Η μικρή και εγώ ήμασταν στο Μετρό.
Είχε μαζί της (κλασσικά) ένα βιβλίο και το διάβαζε. Δυνατά! Τώρα που ξέρουμε ανάγνωση θέλουμε να ακουγόμαστε!
Σε μία στάση επιβιβάζονται δύο κορίτσια. Το ένα ήταν γύρω στα 12 και έπαιζε ακορντεόν και το άλλο ήταν-δεν ήταν στην ηλικία της (γύρω στα 6) και κρατούσε ένα κουτάκι με κέρματα.
Σταματά την ανάγνωση η δικιά μου και παρακολουθεί τα δύο κορίτσια που κινούνται στο βαγόνι. Η μικρή με το κουτάκι με τα κέρματα κινείται προς το μέρος μας και έρχεται μπροστά στην μικρή μου. Η σκηνή εκείνη ήταν απίστευτη. Της πρότεινε το κουτάκι με τα κέρματα κοιτάζοντάς τη στα μάτια και η δικιά μου κοκκάλωσε. Στάθηκαν έτσι για 2-3 δευτερόλεπτα και η μικρή επαίτης απομακρύνθηκε. Πόσα πράγματα έκρυβε αυτή η σκηνή. Φανταζόμουν τις πιθανές και απίθανες σκέψεις των δύο κοριτσιών κι ανατρίχιασα. Βουρκωσα. Υπερβολή;
Μόλις απομακρύνθηκε το άλλο κοριτσάκι, γυρίζει η δικιά μου και με ρωτά:
“Γιατί, μαμά, δεν της δώσαμε λεφτά; Είχες να της δώσεις!”
“Δε συμφωνώ με αυτό που κάνει αυτό το κοριτσάκι. Είναι επικινδυνο και επιπλέον τα παιδιά πρέπει να κάνουν άλλα πράγματα και όχι να ζητιανεύουν χρήματα. Αν της δώσω λεφτά είναι σα να τη βοηθάω σε αυτό που κάνει. Εγώ δε θέλω να τη βοηθήσω, έτσι ώστε να σταματήσει να το κάνει αυτό.”
“Κι αν πεινούσε;”
“Aν πεινούσε και μας έλεγε κάτι τέτοιο, θα της αγοράζαμε κάτι να φάει.”
Σταμάτησε να μιλά για λίγη ώρα και μετά γύρισε και συνέχισε την ανάγνωση.
Όταν επιστρέψαμε σπίτι και αφού είχε περάσει κανένα 2ωρο σε άσχετο χρονικό σημείο με ρωτά:
“Γιατί, μαμά, αυτό το κοριτσάκι το αφήνει ο μπαμπάς του να γυρίζει έξω μόνο του; Μήπως έφυγε κρυφά με την αδερφούλα του και μετά το βάλει τιμωρία;”
Kι εκεί αρχίσαμε μία γενική συζήτηση αναφέροντας το πιθανό σενάριο να την έχει βάλει ο μπαμπάς της να το κάνει αυτό. Γούρλωσε τα μάτια της, μου είπε ότι στεναχωρήθηκε, αλλά κατάλαβε.
Πάντα ήμουν της άποψης, ότι πρέπει να μαθαίνει κομμάτια της αλήθειας.
Δε θεωρώ σωστό να τα μεγαλώνουμε σε “γυάλες”. Η πραγματική ζωή είναι αλλιώς! Όχι αποστειρωμένη!
Αυτό που χάρηκα με αυτό το περιστατικό, είναι ότι αντιλήφθηκα ότι η ίδια νιώθει ασφαλής στην οικογένειά της.
Σε άλλες περιπτώσεις μας ρωτάει, αν θα κάναμε κάτι παρόμοιο στην ίδια.
Σε αυτό δεν ρώτησε!
Νομίζω ότι δεν το σκέφτηκε καν!
Κι αυτό ήταν μεγάλη ικανοποίηση για μας! 🙂
Tί πιο ωραίο; Να ξέρει και να νιώθει ότι την αγαπούν και είναι ασφαλής!
Και την ίδια ώρα “σφίγγεται” η καρδιά μου για αυτά τα παιδιά που γυρίζουν στους δρόμους…
(photo by concartist)
No Comments