Σκεφτείτε, πώς νιώθετε κάθε φορά που πρόκειται να ξεκινήσετε κάτι νέο σε έναν άγνωστο χώρο με άγνωστους ανθρώπους.
Μια νέα δουλειά, μια μετακόμιση σε νέα πόλη, στο εξωτερικό ή ακόμη και κάτι πολύ απλό, π.χ. μαθήματα μίας ξένης γλώσσας ή μαθήματα χορού.
Όσο συναρπαστική κι αν είναι η προσμονή, δεν έχετε μία αγωνία;
Είτε αυτό αφορά εργασία ή σπουδές, είτε κάτι πιο διασκεδαστικό, δεν υπάρχει πάντα μπροστά μας το άγνωστο και ένα υποσυνείδητο:“Τί με περιμένει;”
Κάντε το αυτό προβολή στα παιδιά -μικρά ή μεγάλα- και στα ξεκινήματα, που έχουν μπροστά τους.
Αρχικά, ο απογαλακτισμός από την οικογένεια, όταν πηγαίνει στο σταθμό ή στο νηπιαγωγείο, αλλά και στη συνέχεια η κάθε μετάβαση από το Nηπιαγωγείο στο Δημοτικό μετά στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Παράλληλα, μαθαίνοντας μία ξένη γλώσσα ή συμμετέχοντας σε κάποια αθλητική δραστηριότητα, περνά ίδιες διαδικασίες προσαρμοστικότητας σε όλες αυτές τις νέες ομάδες.
Πέρα από αυτή την αγωνία, όμως, είμαστε κι εμείς οι μεγάλοι, που άθελά μας στρεσσάρουμε τα παιδιά περισσότερο.
Παρακολουθούμε το πιτσιρίκι μας να μεγαλώνει και αυτές οι μεταβάσεις δίνουν και τυπικά και επίσημα το βάπτισμα αυτής της προόδου της ζωής -της ανάπτυξης.
Θεωρώντας αυτές τις “αναβαθμίσεις” πολύ σημαντικές (που είναι-κανείς δεν το αμφισβητεί), μεταφέρουμε στα παιδιά μία εικόνα για μία πολύ όμορφη αλλαγή αλλά τεράστια, η οποία αν και υπέροχη είναι άγνωστη και δεν περιλαμβάνει εμάς, που είμαστε τα μαξιλαράκια ασφάλειας….
Δεν είναι πολύ λογικό, λοιπόν, λοιπόν, αρκετά παιδιά να έχουν δισταγμό για την έναρξη της σχολικής χρονιάς;
Εμείς ως γονείς, περνώντας τα χρόνια, συνειδητοποιήσαμε ότι με αυτόν τον τρόπο επιβαρύνουμε την ψυχολογία του παιδιού και έτσι αποφασίσαμε να μην δημιουργούμε πομπώδη happening πριν από κάθε ξεκίνημα.
Με φυσικό τρόπο και έκδηλη χαρά περνούσαμε από το ένα επίπεδο στο άλλο, χωρίς όμως τυμπανοκρουσίες.
Οι τυμπανοκρουσίες μεταφέρθηκαν στο τέλος της χρονιάς με την ολοκλήρωση της σεζόν.
Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και θέλει τον τρόπο και το χρόνο του, για να ενταχθεί ομαλά σε μία ομάδα.
Όλα όμως,θέλουν ήρεμους χειρισμούς, χωρίς πίεση και βέβαια, τη βοήθεια των παιδαγωγών.
Με αυτό ακριβώς το θέμα ασχολείται το παιδικό βιβλίο της Σάντρα Νίμπουρ-Ζίμπερτ, “Η Μίνα ανακαλύπτει έναν νέο κόσμο” .
Μια υπέροχη ιστορία με καταπληκτική ζωντανή εικονογράφηση Λαρς Μπάους, που με την ανάγνωσή της μεταφέρει ένα όμορφο συναίσθημα προετοιμασίας για τα παιδιά και κατά τη γνώμη μου περνά μηνύματα και στους γονείς.
Η Μίνα θα πάει πρώτη ημέρα στο Νηπιαγωγείο και πέρα από όλο τη νέα πραγματικότητα, μιλά άλλη γλώσσα. Αυτό την κάνει ακόμη πιο διστακτική και συνεσταλμένη. Προτιμά να μην μιλάει, γιατί ο παππούς της έχει πει, ότι όποιος σιωπά, δεν κάνει λάθος ποτέ. (Αχ, παππού! Κάποιες φορές αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος από όλα…)
Κάθε μέρα που περνά, η Μίνα νιώθει όλο και πιο άνετα και γλυκαίνει.
Όσο συμβαίνει αυτό γεμίζουν χρώματα οι μέρες της, αλλά και οι σελίδες του βιβλίου, που απεικονίζουν το σχολείο.
Μέχρι που και τα όνειρά της γεμίζουν φως και χαρά.
Το παιδικό βιβλίο “Η Μίνα ανακαλύπτει ένα νέο κόσμο” κυκλοφορεί σε μετάφραση της Μαρία Μαντή από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του εδώ.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :
Η Μίνα είναι καινούρια στο σχολείο της.
Όλα μοιάζουν ξένα στη νέα τάξη της: οι άνθρωποι, οι συνήθειες, ακόμα και η γλώσσα. Και όμως, όσο οι μέρες περνούν η μικρή προσαρμόζεται λίγο λίγο , βρίσκει τη θέση της στο καινούριο της περιβάλλον, και η ψυχή της γεμίζει με φωτεινά χρώματα…
Μια ιστορία με θαυμαστή ενσυναίσθηση, για όλα τα παιδιά που πηγαίνουν για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό, σε ένα καινούριο σχολείο, σε έναν νέο τόπο ή μπαίνουν σε μια νέα ομάδα.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments