Τα παιδιά έχουν περάσει τον 1 μήνα περιορισμού στο σπίτι.
Όλες οι ηλικίες λίγο ή πολύ πιέζονται για διαφορετικούς λόγους.
Δεν είμαι ειδικός για να τους καταγράψω και πολύ περισσότερο να τους αναλύσω.
Μπορώ όμως, να σας μιλήσω για τον τρόπο, που βιώνουμε στο σπίτι μας την εφηβεία. #hello_εφηβεία
Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω, ότι η έφηβη το διαχειρίζεται πολύ καλά.
Αρνείται κατηγορηματικά, να βγει βόλτα.
Δεν θέλει για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι, γιατί θέλει η ίδια να τηρήσει απόλυτα το μέτρο και ο δεύτερος λόγος είναι, πως νιώθει άβολα με το γεγονός ότι μπορεί να πέσει σε πιθανό έλεγχο στο δρόμο. Της εξηγώ ότι θα είμαστε μαζί και ότι εμένα θα ελέγξουν, αλλά δεν θέλει.
Μια χαρά περνάω και στο μπαλκόνι ή στην ταράτσα μας.
Συζητώντας με γονείς άλλων συνομήλικων παιδιών, έμαθα ότι η αρκετά έχουν την ίδια αντιμετώπιση.
Ίσως είναι ο κύκλος των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε, ίσως γενική διάθεση των εφήβων; Δεν ξέρω.
Διαβάζει πολύ, ακούει μουσική συνέχεια, χορεύει, γράφει ακατάπαυστα (έχει βάλει στόχο να έχει τελειώσει βιβλίο, μέχρι το τέλος της καραντίνας), φτιάχνει χιουμοριστικά βιντεάκια στο tik tok και επικοινωνεί με τους φίλους και τους αγαπημένους τις παππούδες και γιαγιάδες.
Η τηλεόραση στο σπίτι μας είναι περιορισμένη από επιλογή. Όλοι μαζί βλέπουμε το Master Chef και το Big Bang Theory στο Netflix.
Όμως ο χρόνος τηλεθέασης είναι ο ίδιος με πριν την καραντίνα. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η τηλεόραση εγκλωβίζει τη δημιουργικότητα του ανθρώπου. Αντιθέτως όλη την ημέρα ακούμε ραδιόφωνο.
Η έφηβη, λοιπόν, κάνει υπομονή και η διάθεσή της είναι καλή.
Θεωρώ ότι έχει βοηθήσει πολύ το γεγονός, ότι η βασική ρουτίνα του σπιτιού μας δεν έχει αλλάξει.
Με τον μπαμπά της προσπαθούμε να ζούμε διαφορετικά τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα. Όπως πριν.
Επίσης, δεν έχει αλλάξει η διατροφή μας.
Συνεχίζουμε να καταναλώνουμε τις τροφές, που τρώγαμε και τις ίδιες ποσότητες.
Εντάξει, θα ξεφύγουμε 1-2 φορές, όχι όμως περισσότερο από ό,τι σε μία άλλη φυσιολογική περίοδο.
Τέλος, ίσως σημαντικότερο όλων μέσα στο σπίτι έχουμε ηρεμία και θετική διάθεση. (Νομίζω ότι είμαστε πιο ήρεμοι από ποτέ.)
Οι δύο μεγαλύτεροι της παρέας είμαστε θετικοί, χαμογελαστοί, “δίνουμε τόπο στην οργή” σε κάθε περίπτωση που θα τσιτωθούμε, διασκεδάζουμε τα πράγματα που μας δυσκολεύουν και τον κίνδυνο, χωρίς όμως να τον υποτιμούμε.
Και για να σας προλάβω, οικονομικά περνάμε και εμείς το ίδιο ζόρι, όπως όλοι αυτή τη στιγμή.
Σημασία έχει να είμαστε καλά και θα το περάσουμε κι αυτό.
Και όταν έρθουν τα πιο δύσκολα, εάν είμαστε καλά, ψύχραιμοι και θετικοί, θα τα αντιμετωπίσουμε.
Θα μοιραστώ μαζί σας, κάτι που βοήθησε πολύ στην ψυχολογία της έφηβης.
Τις 2 πρώτες εβδομάδες της είχαμε αφήσει ψιλοελεύθερη τη χρήση του κινητού.
Δηλαδή, το έπαιρνε από την ώρα που ξυπνούσε και το άφηνε γύρω στις 10 το βράδυ.
Στην αρχή πιστέψαμε ότι αυτό θα ήταν το παράθυρό της στον κόσμο το δικό της, αλλά όπως φάνηκε, η μεγάλη χρήση δεν ήταν πολύ καλή ιδέα.
Έμενε αρκετές ώρες στο δωμάτιό της και νιώσαμε ότι είχε δημιουργήσει μία κατάσταση απομόνωσης, που όμως δεν την βοηθούσε ψυχολογικά.
Δεν είχε διάθεση, να καθίσει πολλή ώρα μαζί μας και δεν μιλούσε πολύ. Σε εκείνη τη φάση ελήφθησαν δραστικά μέτρα από το οικογενειακό συμβούλιο.
Η χρήση του κινητού μπήκε σε ωράριο λειτουργίας.
Μπορεί να το έχει 3 ώρες το πρωί και άλλες 3-4 ώρες από το απόγευμα μέχρι τις 21:30 το βράδυ (μοιρασμένες κι αυτές , δηλαδή 1 ή 2 ώρες μετά το φαγητό και τις υπόλοιπες αργά το απόγευμα).
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, όταν δεν έχει το κινητό, να βαριέται να μένει μόνη της στο δωμάτιο,να αναζητά παρέα και έτσι είναι περισσότερες ώρες μαζί μας.
Από εκείνη την ημέρα είναι περισσότερο χαμογελαστή , συμμετέχει στη ζωή του σπιτιού και είναι ακόμη περισσότερο δημιουργική και εκφραστική.
Μιλάμε πολύ(ενώ τις πρώτες εβδομάδες είχε κλειστεί στον εαυτό της), μοιράζεται σκέψεις, μας κάνει φάρσες, περιποιείται τον εαυτό της, τραγουδάει στο μπάνιο και χορεύει, είναι το χαρούμενο πλάσμα που ξέρουμε.
Η προσαρμογή μετά θα έχει τις δυσκολίες της.
Το σημαντικό είναι να μην χάσουμε κομμάτια του εαυτού μας και οι γονείς πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, ότι είμαστε πρότυπα.
Πρέπει να δείχνουμε τον τρόπο.
Τί σημαίνει αυτό;
Για μένα σημαίνει, ότι μόλις τελειώσω τη δουλειά μου (δουλεύω κι εγώ από το σπίτι), ο υπολογιστής μου κλείνει και το κινητό μου μπαίνει στην άκρη.
Τις υπόλοιπες ώρες είμαι με την οικογένειά μου. Θα χρησιμοποιήσω το κινητό μου, μόνο εάν θέλω να μιλήσω με κάποιο φίλο ή συγγενή, που και πάλι δεν φεύγω από το χώρο που καθόμαστε. Δεν το χρησιμοποιώ για να χαζέψω στα social media. Και δεν είναι μόνο ότι δεν το έχω ανάγκη, δεν μπορώ να απαιτώ από το παιδί μου να αφήσει το κινητό του κι εγώ να είμαι αγκαλιά με το δικό μου κινητό.
Ακόμη κι αν δεν παρακολουθούμε κάτι μαζί, καθόμαστε δίπλα-δίπλα και γράφουμε παρέα ή διαβάζουμε παρέα και μιλάμε.
Είμαστε μαζί.
#ΜένουμεΣπίτι και είμαστε μαζί.
Με αγάπη. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments