Ήταν πριν από καιρό που είχαμε προβληματιστεί με τη μελέτη της μικρής!
Ήταν αυτές οι μέρες που γύριζε από το σχολείο και σε μισή ώρα είχε τελειώσει τις εργασίες της και μόνη της και ήταν και αυτές οι μέρες που η μελέτη ήταν ατελείωτη! Όχι λόγω όγκου εργασιών! Λόγω διάθεσης της μικρής!
Βαριόοοοοοταν! Ένιωθε κουρασμέεεεεεεενη! Ένιωθε μία μικρή ζαλάδα, να, να εδώ, αλλά περνούσε, αν ήταν να δει το Kung Fu Panda στο Nickelodeon! Ένιωθε ένα “ξέρωότιπρέπειναδιαβάσωαλλακάτιμουλέειότιδενέχωόρεξη”!
Εννοείται, ότι οι γονείς άρχισαν να προβληματίζονται!
“Mήπως τελικά το παιδί έχει μαθησιακά προβλήματα! Ωιμέ, πρέπει να βρούμε τρόπο να το βοηθήσουμε τώρα που είναι νωρίς!”
Εννοείται, ότι ευτυχώς που προβληματίζονται οι γονείς και ακόμη πιο ευτυχώς που “ψάχνονται”.
Επειδή το είχαμε ελέγξει και στο παρελθόν, το παιδί δεν έχει μαθησιακά προβλήματα!
Θεωρήσαμε καλό να μιλήσουμε με κάποια ειδική παιδαγωγό και να της εξηγήσουμε, τί ήταν αυτό που αντιμετώπιζε η μικρή.
Ο λόγος, που αποφασίσαμε να το ερευνήσουμε ήταν, γιατί μας στεναχωρούσε αφάνταστα, ότι ένα παιδί στις αρχές της Β’Δημοτικού ένιωθε, ότι είχε να διαβάσει όλη μέρα.
Και ναι, ένα παιδί σε αυτή την ηλικία που νιώθει, ότι όλη η μέρα της είναι διάβασμα (γιατί και μέχρι τις 14:00 είναι στο σχολείο), δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένο!
Δεν έχει χρόνο για να παίξει, οπότε….τί κίνητρο, να έχει για να ασχοληθεί σοβαρά;
Το γεγόνός, ότι είναι μία πολύ καλή μαθήτρια, η δασκάλα της είναι ευχαριστημένη και το ότι δεν ήταν όλες οι μέρες μελέτης το ίδιο, μας έκανε να πιστεύουμε, ότι όλο αυτό από κάπου αλλού ξεκινάει.
Η συζήτηση, που είχαμε, πραγματικά ήταν καταλυτική.
Μας ζήτησε πολλές πληροφορίες σχετικά με το πώς είναι το ημερήσιο πρόγραμμα του παιδιού, την πρόοδό της στο σχολείο, τις δραστηριότητές της και τον τρόπο που αντιμετωπίζει διάφορα πράγματα. Της φάνηκαν όλα φυσιολογικά.
Μετά άρχισε να μας ρωτάει, εάν ντύνεται μόνη της, εάν κάνει μπάνιο μόνη της, εάν κάνει δουλειές στο δωμάτιό της, εάν στρώνει το κρεββάτι της, εάν βοηθάει στο στρώσιμο του τραπεζιού ή εάν μαζεύει το πιάτο της…Ομολογουμένως, απορήσαμε λίγο, αλλά μετά από λίγο μας εξήγησε, τί σημασία είχαν όλα αυτά.
Και βέβαια οι απαντήσεις ήταν, “Ναι, ντύνεται μόνη της, αλλά το πρωί που βιαζόμαστε κάποιες φορές τη βοηθάμε κι εμείς”, “Ω!!!Πώς να κάνει μπάνιο τελείως μόνη της; Kι αν γλιστρήσει πουθενά στο μπάνιο;”, “Nαι, στρώνει το κρεββάτι της, αλλά επειδή ακόμη δεν μπορεί καλά, τη βοηθάμε”, “Ε, όχι! Δεν της λεμε να βοηθάει στο στρώσιμο και στο μάζεμα του τραπεζιού, γιατί εκείνη την ώρα πεινάει και δεν έχει υπομονή”….Δικαιολογίες….
Και βέβαια μέσα σε όλα σημειώστε τη σημαντικότατη παράμετρο, ότι το παιδί μετά το σχολείο είναι με τους παππουδογιαγιάδες, που προσπαθούσαν να επιβάλουν συμπεριφορές και κανόνες! Προσπαθούσαν! Άλλο η μαμά, άλλο η γιαγιά!
Μας είπε, λοιπόν,
“Ζητάτε από ένα παιδί να είναι υπεύθυνο στη μελέτη του, που είναι κάτι περίπλοκο, όταν στα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητάς του το μεγαλώνετε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. “
Ναι, όλα όσα μας ρώτησε τα κάνει μόνη της, αλλά όποτε έχουμε κέφι. Είτε εκείνη, είτε εμείς!
Ξεκίνησα να της δικαιολογήσω π.χ. όταν το πρωί βιάζομαι και δεν προλαβαίνει,πώς να μην τη βοηθήσω να ντυθεί, που πέφτει από το κρεββάτι της στον καναπέ και τούμπαλιν;
“Nα την ξυπνάτε νωρίτερα!” ήταν η απάντησή της!
Και πώς να την αφήσω τελείως μόνη της να κάνει μπάνιο; Mήν πέσει και χτυπήσει;
“Αν φοβάσαι τόσο-που θα πρέπει σιγά-σιγά να μάθετε αλλίως- ας την επιβλέπετε απλά!”
Και άμα δεν θέλει, να βοηθήσει στο στρώσιμο του τραπεζιού;
“Αν δεν βάλει το πιάτο με το γεύμα της στο τραπέζι, δεν θα φάει!”
Σε κάθε ερώτηση είχε μία άμεση και ξεκάθαρη απάντηση!
Μας είπε, ότι αυτή η αλλαγή, ίσως να ήταν λίγο δύσκολη για αρχή (έλα, να μάθεις το πιτσιρίκι εσύ διαφορετικά…), αλλά αξίζει η προσπάθεια και η επιμονή!
Μας ζήτησε, να είμαστε σταθεροί σε ό,τι λέμε (βασική αρχή που ούτως ή άλλως την ακολουθούμε από τότε που ήταν μωρό) και να μην διαπραγματευόμαστε τα πάντα!
“Όταν διαπραγματεύεστε τα πάντα, αφήνετε περιθώριο, οπότε και νιώθει ότι μπορεί, να αντιδράσει!”
Αυτό που κάποια πρωινά είχαμε το “Έλα, σήκω από το κρεββάτι, αγάπη μου, γιατί θα αργήσουμε και θα χτυπήσει το κουδούνι”, που συνέχιζε με “Αγάπη μου, σήκω γιατί θα αργησω στη δουλειά μου” και τελείωνε με “Αν δεν σηκωθείς, πάει να πει ότι χρειάζεσαι περισσότερο ύπνο και άρα το βράδυ θα πρέπει να κοιμηθείς πιο νωρίς, χωρίς να δεις τηλεόραση κλπ” τέλος! Και δεν είχε και αποτέλεσμα! Μόνο γκρίνια και νεύρα!
“Λέτε μία φορά, “Ηρθε η ώρα να σηκωθείς” και στη συνέχεια ανάβετε τα φώτα ή ανοίγετε παραθυρόφυλλα και μαζεύετε τα σκεπάσματα.”
Γκλουπ! Ναι…στραβοκατάπια!
