ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ

Είμαι στη συναυλία των James.

Είμαι μπροστά.

Κοντά στη σκηνή.

Βλέπω το συγκρότημα, απολαμβάνω τον Tim Booth.

To χορό του, τις εκφράσεις του προσώπου του, την επικοινωνία του με τον κοσμο, ακούω τα λόγια του και χορεύω.

Χορεύω, τραγουδάω, νιώθω χαρά.

 

Στιγμές σταματώ και απλά τον κοιτάω χαμογελαστή.

Γύρω μου χοροπηδούν, κουνούν χέρια στον αέρα.

Κι εγώ απλά κοιτώ.

Προσπαθώ να αφομοιώσω αυτό που ζώ.

Να το μεταφράσω σε σκέψεις και συναισθήματα.

Κάποια από αυτές τις στιγμές  πέφτει η ματιά του και πάνω μου και μου κάνει φατσούλα “Ουπς! Εσύ, τί έχεις;”.

Του χαμογελάω.

Και χορεύω.

Κάπου ανάμεσα στα τραγούδια μας σημειώνει πόσο σημαντικό είναι να λέμε “σ’αγαπώ” στους ανθρώπους μας, όσο έχουμε ακόμη τη δυνατότητα.

Προλογίζει ένα νέο τραγούδι, που έγραψε όταν έχασε τη  μητέρα του και κάποια φίλη του και αρχίζει να το τραγουδά.

Το γνωρίζω. Είναι το “Moving On”.

Η μουσική του χορευτική σε ξεσηκώνει.

Χορεύεις.

Για πρώτη φορά προσέχω τους στίχους του.

Είναι που όταν οι στίχοι δεν είναι στη μητρική γλώσσα, θέλουν μία υποσυνείδητη επεξεργασία μετάφρασης μέχρι να “μιλήσουν” στο μυαλό σου και στην ψυχή σου.

Συγκινούμαι.

Μας αναφέρει, ότι αξίζει να δούμε το video και το κρατώ στο μυαλό μου, να είναι μέσα στα πρώτα που θα κάνω αύριο το πρωί.

Συνεχίζει με άλλες μεγάλες επιτυχίες.

Και χορεύουμε πάλι όλοι!

 

Σείεται το Θέατρο Βράχων.

Χορεύω συνέχεια.

Χορεύω στο τέλος.

Ανεβαίνω στο τέρμα στις κερκίδες για να απολαύσω το θέαμα από ψηλά.

Να το “ξεζουμίσω”.

Φεύγουμε και η ψυχή μου συνεχίζει το χορό εκστασιασμένη.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Το “είναι” μου δεν μπορεί να συγκρατήσει την ένταση και την ευτυχία.

Θέλω να μοιραστώ την εμπειρία και μιλώ σε όλους με ενθουσιασμό και χαμόγελο πλατύ.

Πλατύ χαμόγελο, που παγώνει…….

“Ισορροπία της ζωής” το έλεγε η γιαγιά μου.

Η χαρά διαδέχεται τη λύπη και η λύπη τη χαρά.

Και μπαίνει στο χορό η αγωνία, που τη βλέπω μπροστά μου να στροβιλίζεται αγκαλιά με την αγάπη, τη χαρά, τη λύπη, την ευτυχία και την πίκρα.

Η ζωή!

 

Να πάρει!

 

Ακούστε το τραγούδι και δείτε και το video clip.

Eίναι ένα αριστούργημα του Ainslie Henderson, που δείχνει ακριβώς την εναλλαγή της χαράς και της λύπης στη ζωή.

Όπως και το συγκεκριμένο τραγούδι, που η μουσική του σε κάνει να χορεύεις αλλά οι στίχοι του έχουν αυτή τη μελαγχολία του αποχωρισμού για ένα ταξίδι, που δεν ξέρεις πού οδηγεί.

Στίχος και μουσική μπλέκονται και χορεύουν γύρω από μία κλώστή.

Mια κλωστή που φεύγει από τα χέρια σου.

 

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

God didn’t see it coming,
Never said I love you, hope you knew.
Now my bags are packed and my sails are tacked
And my course is marked by stars,

I’m on my way,
Soon be moving on my way,
Leave a little light on,
Leave a little light on,

Time always unwinding,
All these dead lines in my mind.
Seeds and dreams we planted
Took for granted, didn’t prove.

Walking down this road
When my pulse beats slow,
Hope to have you close at hand.
When this cycle ends,
Will it start again?
Will we recognize old friends?

I’m on my way,
Soon be moving on my way,
Leave a little light on,
Leave a little light on.

I’m on my way,
On my way, on my way, on my way,
Leave a light on,
Leave a little light on.

I’m on my way,
Soon be moving on my way,
Leave a little light on,
Leave a little light on.

I’m on my way,
On my way, on my way, on my way.
Leave a light on,
Leave a little light on,
Leave a little light on.