Είχε σχολείο μέχρι τις 14:00.
Γύρισε στο σπίτι.
Εφαγε και ξεκουράστηκε για μισή ώρα.
Ξεκίνησε τη μελέτη της.
Ενδιάμεσα έπεσαν 1-2 τηλέφωνα στο γραφείο :
“Μαμά, μπορείς να με βοηθήσεις σ´αυτήν την άσκηση του φυλλαδίου;” (Είσαι στα μισά σύνταξης επιστολής που πρέπει να φύγει άμεσα)
“Δεν είναι ο παππούς εκεί να σε βοηθήσει;”
“Κοίταξε! (Με λίγα λόγια, “Θέλω έσένα”) η άσκηση λέει, “φτιάξε μία αφίσα με χρώματα και σχέδια για τη σχολική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου- φανταστική, εννοεί, μαμά! Πέρασε το “Όχι! και ο Οκτώβριος που γιορτάζουμε, που οι Έλληνες μάλωσαν με τους Ιταλούς”….Κολλάω για λίγο!…..Στο παιδικό αθώο μυαλό της όλα έχουν τη μορφή και τις διαστάσεις παιχνιδιού. Έλληνες -Ιταλοί δεν συμφώνησαν και μάλωσαν….Άστο τώρα! Μεγάλη ανάλυση!
Συνεχίζει, να μου λεει τις σκέψεις και ιδέες της για την εργασία, της λέω ένα “Σου έχω εμπιστοσύνη, ότι θα κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς!” και την αφήνω, γιατί οι προθεσμίες τρέχουν.
Εκείνη συνέχισε τη μελέτη για το σχολείο και έκανε μία μία γρήγορη επανάληψη για τα αγγλικά και αμέσως μετά φεύγει για το φροντιστήριο. Είχε επαναληπτικό test.
Γυρίζοντας από το γραφείο, περνώ να την πάρω.
Είναι ήδη 19:00. Βγαίνει από την αίθουσα και χοροπηδάει!
Χωρίς να προλάβω, να πω κάτι μου λέει “Μαμά, έχω αφήσει 1-2 πραγματάκια από το φυλλάδιο, γιατί νομίζω ότι πρέπει να τα δούμε και μαζί!”
“Πώς πήγες στο test;” τη ρωτάω.
“Εμ…δεν ξέρω!”
“Απάντησες στις ερωτήσεις; Ήταν κάποια από αυτά που κάναμε επανάληψη το Σαββατοκύριακο;”
“Eμ…Ναι! Μάλλον έγραψα καλά. Κοιτούσε η κυρία μου τί έγραφα και μου έκανε “Mmmmm!Mmmm! Very good!”, οπότε μααάαααλλον έγραψα καλά! Δεν ξέεερω!” και όλο αυτό με ένα κρυφό χαμογελάκι ικανοποίησης, που κατά βάθος έλεγε “Έσκισα! Όμως δεν θέλω να πω τίποτα εγώ! Θέλω να το δεις μόνη σου και να σε καταπλήξω!”
Γυρίζοντας στο σπίτι, δεν πήρε ανάσα!
Πήγε στο γραφείο της να μου δείξει, τί είχε κάνει.
Ήταν όλα σωστά! Είχε αφήσει ένα κομμάτι της αντιγραφής, το οποίο και τελείωσε άμεσα.
Με το που ετοίμασε την τσάντα του σχολείου για την επόμενη ημέρα, μου λέει, “Μαμά, να κάνουμε τα αγγλικά για την Πέμπτη!”
Η ώρα ήδη 19:45! Προβληματίζομαι!
Της λέω, να τα αφήσουμε να κάνει το μπάνιο της να ξεκουραστεί!
“Όχι, όχι, όχι! Θέλω να τα κάνω τώρα!”
Και πράγματι καθίσαμε μαζί και μέχρι τις 20:30 τα είχε κάνει όλα!
Σε όλη τη διάρκεια των εργασιών των αγγλικών είχε μία έκφραση γεμάτη ικανοποίηση, περηφάνεια, καμάρι, κρυφή χαρά….Όλα μαζί και ανάμεικτα!
Ένιωθα την ικανοποίηση της, ότι ήξερε τί έγραφε, ότι απαντούσε σωστά στις ερωτήσεις, ότι έγραψε σωστά την ορθογραφία, ότι έκανε ωραία γράμματα στην αντιγραφή….
Και βέβαια σε όλη τη διαδικασία είπα πολλά “Μπράβο!”
Ένα τρικ που εφαρμόζω, είναι όταν της θέτω ερωτήσεις ή όταν της εκφωνώ την ορθογραφία, να ξεκινάω από τα εύκολα. Με αυτό τον τρόπο δεν απογοητεύεται και προσπαθεί περισσότερο χωρίς να νιώθει, ότι όλα όσα έχει να μάθει είναι πάρα πολλά κι έτσι να αγχώνεται για τον όγκο και έτσι να πελαγώνει!
Και βέβαια της είπα πόσο χαρούμενη είμαι, που μαθαίνει τόσα πράγματα και που της αρέσει!
Υπάρχουν μέρες που βαριέται, που πιάνει το μολύβι, κοιτά το χαρτί και δεν θέλει να κάνει τίποτα.
Μέρες που είναι κουρασμένη (λο-γι-κό!) και δεν έχει διάθεση και με το παραμικρό λαθάκι απογοητεύεται και θέλει να σταματήσει, αλλά ….υπάρχουν και μέρες σαν τη σημερινή, που πραγματικά είναι χαρά για όλο το σπίτι!
Και ο λόγος της χαράς αυτής είναι γιατί ξεχειλίζει ικανοποίηση, γιατί νιώθει, ότι μπορεί να κάνει κάθε μέρα και περισσότερα πράγματα! Πράγματα που πλέον τα ξέρει!
Κι αυτή αν είναι χαρά!
Η χαρά της γνώσης!
Γιατί η γνώση είναι δύναμη!
(photo via https://www.wallpaperpimper.com/wallpaper/download-wallpaper-Snoopy_Reading-size-1024×768-id-141684.htm )
No Comments