Ένα κερασάκι στην τούρτα

Τον τελευταίο καιρό έχω αλλάξει λίγο τις συνήθειές μου.
Μία υπερφόρτωση του συστήματος με ανάγκασε, να αλλάξω πολλά στην καθημερινότητά μου για ένα διάστημα.
Αυτή η αλλαγή με έκανε να καθυστερήσω να ξεκινήσω πάλι την αγαπημένη μου δραστηριότητα στο κολυμβητήριο.
Θυμάστε;  Η χαρά του κολυμβητηρίου
Είχα καθιερώσει και κολυμπούσα (πλατσούριζα, θα το έλεγα πιο σωστά) την ίδια ώρα που η κόρη μου έκανε την προπόνησή της.
Με την αλλαγή του προγράμματος δεν ένιωθα καλά απλά να κάθομαι και να περιμένω.
Αποφάσισα μέχρι να νιώσω καλά με τον εαυτό μου και για όση ώρα διαρκεί η προπόνησή της, να κάνω ένα γρήγορο βάδην γύρω από το κολυμβητήριο.
Από την πρώτη φορά κιόλας ένιωσα υπέροχα.

Σε ένα διάλειμμα πλησίασα την πισίνα και την καμάρωνα, που έχει προχωρήσει τόσο.
Την πρώτη φορά που με είδε σταμάτησε δίπλα στο βατήρα, μου κούνησε το χέρι και βούτηξε με χαρούμενη ορμή συνεχίζοντας.

Όταν βγήκε, με ρώτησε πώς μου φάνηκε και αν μου άρεσε αυτό που είδα.
Της είπα, ότι την καμάρωσα και ότι είναι πολύ καλή.
Χάρηκε απίστευτα πολύ.

Ίσως σας φαίνεται περίεργο, αλλά γενικά στις προπονήσεις της είτε αυτές έχουν να κάνουν με το κολύμπι, είτε με το βόλεϊ, δεν στέκομαι να την παρακολουθήσω πολλές φορές, ούτε για ώρα – εκτός εάν πρόκειται για αγώνα, που εννοείται δεν τον χάνω.
Εφάρμοσα αυτή την  τακτική από τον πρώτο χρόνο, όπου ενώ καθόμουν στις κερκίδες και παρακολουθούσα, με την πρώτη δυσκολία- βαρεμάρα-δυσαρέσκεια ερχόταν να μου κλαφτεί.
Αποφάσισα, ότι η παρουσία μου ήταν ανασταλτικός παράγοντας και σε συνεργασία με την προπονήτριά της, την άφηνα και έφευγα.

Παρακολουθούσα και παρακολουθώ την πρόοδό της σε ανύποπτο για εκείνη χρόνο.
Με βλέπει ελάχιστα, αλλά πάντα την ενθαρρύνω και της λέω πως βλέπω και ξέρω την εξέλιξή της.

Από την πρώτη εκείνη μέρα που την είδα στο κολυμβητήριο και ενώ συνεχίστηκε αυτή η πρακτική για κάποιες μέρες  με εμένα να κάνω το 5λεπτο διάλειμμά μου  από το περπάτημα παρακολουθώντας την (μετά άρχισα εσκεμμένα να αραιώνω τις εμφανίσεις μου), διαπίστωνα τη χαρά της και την ανυπομονησία της να της πω αν ήταν καλή κι αν ήμουν ευχαριστημένη.
Ήταν το σημείο που κάναμε μία κουβέντα, που έχουμε κάνει άπειρες φορές από τότε που ξεκίνησε τις αθλητικές δραστηριότητές της.

Της εξήγησα, ότι αθλείται για την ίδια.
Εμείς και βέβαια χαιρόμαστε και την καμαρώνουμε, αλλά αυτό θα πρέπει να το έχει πολύ πίσω στο μυαλό της.
Η επιβράβευση έρχεται κυρίως από την εξέλιξή της και τους προπονητές της.
Το σημαντικό στο ότι γυμνάζεται είναι καλή φυσική κατάσταση που έχει, το ότι εκτονώνεται και νιώθει όμορφα και το ότι περνάει όμορφες ώρες με τους συναθλητές – φίλους της.
Η δική μας χαρά και ικανοποίηση έρχεται με την εξέλιξή της και στο ότι βλέπουμε πόσο καλό της κάνει, αφού όλο αυτό είναι υγεία!
Και με πήρε αγκαλιά… 🙂

Από τα πρώτα πράγματα που θέλαμε να έχει ως συνήθεια στη ζωή της ήταν να έχει στην καθημερινότητά της αθλητικές δραστηριότητες.
Ξέρουμε και οι δύο γονείς τη σημασία τους.
Τις περιόδους που δεν μπορώ να γυμνάζομαι έστω και λίγο, νιώθω άρρωστη.
Ακόμη και όταν πρέπει να το πάω χαλαρά – όπως αυτόν τον καιρό- θα βγω έστω να περπατήσω.
Και ναι, πιστεύω, ότι κάπως έχει παίξει το ρόλο του και αυτό, αφού από τότε που θυμάται τον εαυτό της, η μαμά με κάποιο τρόπο για κάποιες φορές την εβδομάδα έστω για λίγο θα αφιερώσει χρόνο στον εαυτό της, για να γυμναστεί.

Στόχος είναι να γίνει επιλογή της και όχι μια δραστηριότητα, που πάει πακέτο με το σχολείο (οπότε να σταματάει στις διακοπές), ούτε σε άμεση σχέση με το πώς νιώθουμε εμείς.

Η αθλητική δραστηριότητα είναι φιλοσοφία και χαίρομαι, γιατί  έχει αρχίσει να την αποκτά.
Δεν βαριέται ποτέ να πάει στο κολυμβητήριο και ανυπομονεί για τις ώρες, που θα βρεθεί με την ομάδα της στο βόλεϊ.

Νιώθω, ότι γενικά  μέρος της δικής μας “γονεϊκής δουλειάς”, είναι να τα μάθουμε να αναγνωρίζουν την αξία σε όσα κάνουν και όσο μεγαλώνουν, να κατανοούν τη σημασία των πραγμάτων για τη δική τους εξέλιξη και ευτυχία, που δεν χρειάζεται να έχουν πάντα τα εύσημα του μπαμπά και της μαμάς.
Η επιβράβευση έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα. Δεν είναι ο σκοπός.
Μεγαλώνοντας θα καταλάβουν, ότι κάποιες φορές η προσωπική ευτυχία, μπορεί να μην έχει καν τα εύσημα του μπαμπά και της μαμάς(ας μην κοροϊδευόμαστε).

Η ευτυχία και η ολοκλήρωση έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους, τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας επιθυμίες, τους δικούς μας στόχους, τη δική μας ζωή.
Και όταν είμαστε εμείς ευτυχισμένοι, είναι ευτυχισμένοι και αυτοί που μας αγαπούν.

Αυτό θέλω να έχει στο μυαλό της.
Να αγωνίζεται για την δική της ευτυχία, το δικό της γλυκό στη ζωή.
Και η δική μου χαρά, να είναι ένα κερασάκι στην τούρτα. 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου