slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD ΔΙΑΦΟΡΑ

MH MOY TA ΠΡΩΤΑΚΙΑ ΑΓΧΩΝΕΤΕ!!

28 Φεβρουαρίου, 2012

Κι αν τα αγχώνουμε, λέει;

Τα αγχώνουμε εμείς, που μας αγχώνει το σύστημα, που είναι αγχωμένο από μόνο του.

Να τα κάνουμε αστρρρροναύτες από την 5η Δημοτικού!!!

Τέλος πάντων! Μεγάλη συζήτηση είναι αυτή, που δεν θα την κάνουμε τώρα.

Μέσα σε όλο αυτό το άγχος, που όσο κι αν το κοντρολλάρω, υποβόσκει, ξεκινήσαμε το Δημοτικό, όπως θα  θυμάστε.

Το ίδιο άγχος είχαμε και με τη μελέτη.

Τί θα γίνεται, που θα πρέπει να κάνει τις εργασίες της με τη γιαγιά και τον παππού;  Τα δύο set παππούς-γιαγιά εναλλάσσονται κάθε εβδομάδα. Μία εβδομάδα με τους μέν, μία με τους δε.  Η βάση είναι ίδια (πάντα στο σπίτι μας τη φροντίζουν).  Σαφέστατα και το ιδανικό θα ήταν να υπάρχει σταθερότητα και στα πρόσωπα που κάνουν τη μελέτη μαζί της, αλλά αυτό δε γίνεται-τί να κάνουμε;

Με τους παππουδογιαγιάδες, λοιπόν,  κάνει τη μελέτη.

Από την αρχή της χρονιάς ο μπαμπάς ή εγώ, ανάλογα με το ποιός γύριζε πρώτος στο σπίτι κάναμε έλεγχο στις εργασίες της και ξανακάναμε και ορθογραφία και ανάγνωση. Αυτό σήμαινε, ότι αν εμείς γυρίζαμε στις 7, κάναμε επανάληψη είτε μέχρι τις 8, είτε αν δυσκολευόταν σε κάποια σημεία και πιο αργά.

Τούτο είχε σαν αποτέλεσμα η μικρή να είναι κουρασμένη, τσιτωμένη και να γκρινιάζει συνέχεια. Επίσης οι παππούδες-γιαγιάδες μας ενημέρωναν ότι αρκετές φορές τους ταλαιπωρούσε μέχρι να κάτσει να κάνει τις εργασίες της και αρκετά συχνά ένα φυλλάδιο (δουλειά maximum για την ίδια 15′) για να το κάνει μπορεί να χρειαζόταν ακόμη και 2 ώρες.

Μας προβλημάτιζε, αλλά θεωρούσαμε ότι δε γίνεται να την αφήνουμε χαλαρή.

Κάποια στιγμή έκανα μία συζήτηση με κάποια ειδικό σε παιδαγωγικά, την οποία εκτιμώ πολύ ως επιστημονικό σύμβουλο και μου είπε την εξής φράση, που ήρθε και με κατακεραύνωσε:

“Δε νοείται παιδί της Α’ Δημοτικού, να νιώθει ότι μελετάει πάνω από 1 ώρα την ημέρα!”

Το να κάνει μία εργασία με διαλείμματα και μετά αφού τελειώνει, να ξανακάνει έλεγχο και διορθώσεις με τη μαμά ή το μπαμπά και έτσι να κυλά ο  χρόνος της με την αίσθηση, ότι όλη η μέρα της γεμίζει μόνο με το σχολείο και τη μελέτη με ελάχιστα διαλείμματα παιχνιδιού και τηλεόρασης, μου εξήγησε ότι είναι κάτι που μόνο εκνευρισμό και βαρεμάρα μπορεί να της προκαλέσει.

Πόσο δίκιο είχε!!!

Με προβλημάτισε και με στεναχώρησε, γιατί αμέσως κατάλαβα πώς αισθάνεται το πιτσιρίκι…

Και  είναι και καλή μαθήτρια, η καϋμένη…..

Στην ηλικία αυτή πρέπει να παίζουν.

Μετά το σχολείο, λίγη μελέτη και ύστερα παιχνίδι.

Έτσι αποφασίσαμε με τον μπαμπά να αλλάξουμε τα δεδομένα στη μελέτη της!

Καταρχήν έμμεσα αρχίσαμε να της θετουμε στόχο. Αν τελείωνε όλες τις εργασίες της με τη γιαγιά και τον παππού, το απόγευμα δε θα κάναμε μαζί επανάληψη. Αυτό την ιντριγκάρισε.

Άρχισε να στρώνεται  και να τελειώνει τις εργασίες της μέσα σε μία ώρα το πολύ μόνη της και με μεγάλη διάθεση. Ήξερε πως όταν τελείωνε, θα ήταν ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει.

Όταν γυρίζουμε σπίτι ο μπαμπάς και εγώ, εφόσον έχει κάνει τη μελέτη της με τους παπούδες-γιαγιαδες , το μόνο που κάνουμε είναι να ενημερωθούμε για την ύλη και να κάνουμε ένα γρήγορο έλεγχο ότι όλα έχουν γίνει σωστα. Δεν κάνουμε  ξανά επανάληψη σε ορθογραφία ή ανάγνωση.

Αποτέλεσμα; Η μικρή πήρε για πρώτη φορά μέσα σε 6 μέρες 4  “Άριστα” στην ορθογραφία, που το είχε μαράζι γιατί  έπαιρνε όλο “Μπράβο”.  (Είχε πάρει μόνο ένα “Άριστα” πριν από 2 μήνες.)

Επίσης την προηγούμενη εβδομάδα, μία μέρα που γύρισε από το σχολείο μου είπε η γιαγιά, ότι είχε καθίσει από μόνη της και είχε κάνει σχεδόν όλο το φυλλάδιο και σωστά σε μία ελεύθερη ώρα στο σχολείο. 🙂

H μικρή μας χαλάρωσε!

Ηρέμησε και είχε λόγο να ξεμπερδεύει με τις εργασίες της στο σπίτι.

Να μπορεί να παίζει!!

Θεωρώ ότι το άγχος μας, την πίεζε και ως γνωστόν η πίεση λειτουργεί αρνητικά και ανασταλτικά ειδικά σε κάτι τέτοια θέματα και αυτό που την επιβάρυνε ακόμη περισσότερο ήταν αυτή η αίσθηση ότι είχε πολύ λίγο χρόνο να παίξει!

Και ξέρετε…όλο αυτό θα μπορούσα να το έχω αντιληφθεί από μόνη μου. Δεν είναι κάτι που μόνο ένας ειδικός θα μπορoύσε να το διαπιστώσει.

Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να θυμηθώ, πώς ένιωθα εγώ όταν ήμουν στο Δημοτικό και τί ήταν αυτό που περίμενα με λαχτάρα κάθε μέρα.

Να τελειώσω τα διαβάσματα  και να βγω στο δρόμο να παίξω!

Κάποιες φορές δεν είναι τόσο απαραίτητοι οι ειδικοί.

Κάποιες φορές το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να θυμόμαστε, ότι ήμασταν κι εμείς παιδιά! 🙂

 

(photo by bcsilva)

 

 

 

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!