ΚΙ ΕΓΩ ΜΠΑΜΠΗΣ! ΚΙ ΕΣΥ ΜΠΑΜΠΗΣ! ΜΑΖΙ! :)

Μπάμπη φωνάζω τον σύντροφό μου!

Μπάμπη φωνάζει κι αυτός εμένα!

Kαι βέβαια δεν έχει βαφτιστεί κανένας από τους δύο με αυτό το όνομα…

Όλα είναι πολύ απλά!

Στην αρχή της σχέσης μας, όπως σε όλες τις σχέσεις, υπήρχε “νοστιμάδα”.

Σκέρτσα, πείσματα, ζηλείες…ξέεεερετε!

Κάποια στιγμή του είχα αναφέρει, ότι και ο μπαμπάς μου, όταν ήταν φρεσκοαρραβωνιασμένος με την μαμά μου, της έκανε νάζια.  Και του διηγήθηκα μια ιστορία που μου είχαν πει μαζί, για μία φορά  έκαναν βόλτα στην πλατεία (ο γαμπρός με τη νύφη εκείνη την εποχή ήταν η περαντζάδα, για να έχει να συζητάει η κοινωνία).

Σε εκείνη τη βόλτα, λοιπόν, συνάντησαν τυχαία έναν συμμαθητή της μαμάς μου, που είχε να τον συναντήσει χρόνια! Αυθόρμητη (απο εκείνη το πήρα) με το που τον είδε τον άγνωστο για τον μπαμπά μου συμμαθητή, αναφώνησε όλο χαρά “Πώπω! Μπάμπη μου!! Τί κάνεις κλπ κλπ!”

Το κατέγραψε ο αρραβωνιάρης και μετά της έκανε μία μικρή “σκηνή”!

“Μπάμπη μου; Μα τί χαρά ήταν αυτή που είδες τον “Μπάμπη σου”;”

Του εξήγησε ότι ήταν από τη χαρά της κλπ και εκεί το έληξαν το θέμα.

Κάθε φορά που ήθελε όμως να την πειράξει, για κάτι που λίγο τον ενοχλούσε, της έλεγε “Εντάξει, Μπάμπη μου!”.

Και γινόταν ο συνειρμός και η επιβεβαίωση του “Αγάπη δίχως πείσματα, δεν έχει νοστιμάδα!”

Έτσι κι εγώ διηγήθηκα στον καλό μου την ιστορία, ο οποίος κράτησε το “Εντάξει, Μπάμπη μου!” με το copyright του μπαμπά μου βεβαίως και άρχισε να το χρησιμοποιεί αντιστοίχως σε κάθε περίπτωση που κάτι τον “γαργαλούσε”.

Κι άρχισα να το χρησιμοποιώ κι εγώ! Τί στο καλό! Ο μπαμπάς μου το πρωτοείπε και ναι, κι εγώ είχα τα θεματάκια μου.

Κι επειδή λέγαμε πολλά “Εντάξει, Μπάμπμη μου!” αρχίσαμε να αφαιρούμε το “Εντάξει” κι έμεινε το “Μπάμπη μου”!

Όπου γι’αυτό και από την αρχή της σχέσης μας φωνάζει ο ένας τον άλλον μόνο “Μπάμπη”.

Όταν προσφωνήσει ο ένας από τους δύο τον άλλον με το πραγματικό του όνομά, αυτό σημαίνει ότι είμαστε θυμωμένοι.

Έχει τύχει περίπτωση που με κάλεσε με το όνομά μου και του ζήτησα το λόγο! ….Ναι! Όλα τα νορμάλ στη δική μας οικογένεια!

Βέβαια, μπορείτε να αναλογιστείτε τα τραγελαφικά περιστάτικά που μας έχουν τύχει.

Σκεφτείτε τις φάτσες γνωστών και αγνώστων όταν για πρώτη φορά  ακούν τον καλό μου να με φωνάζει “Μπάμπη” κι εγώ να απαντώ.

Όπως επίσης να τον συστήνω με το όνομά του και μετά να τον φωνάζω μπροστά τους “Μπάμπη”…

Μόνο το  παιδί χωρίς να του εξηγήσουμε πολλά (μάλλον κατάλαβε από νωρίς, ότι οι γονείς του δεν πάνε καλά) μπόρεσε να κάνει διαχωρισμό.

Και τώρα 16 χρόνια σχέσης μετά υπάρχει ο Μπάμπης και η Μπάμπης!

Happy Anniversary, Μπάμπη μου!

27.07.1996 – 27.07.2012

 

Υ.Γ. 1 Και το τραγούδι μας τότε ήταν αυτό. Δεν είναι και το ωραιότερο τραγούδι! Ούτε και τόσο του στυλ μας!  Φιου φιου φιου! Ναι, λόγω στίχου! “Ι will stay until I’m satisfied!” Τα πείσματα…καταλαβαίνετε…. Ακόμη εδώ είμαστε πάντως! 😉

Υ.Γ.2 O κύριος “Μπάμπης μου” συμμαθητής της μαμάς μου, καλή του ώρα όπου είναι του ανθρώπου, εύχομαι να μην φτερνίζεται 16 χρόνια, γιατί αλλεργικό δεν θα είναι και δεν θα το ξέρει! ;p

 

(Photo via https://weheartit.com/entry/11539497 )