ΟΤΑΝ Η ΝΟΝΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΥΑΛΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ! ;P

Όχι, ότι περιμένατε κάτι διαφορετικό!

Πείτε το! Πείτε το! :p

Η νονά είναι φίλη της μαμάς!

Αυτό το “αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε” στην περίπτωσή μας ταιριάζει “γάντι”!

Εδώ θα μπορούσε να τελείωνει το άρθρο, καθώς πάνω-κάτω ξέρετε πλέον τη μαμά, οπότε τί να σας πω για τη νονά!

Λίγο-λίγο θα σας ξεδιπλώσω κατά καιρούς την δική της προσωπικότητα, για να μην νομίζετε ότι μόνο εγώ είμαι έτσι.

Αλλά ας το αφήσουμε για την ώρα.

Έρχεται το Πάσχα, λοιπόν, και το προηγούμενο Σάββατο ήρθε σπίτι μας η “νουνά”, να φέρει τα πασχαλινά καλούδια!

Ένα ζευγάρι παπούτσια αθλητικά μωβ-ασημί-πράσινο(κρατήστε το πράσινο) “wow! Είναι που αναπνέουν, μαμά!”, είπε το σπορίδιο, το αυγό και η λαμπάδα.

Ανοίγει το κουτί η μικρή και….μία λαμπάδα με ντέφι (κίτρινο και πράσινο/να το πάλι το πράσινο).

Τρελλαίνεται η μικρή και αρχίζει να χτυπάει τη λαμπάδα και να τραγουδάει “Μήλο μου κόκκινο, ρόιδο καημένο, γιατί με λκξκξγξηφ” (δεν ήξερε τα λόγια, οπότε έλεγε δικής της παραγωγής που δεν τα έχω συγκρατήσει, να σας ομολογήσω).

Κι αρχίζει το παιχνίδι με τη νονά, η οποία κάθε φορά ακολουθεί το παιχνίδι  που στήνει η βαφτιστήρα της.

Στην κάθε ιστορία που ξεκινά η μικρή με όλα τα σουρεαλιστικά στοιχεία που μπορεί να σκεφτεί, η νονά “κόβει και ράβει” με τον ίδιο τρόπο.

Έτσι, λοιπόν, αυτή τη φορά ξεκίνησε μία ιστορία με βάση την οποία η μικρή ήθελε να παντρέψει τη νονά με έναν ρινόκερο (!!) και μετά την χώριζε από αυτόν για να την παντρέψει με ένα λύκο. Και φυσικά όλα διαδραματίζονται και εκφράζονται με τόση φυσικότητα και από τη νονά, που αν τις παρακολουθείς και προσπαθήσεις να καταλάβεις ποιά δουλεύει ποιά, δεν θα καταλάβεις!  Η τελετή του γάμου έγινε φυσικά από την πιτσιρίκα λέγοντας “Ευλογηθείτε. Ευλογηθείτε! Αμήν!” στο ζευγάρι που παντρευόταν!

Η ιστορία είχε και συνέχεια, αλλά μην σας την αναλύσω, με παιδιά, βαφτίστια κλπ μέχρι που ευτυχώς η μικρή έπρεπε να πάει για ύπνο, γιατί θα συνεχίζαμε το γενεαλόγικό δέντρο και με εγγόνια…!

Όταν συναντιόμαστε με τη νονά, είναι η χαρά της μικρής! Όχι μόνο γιατί βλέπει το πρόσωπο “νονά”, αλλά γιατί περνάει όμορφα μαζί της. Την παίρνει μαζί μέσα στο παιχνίδι της, στη διασκέδασή της (υπάρχει ντοκουμέντο που η νονά χορεύει το “Περπατώ-περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ”),συνομωτούν εναντίον της μαμάς για να την πειράξουν (2,5 ετών ήταν η μικρή όταν είχαν αποφασίσει σε ένα γεύμα, να φάνε μόνες τους όλα τα μακαρονια κι εγώ μισό, όπως έλεγαν) και φυσικά της φέρνει και καταπληκτικά πρωτότυπα πράσινα δώρα. Δεν εννοώ οικολογικά (αν και έχει μεγάλη ευαισθησία πάνω και σε αυτό)! Εννοώ πράσινα!

Η νονά έχει αδυναμία στο πράσινο! Προσωπικά μου άρεσε πολύ, γιατί μετά από ένα διάστημα το ροζ-κουφετί…μου είχε βγει από τη μύτη! Πόσο πιά;  Οπότε….Πράσινο ζακετάκι, πράσινο μπλουζάκι, πράσινο μπουφανάκι (όχι! Το “παιδί-κάμπια” δεν το έλεγες!) πράσινο κουκλάκι ΚΑΙ πράσινο κορδελλάκι στο άσπρο καπελάκι των βαφτιστικών. Είναι και “Παναθαϊκός” (όπως λέει τον Παναθηναϊκό η μικρή), αλλά δεν έχει σχέση με αυτό. Απλά της αρέσει το χρώμα!

Το πρωί της επόμενης ημέρας από την επίσκεψη της νονάς, έρχεται η μικρή στο δωμάτιο, που ήμουν, κρατώντας γυμνό το  κερί της λαμπάδας και έχοντας αφήσει επάνω μόνο την κορδέλα του.

Όταν τη ρώτησα πού είναι το ντέφι, πήρα την ακόλουθη απάντηση:

“Άκου, μαμά! Δεν μπορούσα να πάρω τη λαμπάδα με το ντέφι μαζί, όταν πάμε στην Ανάσταση! Θα την έβλεπε ο ξάδερφός μου και θα με κοροϊδευε (και καλά…) “.

Σεβάστηκα (και καλά…) αυτό που ήθελε και πήγε στο άλλο δωμάτιο.

Σε λίγα δευτερόλεπτα….

(Χτύπος του ντεφιού!!)

“Μήλο μου κό-κκι-νο, ρόιδο καημένοοοοο, γιατί με ξκγξτκυθοξκλη το πικραμένοοοοο…”

Όχι, ότι απλά δεν κρατιόμασταν, ε;  😛