Προληπτική δεν με λες.
Όμως, πριν λίγες ημέρες σκεφτόμουν τις προηγούμενες γιορτές και θυμήθηκα, ότι η παραμονή της Πρωτοχρονιάς μας ήταν πολύ παράξενη.
Τόσο παράξενη, που θα μπορούσε να είναι σημαδιακή.
Σημειολογικά, το λες λίγο περίεργο.
Αν και μπορείτε να διαβάσετε εδώ, πόσο διαφορετικά είχαμε περάσει εκείνη την παραμονή, θα σας πω εν συντομία, ότι ήταν η πρώτη παραμονή που περάσαμε οι τρεις μας στο σπίτι.
Ενώ είχαμε κανονίσει να μαζευτούμε στο σπίτι μας, μία αναποδιά της τελευταίας στιγμής ανάγκασε εμάς τους τρεις και τους γονείς μας, να μείνουμε ο καθένας στο σπίτι του.
Φέτος, όμως, οι γιορτές είναι προγραμματισμένες να περάσουν έτσι.
Έτσι πέρασαν τα Χριστούγεννα και έτσι ετοιμαζόμαστε για την Πρωτοχρονιά.
Οι γονείς μας στο σπίτι τους και εμείς οι τρεις εδώ, στο δικό μας.
Δεν στεναχωριέμαι.
Για λίγες ώρες παρέας δεν θυσιάζω την ασφάλεια των δικών μας.
Μας λείπουν και τους λείπουμε, αλλά νιώθω, πως δεν είναι για πάντα.
Είναι σαν να έχουμε πάει ένα ταξίδι μακρινό και κάνουμε υπομονή μέχρι να βρεθούμε πάλι κοντά, να αγκαλιαστούμε, να κοιταχτούμε, να δούμε πόσο έχουμε αλλάξει, πόσο έχουμε προχωρήσει.
Γιατί όσο κι αν δεν το πιστεύετε, ακόμη και σε αυτή την παύση, προχωράμε.
Προχωράμε στο μέλλον που είναι τα επόμενα λεπτά, όχι μόνο η επόμενη χρονιά.
Να είμαστε όλοι καλά!
Καλή Χρονιά, αγαπημένοι!
Mαμά Μαμαδοπούλου
No Comments