Η μέρα που τα κραγιόνια γύρισαν σπίτι

Πριν από κάποια χρόνια τα κραγιόνια του Ντάνκαν επαναστάτησαν.
Έκαναν τη δική τους διαμαρτυρία, δηλώνοντας τη διαφορετική αξία που έχει το κάθε χρώμα ξεχωριστά.

Γενικώς τα κραγιόνια του Ντάνκαν είναι ατίθασα και όλα τους με ξεχωριστή προσωπικότητα.
Επίσης, είναι πολύ επικοινωνιακά. Ω, ναι!

Πάλι του έστειλαν κάρτες.

Σε αυτή τη νέα ιστορία, “Η μέρα που τα κραγιόνια γύρισαν σπίτι”, ο Ντάνκαν λαμβάνει ένα καινούριο πακέτο από καρτ ποστάλ από τα κραγιόνια που έχει παρατήσει σε διάφορα σημεία και του ζητούν να τα σώσει:
το Βυσσινί Κραγιόνι χάθηκε κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ κι έσπασε στα δύο όταν κάθισε πάνω του ο μπαμπάς, το Τυρκουάζ, κόλλησε σε μια άπλυτη κάλτσα στο στεγνωτήριο κλπ.
Κάθε κραγιόνι έχει τη δική του λυπητερή ιστορία να αφηγηθεί, ζητώντας από τον Ντάνκαν να το βοηθήσει να γυρίσει σπίτι, στο κουτί με τα κραγιόνια.

Βέβαια, το κάθε ένα από αυτά, όπως προείπα, επειδή έχει διαφορετική προσωπικότητα και διαφορετικά βιώματα (ω, ναι!), εκφράζεται διαφορετικά.

Οφείλω να ομολογήσω, ότι λάτρεψα το ηλεκτρίκ κόκκινο.

Διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις και διαφορετικά συναισθήματα, όπως ακριβώς συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους, με όλα τα παιδιά.

Η δική μου ματιά πέρα από το μήνυμα της φροντίδας που οφείλουμε όλοι να δείχνουμε στα πράγματά μας, βλέπει την αξία του σεβασμού στη διαφορετικότητα και στα συναισθήματα των συνανθρώπων μας.

Μετά το “Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν”, o  Drew Daywalt σε εικονογράφηση του Oliver Jeffers κυκλοφορεί το “Η μέρα που τα κραγιόνια γύρισαν σπίτι” και μας γεμίζουν ζωηρά χρώματα.

Το παιδικό βιβλίο “Η μέρα που τα κραγιόνια γύρισαν σπίτι” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος και μπορεί να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του εδώ 

Μαμά Μαμαδοπούλου