Την ίδια ημέρα ξεκινήσαμε τις αλλαγές! Κάποιες είχαν μια δυσκολία (αυτό του ντυσίματος ίσως το πρωί), κάποιες πάλι καθόλου.
Από την αρχή μας είχε πει, να ακολουθούμε τη λογική της επιβράβευσης (με τα λόγια μόνο).
Της λέγαμε “Μπράβο!” που βοηθούσε στο τραπέζι, που έστρωνε το κρεββάτι της (χωρίς να τρέχω στη συνέχεια να το διορθώσω), που έκανε δουλειές στο δωμάτιό της (ναι, με τη βοήθειά μας μπορεί να βάλει ηλεκτρική σκούπα, μπορεί να ξεσκονίσει, μπορεί να έχει τακτοποιημένα τα πράγματά της) κλπ !
Και ξέρετε…μπορεί και κάνει προσεκτικά μόνη της μπάνιο, απλά για τη δική μου ανασφάλεια βρίσκομαι τριγύρω την ώρα που μπαίνει στην μπανιέρα και την ώρα που βγαίνει από αυτή.
Το σίγουρο είναι, ότι έχουμε υπέροχα αποτελέσματα! 🙂
Όλη αυτή η διαδικασία πέρασε όμορφα στο παιδί, καθώς νιώθεί, ότι συμμετέχει και προσφέρει σημαντικά μέσα στο σπίτι, είναι σε εργήγορση (και δεν είναι καθηλωμένη στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση όση ώρα κάνουμε δουλειές οι μεγάλοι) και πολύ σημαντικό είναι, ότι όλα αυτά πλέον τα κάνει από μόνη της, αφού είναι φυσιολογικά στη ρουτίνα της.
Αναρωτιέστε, εάν είχε αποτέλεσμα στο αρχικό μας θέμα με τη μελέτη της;
E, ναι, λοιπόν, είχε!
Τις περισσότερες μέρες η μελέτη γίνεται πολύ εύκολα και με όρεξη!
Τις κάπως πιο δύσκολες ημέρες (αυτές που βαριέται-αλλά είναι φυ-σιο-λο-γι-κό!) απλά θέλει λίγο περισσότερη βοήθεια από εμάς και μία εμψύχωση.
Ευτυχώς έχουμε σύμμαχους σε όλο αυτό και τους παππουδογιαγιάδες, όπου προσπαθούν να εφαρμόζουν όλα όσα έχουμε πει.
Και όλη αυτή η βελτίωση από απλές μικρές αλλαγές στην καθημερινότητά μας.
Είδατε, που τις περισσότερες φορές το μυαλό μας πάει στο πιο άσχημο και δύσκολο, ενώ τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά;
Σαφέστατα είναι που ως γονείς δεν έχουμε την επιστημονική κατάρτιση, αλλά είναι και αυτή η τάση, που έχουμε να είμαστε από πάνω τους και θέλουμε να προλαβαίνουμε τις κινήσεις τους.
Έπινε το γάλα της η μικρή, το άφηνε στο τραπέζι της κουζίνας, έφευγε για το δωμάτιό της, το μάζευε η μαμά, γιατί “έλα, μωρέ, αφού έφυγε να πάει να ντυθεί, ας το μαζέψω εγώ!”
Όοοοοοοοχι, πια!
Άφησε το ποτήρι της στον πάγκο; Την φωνάζω πίσω, να το βάλει στα άπλυτα.
Και ξέρετε;
Τις περισσότερες φορές δεν το ξεχνάει, γιατί της έχει γίνει συνείδηση, αλλά ακόμη και όταν συμβάνει αυτό και της ζητώ, να επιστρέψει να το βάλει στα άπλυτα (κι ας είμαι εγώ δίπλα στο ποτήρι), επιστρέφει και το κάνει χωρίς καμία διαμαρτυρία.
Όλα έχουν τον τρόπο τους!
Και όλα διορθώνονται, αρκεί να είμαστε ψύχραιμοι.
