Ναι, ναι! Κάτι τέτοιο θα έλεγαν οι γονείς μας πριν από 30 χρόνια (Είπαμε, ηλικία λέω. Φυσικό χρώμα μαλλιών, δεν λέω!). Και θα καμάρωναν, που λέγαμε τόοοοοσο πολύπλοκες φράσεις!
Η μαμά θα έκανε λουκουμάδες (είναι πασπαρτού εορταστικό κέρασμα), θα έπαιρναν τηλέφωνο όλο το σόι για να το πουν και θα έστελναν και τηλεγράφημα στην Θεία Μαρίτσα, γ’ ξαδέρφη της γιαγιάς που ζούσε στην Μελβούρνη από τότε που είχε ανακαλύψει ότι είναι υιοθετημένη και είχε βρει έναν φυσικό αδερφό της εκεί (οικογενειακά…ας τα αφήσουμε)!
Και φτάνουμε στο σήμερα που η ανηψιά μου που είναι 1,5 νομίζω ότι η πρώτη ολοκληρωμένη φράση που θα πει είναι “Μητέρα, με προβληματίζει το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι”! Όχι, δεν οφείλεται στο γάλα σκόνη.
Η κόρη μου άρχισε νωρίς να μιλάει. Καθαρά. Να κάνει φράσεις. Να χρησιμοποιεί λέξεις που αναρωτιόμασταν στην αρχή πού τις άκουσε. Και όσο μεγαλώνει την παρακολουθούμε να κάνει χιούμορ. Να λέει ατάκες. Να χρησιμοποιεί αρκετά πλούσιο λεξιλόγιο για την ηλικία της πολύ σωστά.
Στην αρχή εκπλήσσεσαι! Καμαρώνεις! Νομίζεις ότι έχεις γεννήσει ένα λόγιο ξεχωριστό άτομο. Όσο παρακολουθείς όμως όλη την “εγχώρια αγορά” πιτσιρικίων, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι μόνο το δικό σου παιδί έτσι. Η πλειοψηφία των παιδιών είναι.
Δεν θεωρώ ότι γεννιούνται πιο έξυπνα τα παιδιά σήμερα. Γεννιούνται και ανατρέφονται σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον από αυτό που μεγαλώναμε οι προηγούμενες γενιές (Ε…δεν θα μας βγάλουν και χαζούς τώρα!!!).
Ως μαμά δεν έκανα πολλά περισσότερα πράγματα από ό,τι έκανε η μητέρα μου (κι εγώ δυστυχώς για την ανθρωπότητα μίλησα καθαρά και “γλωσσοκοπάνησα νωρίς).
* Ο πρώτος και σημαντικότερος παράγοντας θεωρώ είναι, ότι από τότε που την πήρα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου άρχισα να της μιλάω κανονικά σα να μιλάω σε ενήλικα. Ακόμη κι όταν ήμασταν οι δυό μας στο σπίτι, της μιλούσα ενώ έκανα δουλειές, σα να μιλάω σε μία φίλη μου. Την είχα στο ρηλάξ και της έλεγα τον προβληματισμό μου σχετικά με το πρόγραμμα πλυσίματος πλυντηρίου που έπρεπε να επιλέξω για τα ρούχα, σχετικά με το φαγητό που θα μαγείρευα, την βόλτα που θα πηγαίναμε. Και της μιλουσα καθαρά! Όχι νελό, τουτού, μαμ, κακά και νάνι. Εντάξει. Ψέμματα! Τα κακά είναι πάντα κακά! 😛
Τα μωρά είναι μικρά. Δεν είναι χαζά.
* Παράλληλα σε απόλυτη συμφωνία με τον μπαμπά επιβάλαμε δια ροπάλου baseball σε παππούδες, γιαγιάδες και θείους να της μιλούν κι εκείνοι κανονικά και όχι “το τσαμένο το μωλάκι που πονάει η κοιλίτσα του μετά το μαμ και θέλει κακα” (είπαμε, τα κακά είναι πάντα κακά).
* Διαβάσαμε και διαβάζουμε πολλά καλογραμμένα παραμύθια. Δεν χρειάζεται να έχεις πάρει μεταπτυχιακό στην φιλολογία για να επιλέξεις βιβλία. Ξεκινήσαμε από κλασσικά παραμύθια.
* Και βέβαια δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε την τηλεόραση και τα βι-βι-ντί (dvd κατά κόσμο). Μπορέσαμε όμως να αποφύγουμε να παρακολουθεί εκπομπές ενηλίκων μαζί μας (όπου υπάρχει και άσχημη φρασεολογία σε πολλές περιπτώσεις) ή π.χ. παιδικές ιστορίες με βία. Ελέγχαμε και ελέγχουμε τί θα δει.
* Δεν μπορώ να μην καταγράψω την συνδρομή του παιδικού σταθμού και νηπιαγωγείου σε όλο αυτό. Όταν γίνεται σωστή δουλειά, τα παιδιά αρχίζουν να επιμορφώνονται από τα 3 χρόνια τους.
Η δική μας επιμόρφωση ξεκινούσε στα 6 με ένα καταπληκτικό κατά τα άλλα Αλφαβητάριο που όμως έλεγε “Λόλα, να το νινί!” Νινί! Όχι μωρό! Σε επίσημο σχολικό βιβλίο.
Η αλήθεια είναι ότι η γενιά των γονιών μας, δεν είχε τόσα επιστημονικά εργαλεία, βιβλία, έρευνες που θα μπορούσε να βοηθηθεί. Δεν ήξεραν. Μεγάλωναν παιδιά με εμπειρικές γνώσεις των γιαγιάδων. Να μην μιλήσουμε για το πόσο taboo ήταν θέματα όπως η δυσλεξία (θα μιλήσουμε άλλη φορά για αυτό).
Συνεπώς ναι, το παιδί μου μπορεί να λέει έξυπνες ατάκες. Να κανει συζητήσεις εκφράζοντας απόψεις και συναισθήματα. Όπως κι ανηψιός μου, η ανηψια μου, το βαφτηστήρι μου, το γειτονόπουλο, ο γιός σου, κόρη σου, η ανηψιά σου!
Μεγαλώνουμε εξελιγμένης γενιάς παιδιά, γιατί είμαστε εξελιγμένης γενιάς γονείς! Και μια χαρά τα πάμε! Δε νομίζετε;
“Λόλα, μια χαρά τα πας!” 😀
7 Comments
ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ,ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ(ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΗΝ ΚΛΕΙΝΕΙΣ.ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΑΠΛΑ ΚΑΝΑΛΙ),ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΑΠΑΡΝΗΘΩ ΤΟ ¨ΛΟΛΑ ΕΝΑ ΝΙΝΙ!”..ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ,ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ, ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ,ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ.ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΔΥΣΛΕΞΙΑ……ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΠΙΕΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΧΟΥΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΚΟΛΛΑΜΕ “ΤΑΜΠΕΛΙΤΣΕΣ” ΤΥΠΟΥ:”ΥΠΕΡΙΝΗΤΙΚΟ,ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ,ΑΝΟΡΕΞΙΚΟ,ΒΟΥΛΙΜΙΚΟ,ΒΙΑΙΟ,ΚΛΠ!
ΜΗΝ ΤΑ ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΥΜΕ…..ΕΧΟΥΝ ΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΟΥΣ.ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΜΙΚΡΟΥΛΙΑ….ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΗΝ ΤΡΕΛΛΑ ΜΑΣ…….ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ.ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΟΜΩΣ!!!!!!!!
🙂 Έχεις δίκιο και συμφωνώ απόλυτα σε όλα όσα λες!
Είμαι κι εγώ εναντίον της υπερβολής που έχουμε οι σημερινοί γονείς.
Σε καμία περίπτωση δεν κρίνω ούτε κατακρίνω τους μηχανισμούς και τα εργαλεία με τα οποία ανατράφηκαν οι προηγούμενες γενιές (μια χαρά παιδιά είμαστε! :D).
Στο αρθράκι μου αναφέρω το παράδειγμα από το παλιό Αλφαβητάρι (που το αγαπω πολύ, γιατί κι εγώ αυτό είχα) απλά και μόνο ως σύγκριση με το τώρα, που προετοιμάζουμε παιδιά για να προγραμματίσουν υπολογιστές τις ΝΑSA από τα 7!
