Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τότε που η μικρή ξεκίνησε το “Παππουδογιαγιοδιακοπές Part II”.
Αυτός ο μήνας είχε απ΄όλα!
Ένας μήνας μέσα από ένα τηλέφωνο…
Είχε μέρες που ξεχνούσε- δεν ήθελε να μας πάρει τηλέφωνο(γιατί είχε σοβαρότερα πράγματα να κάνει-να παίξει και καλά έκανε)και εμείς χαιρόμασταν. Μόνο χαρά ήταν, γιατί ήταν ευτυχισμένη! Περνούσε όμορφα παίζοντας! Τί άλλο; 🙂
Eίχε μέρες που ήθελε να πάρει τηλέφωνο, για να μοιραστεί μαζί μας τον ενθουσιασμό της για ένα νέο φίλο, μία νέα φίλη που έκανε ή π.χ. ένα “καταπληκτικό παιχνίδι”, που ανακάλυψε. Σε μία πρόσφατη επικοινωνία άκουσα : “Μαμά, έχω πιάσει έναν “Βασιλιά” ζουζούνι(?) και τον εκπαιδεύω! Τον έχω δέσει ελαφρά από το ποδαράκι χωρίς να πονάει και τον ταϊζω, του δίνω νερό και τον πάω βόλτα!” Ω!Ναι! 🙂
Είχε μέρες που ήθελε να πάρει τηλέφωνο, για να ζητήσει άδεια για κάτι που η γιαγιά και ο παππούς απαγόρευαν, οπότε σου λέει…(“Αχμ! Εξουσία πάνω από τον παππού και τη γιαγιά ποιός έχει; Η μαμά και ο μπαμπάς! Ας τους πάρω τηλέφωνο, να εκμεταλλευτώ το ότι τους λείπω και να πετύχω αυτό που θέλω!”), αλλά δεν το πετύχαινε ποτέ, οπότε “Μπουχουχουχου!” στο τηλέφωνο. Bέβαια, βλέποντας ότι ήταν μάταιη η θεατρική παράσταση, ηρεμούσε σε λίγη ώρα.
Είχε μέρες που ήθελε να πάρει τηλέφωνο και να πει το παράπονό της γιατί…της λείπαμε! Είναι 7 χρονών! 7 χρονών θέλεις την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά τουλάχιστον μια φορά τη μέρα. Θέλεις να μυρίσεις το δέρμα της μαμάς, να ζουλήξεις το χέρι του μπαμπά, να πάρεις φιλιά, να νιώσεις το άγγιγμα της γονεϊκής αγάπης. Κάποιες τέτοιες μέρες ήταν αυτές που ήταν λίγο πιο μοναχικές για εκείνη, γιατί κάποια παιδάκια δεν ήταν στο χωριό, οπότε ήταν λίγο πιο βαρετά.
Ή επίσης εκείνη η μέρα που αρρώστησε.
Ένα πρωί ξύπνησε με πόνο στην κοιλιά της και αφού ήπιε το γάλα, την έπιασε ναυτία και έκανε εμετό.
Εννοείται ότι σε δευτερόλεπτα με πήρε τηλέφωνο.
Ένιωθε άρρωστη και ήθελε τη μαμά.
Και η μαμά, παρόλο που ήξερε ότι έχει την καλυτερότερη φροντίδα από τον παππού και τη γιαγιά, ήθελε να είναι εκεί. H μαμά ένιωσε τύψεις που δεν ήταν κοντα της. Μια ελαφριά γαστρεντερίτιδα φαινόταν πως ήταν, αλλά….
Εκείνη τη μέρα μπορεί και να μιλήσαμε 20 φορές στο τηλέφωνο.
Στο πρώτο τηλεφώνημα μου ανακοίνωσε, τί έπαθε και μου δήλωσε :
“Μαμά, η γιαγιά φταίει που μου έδωσε γάλα! Α!”
Φυσικά και της εξήγησα ότι η γιαγιά δεν είχε καμία ευθύνη και της είπα, ότι θα πρέπει να ετοιμαστεί για να την πάνε για εξέταση στον παιδίατρο.
Κι εκεί άρχισε ο μονόλογος:
“Εγώ δεν θα πάω! Γιατί να πάω;Σε έναν άγνωστο γιατρό; Και που θα χάσω το παιχνίδι μου! Και που αν πάω θα μου κάνει ένεση! Και δεν θέλω να μου κάνει ένεση! Και η γιαγιά, σου λέω, φταίει! Ααααν δεν έπινα γάλα, όλα θα ήταν καλά! Δεν θα πάω!”
Αφού έκανε το ξέσπασμά της και της εξήγησα ότι α) αν δεν πάει στον “άγνωστο” παιδίατρο, υπήρχε περίπτωση να χειροτερεψει και να χάσει πολύ περισσότερες μέρες παιχνίδι, β) η γιαγιά δεν φταίει που της έδωσε γάλα και δεν είναι σωστό να το λέει για εκείνη που την φροντίζει και γ )ο “άγνωστος” γιατρός δεν θα της κάνει ένεση, κλείσαμε το τηλέφωνο.
