Η Scarlett O’ Hara, ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ! :)

Πιστεύω, ότι όσοι γνωρίζουν το “Όσα Παίρνει ο Άνεμος” της Margaret Mitchell, το γνωρίζoυν από την ομώνυμη ταινία.

Η αφεντιά μου πρωτοτύπησε πάλι και το γνώρισα διαβάζοντας το βιβλίο, το οποίο είχε τον ατελείωτο.

Ήταν κάπου εκεί στα 15 μου, όταν μία παλιά έκδοση του βιβλίου που ανήκε στη μαμά μου, έπεσε στα χέρια μου.

Είχα ακούσει τόσα γι’αυτό το βιβλίο, που αποφάσισα να το διαβάσω.

Με συνεπήρε αμέσως και βρέθηκε να είναι παρέα μου για αρκετές μέρες (τον ατελείωτο είχε…είπαμε!).

Είχα ακούσει για τη Scarlett, την πεισματάρα ηρωίδα, η οποία σε εκείνη την ηλικία, που έβραζε το αίμα μου, με μάγεψε από την αρχή.

Έδωσα μάλιστα το όνομά της στο αγαπημένο μου μωρό-γατί, που είχα εκείνη την εποχή (η οποία είχε και αρκετά κοινά στη συμπεριφορά της, μάλιστα-μην σου πετύχει πεισματάρα γάτα!).

Όχι, η Scarlett δεν είναι ο πιο συμπαθής χαρακτήρας και σε καμία περίπτωση δεν λειτούργησε ως πρότυπο ακόμη και σε εκείνη την εφηβική μου ηλικία.

Περνώντας τα χρόνια συνειδητοποίησα, ότι αυτή η  ηρωίδα ήταν πάντα κάπου μέσα μου.

Όποτε συζητούσα για ηρωίδες βιβλίων από κάπου ξεπηδούσε από το μυαλό μου η Scarlett O’ Hara.

H Katie Scarlett O’Hara από την Tara, όπως την αποκαλούσε ο πατέρας της!

Θα έλεγα ότι ο χαρακτήρας του Rhett Butler μου ήταν πιο συμπαθής και φάνταζε πιο σωστός, ειλικρινής και ξεκάθαρος από εκείνη.

 

Η Scarlett όμως μου δημιουργούσε αυτό το συναίσθημα, που ενώ γινόταν αντιπαθητική με την κακομαθημένη ανασφαλή και συνάμα εγωιστική συμπεριφορά της και τις υλιστικές επιθυμίες της, την ίδια ώρα τη θαύμαζα, που ήταν τόσο πιστή στα θέλω της και πόσο πολύ αγαπούσε τη ζωή. Moυ άρεσε αυτή η ανυπάκουη συμπεριφoρά που είχε κυρίως στα “πρέπει” της επόχής! “Τί πάει να πει, πρέπει να μείνω νηστικιά μέχρι να πάω στο χορό, για να μου μπαίνει ο κορσές και το φουστάνι; Αφού πεινάω, χρειάζομαι φαγητό και άρα θα φάω!”

Μου άρεσε για το πείσμα της και την επιμονή της, ενώ την ίδια ώρα με ενοχλούσε απίστευτα, που δεν γνώριζε όρια στη διεκδίκηση του  Ashley Wilkes με τον οποίο ήταν ερωτευμένη. Ή νόμιζε, κατά τη γνώμη μου. Θεωρώ ότι με βάση το χαρακτήρα που ξετυλίχτηκε μπροστά μου και μέσα από το βιβλίο, ο έρωτάς της αυτός ήταν και πάλι το πείσμα της και ο πληγωμένος εγωισμός της που εκείνος την απέρριψε.

Βλέποντας την ταινία αρκετά χρόνια αργότερα, όλοι μου έλεγαν πόσο πολύ θα μου αρέσει το τέλος, ενώ ο Rhett φεύγει και την αφήνει η Scarlett λέει το “Αύριο είναι μία άλλη μέρα” .

Παρόλα ταύτα εμένα η σκηνή που μου έχει μείνει ακόμη και τόσα χρόνια μετά, είναι αυτή που ενώ είναι φρέσκια χήρα και μαυροντυμένη (εντάξει…δεν είναι ότι πενθούσε και τόσο πολύ, εδώ που τα λέμε), δεν μπορεί να κρατήσει τα πόδια της από τη διάθεσή της να χορέψει στη φιλανθρωπική εκδήλωση, που διοργανώνει η τοπική κοινωνία.

Οπότε και όταν ο Rhett πλειοδοτεί για ένα χορό μαζί της, δεν το σκέφτεται ούτε στιγμή.

Δεν λες, ότι  είναι πρότυπο. Όχι.

Κι όμως την έχω αγαπήσει αυτή την ηρωίδα, γιατί όσο αμφιλεγόμενη  αλλά τόσο αληθινή και ζωντανή είναι.

 

Την αγάπησα με τα ελαττώματά της για το πείσμα της, την επιμονή της και την πίστη της πως όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Όλα μπορούν να γίνουν όπως θέλουμε.

Εξάλλου….αύριο είναι μία άλλη μέρα!

Και πού ξέρετε;

Μπορεί κι εκείνη την επόμενη μέρα να κατάλαβε, τί έχασε με τη συμπεριφορά της και να άλλαξε!

Έτσι θέλω να πιστεύω.

Γιατί την αγαπώ, όπως είναι και στο μυαλό μου της δίνω ευκαιρίες,

για να συνεχίσει με το πείσμα της

και την αγάπη της για τη ζωή,

να κυνηγάει τα όνειρά της! 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

 

Το Ξωτικό

RoubinakiM

Nefosis

Pollyanna’s days

Cosmopolis II

Οξύ

Αgrampelli

Jaquou vs l’ Utopie

Νiemandsrose