Φέτος ο Αύγουστος μας βρήκε διαφορετικά από άλλες χρονιές.
Υποθέτω, ότι πάνω-κάτω όλοι είχαμε αυτήν την αίσθηση, αλλά για να μην το γενικεύω, θα μιλήσω ειδικά μόνο για μένα.
Ούτε καν για την υπόλοιπη οικογένεια. Γιατί το blog είναι δικό μου! 😛
Οι τελευταίες ημέρες του Ιουλίου έσερναν όλη την κούραση των προηγούμενων μηνών.
Δεν μιλάω για τη σωματική κούραση, ούτε μόνο για τους μήνες του φετινού χειμώνα.
Αναφέρομαι στην ψυχολογική κούραση που φέρναμε στους ώμους μας από την αρχή της πανδημίας (που ξεκίνησε περίπου 18 μήνες πριν).
Αγωνία, φόβος, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και ένα σωρό άλλα πιεστικά και στενάχωρα συναισθήματα, δεν άφηναν χώρο ηρεμίας.
Χρησιμοποιώ Παρατατικό, γιατί η συνέχεια έκρυβε την προσμονή ενός μήνα, που θα γεμίσει χρώματα, ξεγνοιασιά (τηρώντας πάντα τα μέτρα προστασίας), ξεκούραση και ανεμελιά.
Με μεγάλη χαρά έβγαλα το εισιτήριό μου για την Τήνο, όπου και θα πήγαινα για λίγες ημέρες σε φιλόξενους λατρεμένους μας φίλους.
Ήταν οι μέρες που θα ξέφευγα μόνη μου, για να αλλάξω λίγο παραστάσεις και να ξεκολλήσουμε λίγο από το “συνέχεια μαζί οι τρεις μας στο σπίτι” της προηγούμενης χρονιάς.
Όμως, το πρωί που το πλοίο έφευγε από τον Πειραιά, ήταν η 3η ημέρα των μεγάλων πυρκαγιών.
Ο ουρανός είχε σκοτεινιά και παντού έπεφταν αποκαϊδια.
Έφυγα με βαριά καρδιά και μια απροσδιόριστη ενοχή, που ενώ συνέβαινε όλη η καταστροφή, εγώ αναζητούσα λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς και χαράς στο προγραμματισμένο ταξίδι, που περίμενα με ανυπομονησία τις προηγούμενες εβδομάδες.
Βρέθηκα, λοιπόν, ξανά στο πανέμορφο νησί με μία υπέροχη παρέα, αλλά ήμουν σε μια συνεχή ανησυχία.
Αγωνία και στεναχώρια για τις πυρκαγιές, αλλά και επικοινωνία με τους γονείς, που, αν και μακριά από τις εστίες, βρίσκονταν στη Βόρεια Εύβοια.
Ο καλός μου που είχε κανονίσει να μείνει στην Αθήνα για δουλειές, τελικά τις περισσότερες ώρες ήταν κλεισμένος μέσα στο σπίτι, για να μην εισπνέει όλη την κάπνα που είχε σκεπάσει την Αττική.
Οι 4 ημέρες στην Τήνο κύλησαν γρήγορα και οι ομορφιές του νησιού με τη λατρεμένη παρέα με έκαναν να ξεχαστώ για λίγο και να κάνω ένα mini restart.
Με την επιστροφή στην Αθήνα είχα τόσα πράγματα, που ήθελα να κάνω.
Ήθελα να ετοιμάσω ένα πρόγραμμα, για να τα προλάβω να τα χορτάσω όλα.
Ήθελα να ασχοληθώ με το blog μου, με τη ραπτική μου, το σπίτι μου, να φτιάξω τις ντουλάπες μου, να πάω βόλτες, για καφέ, για μπάνιο και ένα σωρό άλλα πράγματα.
Τις πρώτες ημέρες της επιστροφής από το νησί έβαλα πλυντήρια και συμμάζεψα κάπως τα πράγματα.