Σε 5′ είχα κλήση! “Δεν θα πάω στον “άγνωστο” γιατρό! Κι αν μου κάνει ένεση;”
Άντε πάααααλι!
Της ξαναείπα ότι δεν θα της κάνει ένεση ο “άγνωστος” γιατρός και ότι εάν παρόλα ταύτα εμφάνιζε κάποιος βελόνα μπροστά της, για εμβόλιο ή για έξέταση, θα τους έλεγε ότι πρέπει να με πάρουν τηλέφωνο και να μιλήσουν μαζί μου οπωσδήποτε.
Το συμφωνήσαμε, το είπα και στον παππού και τη γιαγιά σε ανοιχτή ακρόαση, για να είμαστε όοοολοι συνεννοημένοι και έτσι πήγε στο γιατρό.
Με ξαναπήρε τηλέφωνο, όταν γύρισε από τον “άγνωστο” γιατρό, για να μου πει : “Μαμά, η γιατρός ήταν μια πολύ καλή κυρία και μόνο με εξέτασε! Μου είπε να μην φάω παγωτά σουβλάκια και άλλες βλακείες για 2 μέρες. Θα φάω πατάτες, κρέας και κοτόπουλο ψητό και φρυγανίτσες και όχι γάλα!”
Η υπόλοιπη μέρα βέβαια είχε την ταλαιπωρία της για εκείνη, οπότε οι παραπονιάρικές κλήσεις ήταν αρκετές και αναγκαίες και για τις δυό μας.
Δύο μέρες μετά είχα την ανακοίνωση υπερηφάνιας ότι “Mαμά, 2 μέρες δεν έφαγα βλακείες! Είμαι καλά! Τώρα μπορώ να φάω!” Βλακείες….Αχμ!
Μην κοροϊδευόμαστε.
Το να είναι ένα παιδί (και μάλιστα μικρό) μακριά από τους γονείς του για μεγάλο διάστημα είναι θέμα.
Οι στιγμές δυσκολίας θα υπάρξουν.
Άλλες φορές θα είναι πολλές, άλλες λίγες.
Τα προηγούμενα χρόνια ήταν πιο δύσκολο να διαχειριστούμε την αντίδραση της.
Αυτό το καλοκαίρι όταν εξέφραζε το παράπονό της, της εξηγούσαμε τα αντικειμενικά δεδομένα.
Η μαμά και ο μπαμπάς δουλεύουν.
Οι γιαγιάδες και οι παππούδες είναι διακοπές.
Δεν υπάρχει κανένας να την φροντίζει όταν εμείς δεν είμαστε στο σπίτι, οπότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Το καταλάβαινε και το δεχόταν
Δεν της άρεσε, αλλά ήξερε ότι αυτό είναι η αλήθεια και έπρεπε να την διαχειριστεί μόνη της.
Αυτό που κάνω πάντα, όχι μόνο τώρα, αλλά γενικά όταν παραπονιέται ή είναι μέσα στη δική της γκρίνια, είναι είτε να προσπαθώ να της αλλάξω θέμα κάνοντάς της χιούμορ (τί πιο απλό και όμορφο από το να κάνεις ένα παιδί να γελάσει) ή προσπαθώ να της δείξω, ότι υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να περιμένει και θα την κάνει χαρούμενη π.χ. αυτόν το μήνα της έλεγα το υπόλοιπο πρόγραμμα του καλοκαιριού της και πόσα όμορφα πράγματα έχει ακόμη να κάνει ή ότι προγραμματίζω να αγοράσω χρώματα για να βάψουμε βότσαλα, ότι θα πάρω βιβλία με παιχνίδια που θα παίζουμε μαζί, ότι ετοίμασα τα κουβαδάκια της, τα μπρατσάκια της και τη σανίδα για την θάλασσα…
Της φτιάχνω εικόνες όμορφες και τις κάνω προβολή και για να ξεχνιέται, αλλά και να νιώθει πραγματικά, ότι ακόμη κι αν κάποια μέρα δεν είναι όπως τη θέλει, θα έρθουν άλλες που θα είναι χαρούμενες! Και λειτουργεί!
Δύσκολες μέρες, δυσάρεστες στιγμές και άσχημες καταστάσεις έχει η ζωή σε κάθε ηλικία!
Πιστεύω ότι εμείς, ως γονείς, έχουμε την ευθύνη να μάθουμε στα παιδιά να βρίσκουν τρόπο να ξεφεύγουν, να αισιοδοξούν και να ελπίζουν!
Γιατί, ναι, τελικά πιστεύω, ότι κι αυτό μαθαίνεται.
Κι αν δεν μαθαίνεταιι, τουλάχιστον επηρεάζει, όπως όλα όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε.
Ένα πράγμα ρίζωσε μέσα μου συνειδητά από την πρώτη μέρα μητρότητας :
“Γίνε το παράδειγμα!”
Κι αυτό προσπαθώ…
🙂
(Photo via http://www.cambridgenurseryschoolandchildrenscentre.co.uk/contact.html )
No Comments