), τα έβαζε έτσι:

Με τις γλώσσες απ’εξω! Μόδα το λες, έτσι;

Πώς αρκετοί φορούν το καπέλο jokey ανάποδα; Έτσι!

Το απόγευμα στην αυλή:

“Θεία, εμένα δεν με φοβάται το μυμηγκάκι! Το λέω Πίπη και δεν με φοβάται!

Και κοίτα, φοράω κι εγώ Μπάμπη στη μπλούζα μου, όπως και η Β.

Όλες φοράμε Μπάαααμπηηηηηηη!!!”

Προς στιγμήν κόλλησα!

Πολλά μηνύματα μαζί!

Έδωσε όνομα στο μυρμήγκι, οπότε αφού συστήθηκαν, θεώρησε, ότι το μυρμήγκι, δεν έχει λόγο να τη φοβάται. …Λογικό! Ε;

Και φορούσε μπλούζα με έναν Μπάμπη!…..

Ποιός είναι αυτός ο Μπάμπης, που είναι διάσημος και τον έκαναν και μπλούζα, οέο;

Ο Μπάμπης, είναι η Barbie!

Ένα rrrrrr, τα αλλάζει όλα!

Περνούσε πολλή ώρα με την μεγαλύτερη ξαδέρφη της και κόρη μου και κάπου-κάπου χανόντουσαν στα υπνοδωμάτια και ανακάτευαν πράγματα.

Το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου εκεί που καθόμουν, μου ήρθε ένα υπέροχο άρωμα λουλουδιών.

Νότες από μπουμπούκι τριαντάφυλλο (baby rose), μανταρινιού και λευκών ανθών, ενα ανάλαφρο παιχνιδιάρικο και αθώο άρωμα πλημμύρισε την ατμόσφαιρα.

Το απόλαυσα για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι που η αναλυτική περιγραφή του αρώματος σαν από διαφήμιση…άρχισε κάτι να μου θυμίζει!

Το πρώτο επίσημο άρωμα (όχι απλά παιδική κολώνια) της κόρης μου,

Rose της ROGER & GALLET !

Το είχαμε πάρει μαζί μας, για να το φορέσει η μικρή μου (και) στην Ανάσταση.

Τελικά κράτησε ΜΟΝΟ μέχρι την Ανάσταση!

Το είχαν ανακαλύψει παρέα οι ξαδέφες και ψεκαζόντουσαν :

“Έβαλα και θτα ποδαγάκια μου! Να μυρίδουν όμορφαααα!!”, είπε η μικρή!

Της θυμώνεις; Δεν θυμώνεις! Τη ζουλάς!

Ευτυχώς το άρωμα, επειδή είναι παιδικό για να εναρμονίζεται με την παδική επιδερμίδα,  έχει φυτική σύνθεση, άρα δεν θα είχε θέμα το δερματάκι τους από την ποσότητα που έριξαν πάνω τους.

(Να θυμάσαι το επόμενο μπουκάλι Rose, που θα πάρεις να το εμφανίζεις με σύνεση ή να πάρεις ένα ακόμη και για τη μικρή! Εσύ, γιατί εσύ φταις! Πώς να αντισταθούν τα πιτσιρίκια; )

Έπρεπε να την ηχογραφήσω, όταν έπαιζε κρυφτό, αλλά προτίμησα να αποτυπώσω βιαστικά την εικόνα!!

 

Όσο μεγαλώνει η μικρή και ξετυλίγει τη δική της προσωπικότητα, τόσο περισσότερο μας κερδίζει και τόσο περισσότερο απολαυστική παρέα γίνεται.

Τη λεω “Σούργελο”, γιατί τρελλαίνεται να μεταμφιέζεται (“Είμαι πριγκίπιθθθθααααα!”) και δεν χορταίνει να αυτοσχεδιάζουμε με τα αξεσουάρ, που βρίσκουμε (άλλο που δεν θέλουμε και η γιαγιά και εγώ).

Τη χαίρομαι και την απολαμβάνω, που είναι γελαστή και που τραγουδάει συνέχεια!

Και ένα παιδί, που τραγουδά συνέχεια, αν μη τί άλλο είναι ευτυχισμένο!!!

(Πολεμά τη μονάκθιάαααα της! Είδατε;)

Κύριες και κύριοι, ένα παιδί που όθο …ε…όσο μεγαλώνει,

είναι εντελώς “Χαρούμενα Χριστούγεννα” (εξου και το χριστουγεννιάτικο),

ένα παιδι που χαίρομαι να ζω, να ζουλάω, να γαργαλάω

και αγαπώ ακόμη περισσότερο,

η ανηπθιάααα μου!!! 😀

(Part II γιατί πέρσι στο PART I, σας είχα μιλήσει για τον ανηψιό-έρωτα! 😉 “Eίμαι Θείτσα! ;P “)

 Μαμά Μαμαδοπούλου