Τάδε έφη η μία και μοναδική κόρη μου.
Τα πράγματα ξεκίνησαν απλά.
Εδώ και λίγες μέρες έχει ξεκινήσει “σκληρή μάχη” στο σχολείο μαντέψτε…μεταξύ αγοριών και κοριτσιών.
Οι μάχες είναι πολύ “βάρβαρες” σχεδόν σε κάθε διάλειμμα με τα κορίτσια να αποκαλούν τα αγόρια “φοβιτσιάρηδες” και με τα αγόρια να βγάζουν γλώσσα τα κορίτσια.
Αιτία ήταν ο συμμαθητής της Π. , που από κάτι με το οποίο “στράβωσε” (και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ), πήγε στο Διευθυντή και του είπε, ότι όλα τα κορίτσια μιλούν την ώρα του μαθήματος και τον ενοχλούν.
Και δεν του έφτασε μία φορά του αθεόφοβου, πήγε και δεύτερη. (Ατρόμητος ο πιτσιρικάς, μεταξύ μας. Προσέξτε, πήγε στο Διευθυντή, όχι στη δασκάλα τους.)
Ο Διευθυντής του είπε, ότι θα το ερευνήσει (δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να ενημέρωσει τη δασκαλα, η οποία το παρακολουθεί) και ο μικρός πήγε στα κορίτσια και καυχήθηκε, ότι τις “έδωσε” κανονικά και με το νόμο.
Θύμωσαν αυτές και άρχισαν να του κάνουν επίθεση, όπου προσέτρεξαν προς βοήθεια τα υπόλοιπα αγόρια της τάξης.
Δύο μέρες, που λέτε, ακούω τα νέα από το “πεδίο των μαχών”.
Η δικιά μου δεν συμμετέχει στον πυρήνα, γιατί δεν της πολυάρεσε η όλη κατάσταση.
Την προβληματίζει επίσης που σε κάποια διαλείμματα δεν παίζουν όλοι μαζί και στεναχωριέται, που δεν βρίσκεται όλη την ώρα με έναν από τους κολλητούς της. Συμμετέχει στην ομάδα των κοριτσιών, αλλά…
Πριν λίγη ώρα κι ενώ είχε κάνει το μπάνιο της, άρχισε να μου μιλά πάλι για τη μάχη των δύο αντιπάλων και με ένα στενάχωρο βλέμμα μου λέει,
“Και στην τελική, πώς μπορείς να κάνεις πόλεμο, μαμά, όταν στη μέση βρίσκεται ο φίλος σου;”….
Και φυσικά με “έλιωσε” ο αυθόρμητος τρόπος, που εξέφρασε τα συναισθήματά της.
Μία ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη με περίμενε, όταν μετά από ολιγόλεπτη σκέψη μου δήλωσε:
“Αύριο δεν θα πάρω μέρος στη μάχη τους! Δεν μου αρέσει!
Θα μείνω στην άκρη μόνη μου και θα παίζω κουτσό. Εξάλλου….Είναι ανόητο και κάποια στιγμή θα το καταλάβουν!”
Και στέκομαι και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω, ότι αυτά τα λόγια προέρχονται από το 7,5 χρονών κοριτσάκι μου, που…δεν είναι μώρό πια! Όχι, δεν είναι!
Δεν σας κρύβω, ότι την καμάρωσα κυρίως για την απόφασή της, να κάνει αυτό που νιώθει!
Τώρα, να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω, αν θα την εφαρμόσει επακριβώς, αλλά τουλάχιστον έκανε το πρώτο βήμα.
Το σκέφτηκε και το σπουδαιότερο μόνη της.
Και αυτός είναι ο λόγος της χαράς μου, γιατί αυτό θέλω.
Να μάθει να εκτιμά τα πράγματα και να αποφασίζει, αυτό που την κάνει να νιώθει καλά, χωρίς να έχεις ως κύριο μέλημα το αν είναι πλειοψηφία ή μειοψηφία!
Να ακολουθεί αυτό, που της λέει η δική της λογική και η δική της καρδιά!
Proud mom (και) σήμερα! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
(picture via www.staceyreid.com)
2 Comments
Χαίρετε, χαίρετε! Φιληρεινίστρια η μικρή. Αυτά τα λόγια που προέρχονται από ένα μικρό παιδί πόσο μεγάλο μήνυμα στέλνουν σ’ αυτούς που αποφασίζουν πολέμους, όχι στις αυλές των σχολείων, αλλά σε φτωχογειτονιές, σε χώρες που δεν έχουν να πληρώσουν χρέη, σε χώρες που κρύβουν Ταλιμπάν και σε χώρες που κάποιοι έτυχαν να γεννηθούν μαύροι, Εβραίοι ή Άραβες. Τα παιδιά δείχνουν για άλλη μια φορά τον δρόμο.
Η αλήθεια είναι ότι, αν ακούσεις τα λόγια χωρίς να έχει προηγηθεί η εξιστόρηση της ιστορίας των μαχών στην αυλή,
σκέφτεσαι ακριβώς αυτά που λες και γι’αυτό με “κεραυνοβόλησε” ακούγοντάς τα!
Για τα παιδιά δεν υπάρχει λόγος για κανένα πόλεμο!
Το μόνο που θέλουν είναι αγάπη και να είναι μονοιασμένα!
Δεν τους αρέσει να χωρίζονται, παρά μόνο για παιχνίδι κι αυτό πάλι….βλέπεις…!
Μακάρι να τα ακολουθούσαμε οι μεγάλοι! 🙂