ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ! ΝΑΙ…

Η γενιά των γονιών μου ήταν αυτή που ήθελε να μεγαλώσει, μεγαλώσει, μεγαλώσει γεράααα παιδιάαααα-επιστήμονες!
“Τρέξε, τρέξε, μικρούλη, είσαι άντρας, μικρούλη” και τελείωσε ένα Πανεπιστήμιο!

Και δύο!

Και μεταπτυχιακά!

Και διδακτορικά!

Και 2 γλώσσες!

Και 3 γλώσσες!

Να δουλεύει ο γονιός 25 ώρες το 24ωρο, για να εξασφαλίσει τα μέσα, έτσι ώστε να βγει ένας επιστήμονας!

Η δική μου γενιά το έχει φιλοσοφήσει αλλιώς το θέμα!

Με τόσους επιστήμονες που βγήκαμε και τόση εξειδίκευση, έχουμε μελετήσει και αποφασίσει ότι θέλουμε να μεγαλώσουμε γερά παιδιά από κούνια, αλλά αυτό που μας νοιάζει είναι να είναι ευτυχισμένα και ισορροπημένα! Δεν είναι αυτοσκοπός μας το Πανεπιστήμιο (για αυτά)!

Βέβαια…Επειδή έχουμε διαβάσει πολλά, μαθαίνουμε ότι ..

Πρέπει, αν μη τί άλλο, να έχουν τη βασική μόρφωση (και τα πηγαίνουμε σε σχολείο που ακόμη και στην Α’Δημοτικού αρχίζει στις 08:10 και τελειώνει στις 14:00)!

Πρέπει, να  έχουν καλή φυσική κατάσταση (και μετά τη μελέτη τους στο σπίτι τα τρέχουμε σε κολυμβητήρια, ταε-κβο-ντα, μπαλέτα, μπάσκετ, στίβους, ενόργανες, τένις κλπ)!

Πρέπει, να τα βοηθήσουμε με όλα τα μαθησιακά προβλήματα που υπάρχουν ή υποπτευόμαστε ότι υπάρχουν (και τα τρέχουμε σε λογοθεραπείες, εργοθεραπείες κλπ)!

Καλό είναι, να μπορούν να εκφράζουν τον ψυχισμό τους καλλιτεχνικά (όπότε τις μέρες που δεν έχουν γυμναστικές και άλλα φροντιστήρια, τα τρέχουμε σε ζωγραφικές, κιθάρες, πιάνα, βιολιά, μπαγλαμαδάκια κλπ)!

Κι έχουν απίστευτα γρήγορη εξέλιξη!

Το Σεπτέμβρη πηγαίνουν στην Α’ Δημοτικού και δεν ξέρουν να πιάσουν καλά το μολύβι για να γράψουν το “Α” και το Μάρτιο γράφουν mini εκθέσεις, διαβάζουν κατεβατά και λύνουν τα πρώτα τους προβλήματα στα μαθηματικά.

Και κάνουν εισαγωγή στην ιστορία, στη γεωγραφία, στα αγγλικά….

Και 6 μήνες μετά  ένα βράδυ το πιτσιρίκι-άριστη μαθήτρια παρουσιάζει (σε μικρό βαθμό ευτυχώς) κρίση άγχους, γιατί όπως δήλωσε “Σκέφτομαι όλη την ώρα πόσα πολλά πράγματα έχουμε να κάνουμε αύριο στο σχολείο!”

Kι αναρωτιέσαι…

Γιατί αγχώνεται;

Εμείς δεν το πιέζουμε  στο σπίτι!

Να του πω να μην στεναχωριέται και να κάνει ό,τι αντέχει;

Εμείς θέλουμε να είναι ευτυχισμένο!

Nαι, αλλά…. Κι αν του το πω να κάνει ό,τι αντέχει και του δώσω θάρρος και σταματήσει να κάνει προσπάθεια, μήπως μείνει πίσω;

Κι αν μείνει πίσω στα μαθήματα και δεν ακολουθεί την τάξη, μήπως κάποια στιγμή περιθωριοποιηθεί;

Κι αν περιθωριοποιηθεί, θα αρχίσει να έχει συμπλέγματα και  προβλήματα συμπεριφοράς και μήπως τότε δεν είναι ευτυχισμένο; …

Μα…εγώ αφετηρία σε αυτή τη σκέψη είχα την ευτυχία του!

Όχι, όχι! Κάτσε να δεις!

Θα πρέπει να ακολουθήσει αυτούς τους ρυθμούς και να έχει εφόδια στη ζωή του αργότερα!

Είναι κουραστικό αυτό το πρόγραμμα τώρα και πολύ πιεστικό, αλλά αν συνεχίσει να προχωρά κανονικά, αργότερα θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα για εκείνο.

Ή μάλλον…θα μπορεί να ακολουθεί το ρεύμα της εποχής του!

Ναι…αλλά η πίεση που νιώθει τώρα, αν συνεχίσει έτσι, μήπως το κάνει δυστυχισμένο τώρα, για να είναι ευτυχισμένο μετά;

Kαι τί σε κάνει να πιστεύεις ότι θα είναι ευτυχισμένο μετά;

Και τότε τί ; Nα χαλαρώσει τώρα; Mα.. δεν το επιτρέπει το σύστημα!

Και κάπου εκεί έχει αρχίσει και καπνίζει ο εγκεφαλος…Πάνε και τα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα που είχαν μείνει.

Όταν βλέπω τη μικρή μας να κάνει ανάγνωση σελίδες εκπλήσσομαι, αλλά ταυτοχρονα τρομάζω κιόλας!

Δεν επιλέξαμε εμείς την ύλη που κάνουν στο σχολείο (δεν αναφέρομαι στην ποιότητα, αλλά στην ποσότητα).

Στην πρώτη συγκέντρωση γονέων των μαθητών της Α’Δημοτικού, όπου μας παρουσιάσαν τα μαθήματα, μόνο ένας πατέρας είπε αυθόρμητα στο Διευθυντή :

“Πόσα πράγματα μπορούν να απορροφήσουν αυτά τα μικρά παιδιά;”

και εκείνος γύρισε και είπε

“Ίσως έχετε δίκιο, αλλά δυστυχώς δεν τα έχουμε αποφασίσει εμείς όλα αυτά! Είναι οι απαιτήσεις των καιρών!”…

Όλες οι γενιές γονέων, θέλουμε το καλό των παιδιών μας!

Το οποίο, αλήθεια, τελικά  το επιλέγουμε εμείς;

Αχμ…

 

(Photo by robert82)