Ψυχραιμία, υπευθυνότητα, συνεργασία και Αγάπη μπόλικη και όλα μπορούν να έχουν όμορφα αποτελέσματα και να έχουμε ευτυχισμένα παιδιά στο σπίτι! 🙂
Kαι να θυμάστε, ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό! 🙂
(Photo via https://pinterest.com/pin/175570085445408012/)
14 Comments
Με βοήθησες πολύ, παρόλο που δικά μου παιδιά είναι μικρότερα και δεν κάνουν ακόμη μαθήματα! Αυτό όμως δεν παίζει κανέναν ρόλο, είναι θέμα εκπαίδευσης!
Πολύ καλό ποστ, σ’ ευχαριστώ για το μοίρασμα.
Xαίρομαι, πολύ που το βρήκες χρήσιμο! 🙂
Υπάρχουν κάποια βασικά σημεία, που συγκλίνουν όλα αυτά, αρκεί να θυμόμαστε, ότι το κάθε παιδί έχει την ιδιαιτερότητά του, γιατί είναι μία ξεχωριστή και διαφορετική προσωπικότητα!
Το σίγουρο είναι, ότι είναι σημαντικό, να μεγαλώνουμε υπεύθυνα παιδιά, στα οποία τηρούμε ένα ημερήσιο πρόγραμμα με σταθερές τακτικές και ψυχραιμία!
Η σταθερότητα δημιουργεί η ασφάλεια, σημαντικό αίσθημα για την ανάπτυξή και εξέλιξή τους!
Αν το ψάχνουμε, πάντα βρίσκουμε άκρη!
Να είσαι καλά! 🙂
Σαν εκπαιδευτικός χαίρομαι που πολλά απο όσα είπε η ειδικός σε εσάς τα λέω και εγώ στους γονείς στο σχολείο…Και ενώ αρχικά με κοιτάνε με ύφος “τι σχέση έχει το στρώσιμο του κρεβατιού με την ιστορία” κάποιοι τα κάνουν πράξη και βλέπουμε και οι δυο πλευρές μεγάλη βελτίωση
Σε ευχαριστώ, ειδικά σήμερα χάρηκα που διάβασα αυτό το κείμενο απο σένα
( είχα σήμερα συνάντηση με γονείς και σκέφτηκα μηπως κάπου κάνω λάθος τελικά γιατί έλεγα όλα αυτά που εσύ κάνεις σε μια μητέρα
Xαίρομαι, που σε έκανε να νιώσεις όμορφα το κείμενό μου!! 🙂
Οι γονείς ξέρουμε ένα πράγμα απόλυτα και μόνο! Να αγαπάμε πολύ!
Καμιά φορά όμως από ό,τι φαίνεται, αυτή η υπερβολική αγάπη μπορεί να δημιουργήσει συμπεριφορές και διαθέσεις για τις οποίες σίγουρα δεν φταίνε τα παιδιά, αλλά ούτε κι εμείς απόλυτα, γιατί απλά…δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα πάντα!
Θεωρώ ανεκτίμητη τη δική σας συνεργασία (των εκπαιδευτικών) και δηλώνω ότι στα χρόνια που η μικρή βρίσκεται σε σχολείο (είτε προνήπιο, νήπιο, είτε δημοτικό), οι εκπαιδευτικοί ήταν σύμμαχοί μας. Γιατί έτσι πρέπει να είναι! 🙂
Εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας στα χέρια σας!
“Είναι και δικά μου παιδιά”, όπως λέει η δική μας δασκάλα 2 χρόνια τώρα, όπως ακούω και νιώθω κι εσένα από τότε που σε συνάντησα!
