Όσο περνούσε ο καιρός, φαινόταν ότι η 2η σεζόν της σειράς “Καραντίνα 2020” θα ξεκινήσει σύντομα.
Εύχομαι να είναι και η season finale και να τελειώνουμε με τον covid.
Βρεθήκαμε ψιλο-προετοιμασμένοι για αυτή την καραντίνα.
Είμαστε πιο… έμπειροι, θα τολμήσω να πω.
Η πρώτη φορά είχε την αγωνία και τον φόβο για αυτόν τον άγνωστο εχθρό – που συνεχίζει να είναι άγνωστος σε μεγάλο βαθμό και συνεχίζει να φοβίζει- με πολλά πρωτόγνωρα συναισθήματα και συνθήκες.
Μια τεράστια ανασφάλεια για το πώς θα εξελιχθεί η καθημερινότητα και το μέλλον μας.
Φυσικά και όλα τα προβλήματα συνεχίζουν και η πορεία βαραίνει την ατμόσφαιρα, γιατί χάνονται όλο και περισσότερες ανθρώπινες ζωές.
Όσο παράδοξο κι αν ακουστεί ή είναι, νιώθω πως έχουμε προσαρμοστεί κάπως σε αυτή νέα πραγματικότητα.
Σιγά-σιγά συνηθίζουμε όλες τις αλλαγές και τους περιορισμούς.
Φοράμε μάσκα, πλένουμε σχολαστικά τα χέρια μας, στέλνουμε sms πριν βγούμε έξω, μαθήματα και εργασία γίνονται από το σπίτι, αποφεύγουμε επαφές-αγκαλιές-φιλιά παρά μόνο με την οικογένειά μας στη στενή έννοια και αν τραβήξουμε τη γραμμή για να βγάλουμε ένα αποτέλεσμα, ουσιαστικά περνάμε πάλι πολλές, μα πάρα πολλές, σχεδόν όλες τις ώρες στο σπίτι.
Ένα από τα στοιχεία, που βάρυναν πολύ την ψυχολογία μου την περίοδο της 1ης καραντίνας ήταν η διάθεσή του παιδιού μου.
Το σχολείο της ήταν από αυτά, που δεν λειτούργησαν καθόλου με το σύστημα της τηλεκπαίδευσης, οι καθηγητές έβαζαν ελάχιστες εργασίες και τα μόνα μαθήματα, που έκανε (και αυτά πάλι ξεκίνησαν 1 μήνα μετά την έναρξη της καραντίνας) ήταν τα μαθήματα φροντιστηρίου Αγγλικών.
Αυτή η αδράνεια είχε σαν αποτέλεσμα να μην βοηθάει την ενεργοποίησή της και αυτό επηρέαζε την ψυχολογία της.
Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Έχει πλήρες πρόγραμμα στο σχολείο, φροντιστήριο και μαθήματα αγγλικών. #hello_εφηβεία
Αυτή η πίεση την έχει βάλει σε μία εγρήγορση, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Την ακούω τις ώρες των μαθημάτων να γελάει και φωτίζει η καρδιά μου.
Απολαμβάνει τη συνάντηση με τους συμμαθητές της, αλλά και το μάθημα, που ευτυχώς οι περισσότεροι καθηγητές φαίνεται ότι το έχουν κάνει πιο ενδιαφέρον προσαρμόζοντάς το στα νέα δεδομένα.
Φυσικά και υπάρχουν και εκείνες οι ώρες που δεν βγάζει κιχ και πρέπει να είναι φοβερά βαρετές και ακούγεται μόνο η μονότονη φωνή του καθηγητή, αλλά ευτυχώς αναλογικά είναι πολύ λιγότερες.
Οι συνέπειες αυτής της αλλαγής αντικατοπτρίζονται και τις ώρες που δεν έχει μάθημα, αλλά και σε εκείνες τις λίγες ώρες που κάθεται μαζί μας (τις υπόλοιπες χορεύει, βλέπει τους αγαπημένους της youtubers στο δωμάτιό της).
Είναι γεμάτη ζωντάνια και χαμόγελο. Και χαίρομαι τόσο πολύ!
Κάνει υπομονή μέχρι να περάσει αυτό το διάστημα και να ξαναβρεθεί με φίλους και συμμαθητές από κοντά.
Ναι, δεν είναι αυτός ο τρόπος ζωής, που θέλουμε, αλλά δεν ήρθε για να μείνει. Έτσι θέλω να το σκέφτομαι.
Γι’αυτό στέκομαι κάτω από τις ηλιαχτίδες που καταφέρνουν να τρυπώσουν μέσα από τη σκοτεινιά, για να γεμίσω ενέργεια.
Θα περάσει. Πού θα πάει…
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments