XΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΜΙΑΣ ΜΑΜΑΣ….

Είναι αυτές οι μέρες που περιμένετε με ανυπομονησία όλη η οικογένεια.

Να περάσετε χρόνο μαζί!

Να απολαύσεις χρόνο με το παιδί.

Να απολαύσεις χρόνο με το σύντροφό σου.

Να κάνεις πολλά πράγματα! Πάααρα πολλά πράγματα!

Φέτος ήθελα τα ίδια εκτός από το να κάνω πολλά πράγματα.

Είχα ανάγκη για χρόνο με την οικογένειά μου.

Να μείνουμε στο σπίτι οι τρεις μας, να πάμε βόλτες μαζί, να μιλήσουμε, να κοιταχτούμε, να αγκαλιαστούμε…

Και είναι αυτές τις στιγμές, που νιώθεις άσχημα και νιώθεις τύψεις, γιατί επέλεξες να μην χαρίσεις ένα αδερφάκι στο παιδί σου(μην κρυβόμαστε…παρουσιάστηκε η ατυχία, αλλά…ήταν και επιλογή η συνέχεια…το πώς έγινε η επιλογή είναι ένα άλλο θέμα…).

Ζηλεύω και στεναχωριέμαι, όταν αυτές τις μέρες βλέπω σε σπίτια φίλων και συγγενών αδερφάκια να περνούν χρόνο μαζί στο δωμάτιό τους παίζοντας ή απλά νιώθοντας ο ένας την παρουσία του άλλου δίπλα του.

Έχω αδερφό και ξέρω πώς είναι να νιώθεις τον άλλο κοντά σου.

Δεν είναι φίλος σου κατ’επιλογήν, αλλά είναι ένα άλλο παιδάκι, που είναι “δεμένο” μαζί σου και θα είναι παρέα σου, όπου κι αν είσαι.

Είστε μαζί…

Δεν εξετάζω, το τί φέρνει η ζωή, που τελικά υπάρχουν αδέρφια που δεν ξαναμιλούν ποτέ στη ζωή τους ή ότι υπάρχουν φίλοι που μπορεί να είναι πιο κοντά σου από οποιοδήποτε άλλο συγγενή.

Απομονώνω αυτές τις όμορφες στιγμές συντροφιάς, που έχεις ζήσει και το δικο σου παιδί, δεν ζει…

Δεν γνωρίζει πώς είναι. Δεν θα μάθει ποτέ…

Ναι, δεν ξέρω εάν τελικά και πάλι σε επόμενη προσπάθεια εγκυμοσύνης θα είχαμε κι άλλο μωρό, αλλά …δεν προσπαθήσαμε, γιατί….για πολλούς λόγους!

Δεν ξέρω, εάν περνώ τη φάση που λένε, ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα το μετανιώσεις, αλλά δεν θα μπορείς πλέον να κάνεις κάτι (γιατί ας μην γελιόμαστε… και τώρα να αποφασίζαμε  να κάνουμε ένα αδερφάκι στη μικρή, δεν θα ήταν αυτή η παρέα, που λέω παραπάνω).

Δεν ξέρω, εάν κάποια στιγμή η μικρή θα μας κάνει παράπονο για αυτό (που θα μας κάνει), αλλά τώρα πραγματικά στεναχωριέμαι.

Το ήξερα, ότι θα το αισθανθώ αυτό.

Και την ίδια ώρα για να νιώσω καλύτερα, σκέφτομαι όλους τους αντικειμενικούς λόγους που μας οδήγησαν σε μία επιλογή και …δεν νιώθω!

Γίνεσαι γονιός, ζυγίζεις τα πράγματα, αποφασίζεις για το καλό του παιδιού…

Ποιό είναι το καλό του παιδιού;

Πόση ευθύνη….

Όχι, δεν έχω μετανιώσει, γιατί η συγκεκριμένη επιλογή προέκυψε μετά από πολλή σκέψη για πολύ καιρό.

Όμως….

Σουσού μου, αν ποτέ τύχει και διαβάσεις αυτό το άρθρο, μην θυμώσεις.

Όλα από αγάπη γίνονται.

Κάποιες φορές από υπερβολική αγάπη και ανάγκη για προστασία.

Εύχομαι στη ζωή σου, να έχεις πάντα φίλους πραγματικούς καρδιάς, που να μην σε αφήσουν να νιώσεις αυτό το κενό, που αυτή τη στιγμή νομίζω, ότι επέτρεψα να δημιουργηθεί.

Σ’αγαπώ πολύ!

 

(Χμ….κάπου στο βάθος ακούω “Μήπως τελικά να με αγαπούσες λιγότερο, μαμά;”….Δεν γίνεται, καρδιά μου! ♥)

 

 

(Photo via https://theberry.com/2011/12/21/daily-awww-i-feel-like-a-kid-on-christmas-32-photos/kids-christmas-13/ )