Ένα από τα πρώτα πρωινά που ξύπνησα αργά, αφού πήρα το πρωινό μου, σκέφτηκα ότι δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο λόγο να βγω από το σπίτι και μπορούσα πριν ξεκινήσω να κάνω οτιδήποτε, να αράξω.
Άραγμα στον καναπέ! Αυτό!
Η έφηβη ήταν στα Γιάννενα και έκανε διακοπές, ο καλός μου είχε φύγει την προηγούμενη ημέρα για ένα επαγγελματικό ταξίδι κι εγώ ήμουν στο σπίτι ΜΟ-ΝΗ ΜΟΥ!
Εβαλα Netflix και ξεκίνησα το New Amsterdam.
Μου άρεσε πολύ και έτσι είδα 2 επεισόδια μαζεμένα και άρχισα να σκέφτομαι, ότι ενώ έχω τόσα πράγματα να κάνω, εγώ χάζευα στην τηλεόραση.
Πήγαν να με πιάσουν οι ενοχές μου (πρωτόγνωρο, έτσι; :p), γιατί δεν ακολουθούσα ένα πρόγραμμα και ξαφνικά μου είπα “ΩΠΑ”!
Δεν έπρεπε, να μου το κάνω αυτό.
Έπρεπε να κάνω αυτό που είχα ανάγκη. Και αυτό ήταν… να μην έχω πρόγραμμα.
Να αφεθώ και να ακολουθήσω τη διάθεσή μου. Να μην πιεστώ για τίποτα.
Να κάνω ό,τι είχα διάθεση. Και είχα διάθεση να κοιμηθώ και να ξυπνήσω ό,τι ώρα θέλω, να μην μαγειρέψω και να φάω ό,τι είχε το ψυγείο ή να παραγγείλω, να “σαπίσω” στις σειρές και να είμαι από τον 2θέσιο καναπέ στον 3θέσιο και τούμπαλιν.
Και τί ωραία που ήταν!
Ναι, δεν ήταν οι κλασικές καλοκαιρινές ελληνικές διακοπές.
Δεν πήγαμε περισσότερο στη θάλασσα. Είχαμε τη δυνατότητα να πάμε στο εξοχικό μας, αλλά αφεθήκαμε στις επιθυμίες της στιγμής.
Η έφηβη περνούσε “ζάχαρη” στα Γιάννενα και εμείς απολαμβάναμε διαφορετικές ήρεμες ημέρες.
Δεν με πείραξε καθόλου, που έμεινα στην Αθήνα.
Αντιθέτως την απόλαυσα.
Έκανα ήρεμα βόλτα στα μαγαζιά, πήγα για καφέ με φίλες μου που ήταν εδώ, άραξα στο μπαλκόνι διαβάζοντας βιβλία, πήγα στο μουσείο Γουλανδρή, που ήθελα εδώ και πολύ καιρό και θα πήγαινα και στην Εθνική Πινακοθήκη, αλλά η κόρη δεν ήταν εδώ, απολαύσαμε την ηρεμία με τον αγαπημένο μου και γενικά, πέρασα – περάσαμε πάρα πολύ ωραία. Όσο ωραία μπορεί να περάσει κανείς, βέβαια, με τη σκοτεινιά που υπάρχει τριγύρω μας από τις πυρκαγιές, την κατάσταση στο Αφγανιστάν, τα κρούσματα που ανεβαίνουν και την επικαιρότητα που είναι γεμάτη από εγκλήματα.
Όμως, ΟΜΩΣ. νιώθω έτοιμη, ήρεμη και δυνατή, για να προχωρήσω τη νέα σεζόν που ανοίγεται μπροστά μας.
Η ζωή δεν είναι μόνο οι ημέρες των διακοπών.
Είναι τόσο κρίμα, να ζούμε έναν ολόκληρο χρόνο προσμένoντας μόνο αυτές τις ημέρες.
Η ζωή είναι πολύ μεγαλύτερη και είναι κάθε μέρα.
Καλό Αποκαλόκαιρο! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
1 Comment
<3