Οι εποχές ήταν άλλες. Λιγότερο απαιτητικές. Πιο ρομαντικές. 🙂
Η κόρη είναι 2 1/2 και από πολύ νωρίς ξεκίνησε να μιλάει. Σήμερα λέει τα πάντα και μπορώ να πω περισσότερα από αυτά που θα έπρεπε. Ομως οι εποχές έχουν αλλλάξει από αυτές που μεγαλώσαμε εμείς. Κάποτε δεν ασχολιόντουσαν με το αν θα μιλήσει γρήγορα ή όχι το παιδί. Σήμερα αν δούμε ένα παιδάκι που δεν έχει μιλήσει τόσο γρήγορα όσο το δικό μας το κατακρίνουμε. Έχουμε περισσότερες απαιτήσεις και βιαζόμαστε να τα μεγαλώσουμε. Εμεις τους προκαλούμε άγχος όταν το συγκρίνουμε με άλλα. Κάθε παιδάκι είναι μοναδικό και θέλει το χρόνο του για να κάνει ή να πει το οτιδήποτε. (https://istoriestismamas.blogspot.com)
🙂 Υποστηρίζω απόλυτα αυτό που λες, ότι το κάθε παιδί θέλει το χρόνο του, γιατί είναι μία διαφορετική προσωπικότητα από την αρχή της ύπαρξής του.
Η δική μας επιρροή φυσικά είναι τεράστια και καταλυτική γι’αυτό πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Είμαστε η γενιά της πληροφόρησης (και της πληροφορικής). Μαθαίνουμε, ψάχνουμε, συγκρίνουμε, δεχόμαστε χιλιάδες μηνύματα καθημερινά και αυτό μας κάνει να έχουμε επιλογές. Επιλογές για να τους προσφέρουμε το καλύτερο δυνατόν.
Την ίδια ώρα το σύστημα (ξεκινώντας από το σχολείο) απαιτεί. Απαιτεί κι επιβάλλει π.χ. τα παιδιά να αρχίσουν να γράφουν από το νηπιαγωγείο. Κι αν το παιδάκι βαριέται ή δεν του αρέσει, σου το θέτουν ως θέμα ότι θα έχει πρόβλημα στο δημοτικό. Και όσο κι αν δεν θες να αγχωθείς, όταν στο τονίζουν σε κάθε ενημέρωση, αρχίζεις να ψάχνεσαι και να ρωτάς και να μαθαίνεις. Για να μην πω για το δημοτικό που φορτώνονται με μαθήματα και εργασίες λες και ετοιμάζονται για πανελλήνιες.
Είμαι φανατικός υποστηρικτής, ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι παιδιά και εμείς οφείλουμε να τους παρέχουμε χώρο και χρόνο για ξεγνοιασιά και παιχνίδι!! Kι όπως πολυ σωστά λες, όλα είναι στο δικό μας χέρι! 🙂
Ναι, τι απίστευτο κόλλημα είναι αυτό το «πότε έκανε το Χ το δικό σας; Α, το δικό μας το έκανε στους μισούς μήνες» κλπ. Σε εμάς, που ακολουθούσαμε αντίστοιχη τακτική κανονικής ομιλίας με τους δύο μικρούς μας, ο πρώτος άργησε να μιλήσει (αυτό που λέμε τα είπε μετά μαζεμένα). Ε, όταν έρχονταν διάφοροι χαρούμενοι και λέγαν τα «Α, δε μιλάει ακόμα; Ο δικός μας/η δικιά μας μιλούσε από δώδεκα/εννέα/έξι μηνών.», απαντούσα με χαρακτηριστικά αθυρόστομη απάντηση («Ναι, δεν μιλάει ακόμα, αλλά το καλοκαίρι γ—σε τουρίστρια.»)
Με πολλούς, δε, συζητάμε αυτή τη φαινομενικά πρόωρη ανάπτυξη των παιδιών σήμερα. (Λέω «φαινομενικά» επειδή μας φαίνεται σε σχέση με το πώς ήμαστε εμείς· όμως η ανάπτυξη είναι άμεση συνάρτηση των ερεθισμάτων, και σήμερα τα ερεθίσματα είναι πολύ περισσότερα από παλαιότερα.) Πολλοί αναφέρουν ανησυχίες για «χαμένη αθωότητα» κ.ά. αλλά μια χαρά παιδιά είναι τα παιδιά, πιστεύω. Πετάνε τη μεγαλίστικη ατάκα τους και μετά κανονικά πλακώνονται στο παιχνίδι και στο ξύλο με τα αδέλφια τους.
Το καλό είναι που μας δίνουν υλικό να γράφουμε στα blogs μας, αφού η παρούσα κατάσταση σε πολλούς αφήνει μια πικρή κενότητα και έλλειψη οίστρου…
🙂 Καλά τα λες! Το σίγουρο είναι ότι δεν κάνουμε αγώνες! Ο μόνος αγώνας είναι να είναι καλά και ευτυχισμένα!!
[…] τη συνέχεια του post στο blog kidscloud.gr ! window.fbAsyncInit = function() { FB.init({appId: "167000706654483", status: true, cookie: […]