Με τέτοιες δασκάλες και τόση αγάπη μπορούμε να είμαστε ήσυχοι! 🙂
ουπς!δεν έχεις κάμερα στο σπίτι μου, έτσι?γιατί πράγματι αισθάνθηκα πρωταγωνίστρια στο παραπάνω “δράμα” και αποφάσισα να αλλάξω συμπεριφορά αμέσως!θα κάνω βήματα σταδιακά, αλλά αδιαπραγμάτευτα.Αυτό θα σκέφτομαι όταν θα απελπίζομαι με τις διαμαρτυρίες και σίγουρα τους καβγάδες μεταξύ των κοριτσιών μου, που νομίζω με αποδιοργανώνουν περισσότερο(13 κι 9 ετών)
Χαχαχαχα!! Μάλλον κάποιος μας παρακολουθεί όλους!! 🙂
Με ψυχραιμία, ηρεμία και υπομονή, γιατί και η απότομη κάθετη αλλαγή μπορεί να μην φέρει και τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Βηματάκι-βηματάκι είδα την αλλαγή.
Όλα τα καταφέρνουμε με καλή διάθεση και μπόλικη αγάπη! 🙂
Πωπω με κατακερματισες τωρα! εγω ολα στο χερι της τα έχω! θα μου πεις ειναι μικρη ακομα αλλα απο νωρις μπαινει το νερο στ αυλακι! να κρατησεις τα στοιχεια της επιστημονος, βλεπω να την κανω κολλητη σε λιγα χρονια…
Χαχαχαχα! Ηρέμησε, μάνα! Η talibanoula είναι πολύ πιτσιρικάκι και νομίζω, ότι…ε….έχει το δικαίωμα, ακόμη να της τα έχεις όλα στο χέρι.
Πολύ περισσότερο,δε, τώρα, που έχει ανάγκη λίγη περισσότερη από την προσοχή σας, με το νέο μικρό αδερφό στο σπίτι. 🙂
Ξέρεις, τί κάνεις. Δεν σε φοβάμαι! 🙂
Πού είσαι τόσο καιρό;;; μόλις διάβασα αυτό που ακριβώς χρειαζόμουν να επιβεβαιώσω! <3
Όλγα
Tόινγκ! Τόινγκ! Εδώ! Τόινγκ! Δεν με έβλεπες; Tόινγκ! 😉
Φιλενάδα, 1,5 χρόνο τώρα άλλαξαν όλα από αυτές τις παρατηρήσεις.
Έχουμε ένα άλλο παιδί στο σπίτι.
Και…κάθεται μόνη της να κάνει τα μαθήματά της, χωρίς να πούμε κουβέντα!
θα τα πούμε (και) αυτά στο … μπουφέ του επόμενου Σαββάτου 😉
Ανυπομονώ να σε δω!
Κι εγώ! Πολύ! 🙂
Οταν ειχα πρωτοδιαβασει το αρθρο σου η κορη μου ηταν 5.μου ειχε κανει πολυ εντυπωση η γνωμη της ειδικου και πραγματικα αρχισα σιγα σιγα να εφαρμοζω καποια πραγματα.τωρα 1 χρονο μετα και μετα απο κουβεντα με παιδοψυχολογο η κορη μου ξυπναει μονη της με ξυπνητηρι (με μουσικη οχι το κλασσικο μπιπ μπιπ).το σεπτεμβρη ξεκιναει το δημοτικο και πιστευω οτι σιγα σιγα θα διαβαζει μονη της.πραγματικα με ειχε βοηθησει τοσο πολυ το αρθρο σου.τελικα τα πιο δυσκολα φαινομενικα πραγματα λυνονται με απλες μεθοδικες κινησεις.χαιρομαι που ειδες και εσυ αποτελεσμα με την κορη σου.keep walking
Χαίρομαι πάρα πολύ που σε βοήθησε! 🙂
Tελικά, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο φανταζόμαστε και πιστεύουμε.
Ο δρόμος για χαρούμενα παιδιά είναι στα μικρά πράγματα της καθημερινότητάς μας.
Σε ευχαριστώ πολύ, που το μοιράστηκες μαζί μου!! 🙂