Γιες, γιες, μάνα! Γιού φάουλ!
Ξεκινάμε όλο χαρά από το σπίτι για το σχολείο! Όλα καλά! Όλα ωραία!
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στο σχολείο (είναι λίγο μακριά) και η μικρή παιδεύεται να δέσει την ζώνη ασφαλείας.
Επειδή έχουμε καθυστερήσει και ενώ γκρινιάζει ότι θέλει να την κουμπώσει μόνη της, την δένω εγώ.
Νευριάζει.
Ξεκινάμε για το σχολείο και εκεί που είμαστε σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, τη νιώθω πίσω μου όρθια να παιδεύεται μπλεγμένη με την ξεκούμπωτη (!) ζώνη! Τρομάζω! Προσπαθώ να βρω “άνοιγμα” στην λεωφόρο για να σταματήσω και έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι μου! Την ρωτάω γιατί το έκανε αυτό (ομολογουμένως όχι μιλώντας ήρεμα, γιατί έχω φοβηθεί πολύ).
Μου απαντάει ότι από την αρχή ήθελε να δέσει εκείνη την ζώνη και την έλυσε για να την ξαναδέσει και όταν πλέον δεν μπορούσε και έγινε ό,τι ακολούθησε.
Της εξήγησα πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό και ξεκίνησα για το σχολείο με κακή διάθεση. Και εκείνη!
Φτάσαμε στο σχολείο, την φίλησα, αλλά ομολογουμένως όχι με την ίδια θέρμη και γλύκα των άλλων ημερων.
Χτύπησε το κουδούνι και πήγε στην σειρά της για την προσευχή συννεφιασμένη.
Εκείνη την ώρα, αισθάνθηκα άσχημα! Ένοχη!
Ξεκινάει την μέρα της για το σχολείο με κακή διάθεση.
Ναι, εκείνη έκανε την απερισκεψία, αλλά κι εγώ…; Tί; Γιατί να το συνεχίσω έτσι; Γιατί δεν κατάφερα να συγκρατηθώ από την ταραχή μου;
Γιατί να μην το μεταφέρω για το βράδυ; Να της εξηγήσω ήρεμα!
Δεν έπρεπε!
Και τώρα; Θα μπουν για μάθημα, η πόρτα κλείδωσε και δεν μπορώ να της ζητήσω συγγνώμη.
Ανεβαίνει τις σκάλες για την αίθουσα και για πρώτη φορά δεν γυρίζει να με κοιτάξει και να με χαιρετίσει, όπως κάνει κάθε μέρα.
Πληγώνομαι, αλλά…ναι, μου αξίζει.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο και ξέρω ότι θα με “τρώει” βαθιά όλη μέρα είναι, ότι η ίδια σήμερα θα χρειαστεί μεγαλύτερη προσπάθεια για να πάει καλά η μέρα της.
Είμαι υπερβολική; Δε νιώθω έτσι!
Νιώθω φάουλ και ένοχη!
Μακάρι να περάσει γρήγορα αυτή η μέρα, για να πάω σπίτι να την πάρω αγκαλιά και να μιλήσουμε!
Δεν πρόκειται να ακυρώσω την επικινδυνότητα της πράξης της. Θα της εξηγήσω για άλλη μία φορά, ότι η συμπεριφορά μου προκλήθηκε από τον φόβο μου.
Ναι, δεν έπρεπε, αλλά φοβήθηκα και η μαμά είναι άνθρωπος, κάνει λάθη!
Θα ζητήσω συγγνώμη και θα υποσχεθώ ότι θα προσπαθήσω να μην ξαναγίνει αυτό.
Με έχω βάλει ήδη τιμωρία……
4 Comments
Ψυχραιμία! Και οι μανούλες έχουν δικαίωμα στα λάθη, ακόμη και οι καλύτερες! Επίσης, όσο κι αν η κορούλα σου πληγώθηκε και θύμωσε, σίγουρα μετά από λίγο θα το έβαλε στο πίσω μέρος του μυαλού της, καθώς είναι με τις φίλες της στο σχολείο τώρα και αμφιβάλλω ότι σκέφτεται τίποτα άλλο πέραν αυτού. Τιμωρία το βράδυ πάλι η μαμά όχι την υπόλοιπη μέρα, δε χρειάζεται! 🙂
Eυχαριστώ! 🙂 Είχες δίκιο!
Η τιμωρία έληξε νωρίς το μεσημέρι, όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο μόλις γύρισε από το σχολείο.
Μου ζήτησε συγγνώμη και μου είπε ότι δεν θα το ξανακάνει και κατάλαβε ότι φοβήθηκα.
Βέβαια….σε αυτό είμαι σίγουρη, ότι η γιαγιά είχε παίξει τον ρόλο του κυανόκρανου…
Έλα βρε ξαδέρφη. Θα το πάρεις αγκαλιά το βράδυ το συννεφάκι και θα πάτε μαζί να της μάθεις πώς κουμπώνει η ζώνη.
Ξαδέρφη, “μέσα” έπεσες! Την πήρα αγκαλιά και κάναμε συμφωνία ότι πρώτα θα δένουμε την ζώνη (κι αν βιαζόμαστε αυτό θα το κάνει η μαμά) και μετά θα βάζω μπροστά το αυτοκίνητο!
Ευχαριστώ! 🙂