Ω! Ευχαριστώ που όοοοοολοι νομίσατε ότι εγώ έδωσα συναυλία (από τον τρόπο που γράφω, καταλαβαίνω……καταλαβαίνω….ξεχειλίζει το τραγουδιστικό μου ταλέντο), αλλά ομιλώ για την πρώτη συναυλία που παρακολούθησε η κόρη μου.
Παρά το γεγονός ότι ο μπαμπάς και η μαμά είναι του ξένου ρεπερτορίου, εκεί στην φάση “μένω έγκυος, είμαι ευαίσθητη και δακρύζω ακόμη και την διαφήμιση ψωμιού γιατί έχει οικογενειακές στιγμές” αρχίζει να μας αρέσει ο Χατζηγιάννης (πείτε το: κλασσικά)! Και φυσικά γεννιέται το παιδί έχουμε τα cd του και εναλλακτικά με τα cd που της έχω ετοιμάσει (θυμάστε, ε;) χρησιμοποιούμε και τα cd με τα τραγούδια του. Και μεγαλώνει και έχουμε τα dvd από τις συναυλίες (που είναι δώρο με τα cd) και η μικρή τα παρακολουθεί και ερωτεύεται τον Χατζηγιάννη (ΩΩΩ! Κλασσικά!). Και αντί να βλέπει κινούμενα σχέδια, θέλει να βλέπει τον Χατζηγιάννη να τραγουδάει “Εγώ σ’ευχαριστώωωωω που κολυμπάω στον βυθόοοο σουυυυυ …” και “Μόνος μου, μόνος μου, ένα τραγούδι μόνος μου-ΩΠΑ!” κλπ κλπ κλπ.
Ναι! Θέλει να βλέπει, γιατί δεν το ανακάλυψε μόνη της βέβαια! Βάλαμε μία φορά το dvd για πλάκα στο ενός έτους πιτσιρίκι και διασκεδάσαμε με την αντίδρασή του “Ωχ! Αυτός είναι που ακούω και τραγουδάει το Δεν φεύγωωωωωωωω, θα μείνω όλη νύχτααααα στην πόρτα σουυυυ“.
Και τότε ήρθε ο έρωτας!
Και βλέπαμε ΜΟΝΟ τα dvd από τις συναυλίες του Χατζηγιάννη στο Λυκαβηττό!
Και όπου ακούγαμε Χατζηγιάννη, σταματούσαμε!
Και θέλαμε ΜΟΝΟ Χατζηγιάννη!
Έγινε κι αυτός το σήμα κατατεθέν!
Από εκείνη την ηλικία ήθελα να την πάω σε μία συναυλία του. Όσο ήταν μικρή το αποφεύγαμε για πολλούς λόγους. Κυρίως με φόβιζε το γεγονός ότι οι συναυλίες του δεν γινόντουσαν σε χώρο που θα ήξερα ότι θα είχα σίγουρα την αριθμημένη θέση μου(γιατί πού να κάτσεις όρθια με το πιτσιρίκι αγκαλιά δύο ώρες!!). Όσο σκεφτόμουν ότι θα χρειαζόταν να πάω 3 ώρες πριν την έναρξη για πιάσω θέση, όπου τα όρια της μικρής είναι περιορισμένα…δεν το τολμούσα. Σε άλλες εκδηλώσεις όπου ήταν πιο εύκολη και πιο γρήγορη η όλη διαδικασία την είχα πάει από πολύ μικρή. Πρώτη φορά θεατρική παράσταση είδε 2 ετών! Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας τώρα.
Περνούσε ο καιρός και δεν είχαμε κάνει κάτι. Και περνούσε ο καιρός και το “πάθος” της μικρής ψιλοέσβηνε(είναι που δεν είχε και ανταπόκριση…).
Πέρυσι το Σεπτέμβρη, που λέτε, με παίρνει τηλέφωνο μία φίλη και μου είπε ότι είχε πάρει εισιτήρια για την καθιερωμένη συναυλία του Χατζηγιάννη στο Λυκαβηττό για να πάμε την μικρή (καθότι ΚΑΙ εκείνη γνώριζε την τρέλλα της). Μαζευτήκαμε μία παρέα και οργανώσαμε την αποστολή “Η μικρή 5χρονη πάει στον Χατζηγιάννη επιτέλους!”.
Φυσικά και όταν της το είπα, χοροπηδούσε από την χαρά της και φυσικά ξεκινήσαμε για τον Λυκαβηττό. Βρήκαμε θέσεις και μετά από κάποια ώρα ξεκίνησε η συναυλία. Μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες του (δεν θυμάμαι τώρα) τραγουδιού του, η μικρή πάγωσε. Μόλις βγήκε στην σκηνή ο Χατζηγιάννης, κοιτούσα το πρόσωπό της όπου η έκφρασή της έδειχνε ακριβώς τί σκεφτόταν “Αυτός τώρα που βλέπω εδώ ζωντανό μπροστά μου, είναι αυτός που τόοοοσα χρόνια περίμενα να δει (5…εντάξει πιά! Μην πούμε κάτι πιο αυτό…αμέσως…). Είχε μείνει άγαλμα. Προσπάθησα να της μιλήσω και με τα χέρια της με έσπρωξε να σταματήσω να μιλάω του τύπου “Μην με ενοχλείς τώρα. Δεν θέλω να χάσω στιγμή”. Μετά χαλαρώσε λίγο. Άρχισε να χορεύει. Κάποια στιγμή ο star έπρεπε να κάνει διάλειμμα, να αλλάξει και ρούχα και βγήκε στην σκηνή μία τραγουδίστρια supporter και είπε άλλα τραγούδια. Προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά (βεβαίως!) η μικρή μου μόλις άκουσε το “Paradise City” των Guns N’ Roses άρχισε να χορεύει και να το ευχαριστιέται! Καθότι και τα γούστα μας έχουν στραφεί και προς άλλους δρόμους λίγο, προς αυτούς που ακολουθεί κυρίως η μαμά (η πλύση εγκεφάλου, αγάπη μου..)… 🙂
Όταν ξαναβγήκε ο Χατζηγιάννης, την πήγα κοντά στην σκηνή για να τον δει. Δεν ήθελε να πλησιάσουμε πολύ κοντά γιατί ντρεπόταν.
Μετά από μιάμιση ώρα χορό και τραγούδι η βραδιά έκλεισε με εκείνη να διηγείται στον μπαμπά (ο οποίος δεν είχε έρθει)την εμπειρία της στην συναυλία του Χατζηγιάννη και μ’εμένα να έχω αποτυπώμένη στο μυαλό εκείνη την πρώτη της εμπειρία, την εικόνα του προσώπου της στην πρώτη συναυλία της ζωής της του τραγουδιστή που αγαπούσε. Ανεκτίμητο, όπως λέει και μία διαφήμιση! Πραγματικά.
Κατά ένα περίεργο τρόπο μετά από εκείνη την συναυλία, το πάθος της για τον τραγουδιστή καταλάγιασε!
Μεγάλωσε το παιδί μου (σνιφ!) και τον ξεπέρασε αυτόν τον έρωτα μάλλον!
Είναι που κι αυτός τώρα πιά είναι με την Μακρυπούλια.
Είναι που έχει αρχίσει και επιλέγει κι άλλα ακούσματα.
Τον τελευταίο χρόνο στο αυτοκίνητο μας παίζει πολύ το τελευταίο cd των GAD.
Αξία ανεκτίμητη να την βλέπω να χαλαρώνει με το “Waves ” και να “χτυπιέται” με το “Parallel lines” τραγουδώντας το (!) στα δικά της αγγλικά.
Περιμένουμε την ημέρα που οι GAD θα κάνουν συναυλία λίιιιγο πιο νωρίς για να πάμε παρέα και να χορεύουμε!
Λες όταν μεγαλώσει να της αρέσουν οι Duran Duran; Α! Θα πρέπει να πηγαίνω όποτε έρχονται για να προσέχω το παιδί!
Πού να το αφήσεις 20χρονο να πάει μόνο του! Ε; ….
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments