Η πρώτη ημέρα της νέας σχολικής χρονιάς βρίσκει το εφηβάκι μας μαθήτρια της Γ’Γυμνασίου και εμένα (χωρίς να το περιμένω) με μία συναισθηματική φόρτιση.
Από χτες έχω σκέψεις γλυκές, που κρύβουν και κάτι άλλο, που δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι λύπη.
Είναι το συναίσθημα, που νιώθουμε, όταν κάτι που αγαπάμε, καταλαβαίνουμε ότι λιγοστεύει.
Θα μου πείτε, ότι βιάζομαι, αλλά δεν είναι έτσι.
Έχουν περάσει 10 χρόνια από την πρώτη ημέρα στο προνήπιο μέχρι σήμερα (για να μην πιάσουμε από την πρώτη ημέρα στον παιδικό σταθμό) και ούτε που το καταλάβαμε! Ούτε εμείς, ούτε εκείνη!
Όλες οι πρώτες της ημέρες στο σχολείο ήταν γεμάτες χαμόγελο, γλυκειά αγωνία και ευχή από την ψυχή μας να πάνε όλα καλά!
Το άτυπο εθιμοτυπικό με τη φωτογραφία στο ίδιο σημείο της εισόδου του σπιτιού, αναμνηστικό όλων αυτών των πρώτων ημερών.
Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να την φωτογραφίζω και στο δρόμο, αλλά η εφηβεία μας γυρίζει την πλάτη.
Φέτος, μάλιστα την κυνηγούσα, πειράζοντάς την : “Στάσου, μύγδαλα! Μια φωτογραφία για τη μανούλα!”.
Φυσικά και από την προηγούμενη χρονιά ούτε που τολμήσαμε να ρωτήσουμε, εάν θα ήθελε να παρακολουθήσουμε τον αγιασμό, ενώ σε ερώτηση εάν η γιαγιά μπορούσε να προσεγγίσει το σχολείο σε μία ακτίνα 1,5 χλμ για να τη βοηθήσει στη μεταφορά των βιβλίων, το ξέκοψε με την ατάκα :
“Η γιαγιά θα μείνει στο σπίτι!” #hello_εφηβεία
Οι στιγμές που αναζητούμε, να ζήσουμε σε επανάληψη, λοιπόν, δεν… επαναλαμβάνονται πάντα, γιατί δεν εξαρτώνται όλα από τις δικές μας διαθέσεις και επιθυμίες.
Κάπως έτσι συνειδητοποίησα, ότι μέχρι να τελειώσει το σχολείο(και το Λύκειο, δηλαδή), μένουν άλλα 3 Back to school, άλλες 3 πρώτες ημέρες νέας σχολικής χρονιάς.
Τα δραματοποιώ;
Ίσως, αλλά μου αρέσει, γιατί με αυτό τον τρόπο νιώθω, ότι δίνω αξία στις στιγμές που ζούμε και εκτιμώ το σήμερα.
Το απόγευμα στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι κι αφού αγοράσαμε τα βιβλία Αγγλικών για το Proficiency(ολοκληρώνεται κι αυτός ο κύκλος σιγά-σιγά…), μου λέει χαδιάρικα,
“Μανούλαααα, θα μου ντύσεις εσύ τα βιβλία γιατί βαριέμα;”.
Όχι μόνο δεν δυσανασχέτησα, αλλά έφτιαξα μια κούπα καφέ, πήρα τα ρολά αυτοκόλλητα και κάθισα στο μπαλκόνι, απολαμβάνοντας τη διαδικασία.
Δεν ήταν το ντύσιμο των βιβλίων αυτό, που με ευχαρίστησε, αλλά οι σκέψεις που με συντρόφευαν.
Είμαι σίγουρη, ότι στο μέλλον θα έρθουν άλλες συνήθειες , νέες που θα είναι χαρούμενες και δυνατές, όμως αυτές που ζούμε τώρα και φαντάζουν ασήμαντες, βαρετές, αυτές που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, είναι αυτή η “ετήσια ρουτίνα” που μας γεμίζει ζεστασιά.
Κι αφού τα παιδιά δεν μπορούν τώρα να εκτιμήοουν την πραγματική αξία των back to school στιγμών που ζουν, ας το κάνουμε εμείς κι ας τις κρατήσουμε απολίθωμα μέσα μας.
Καλή Σχολική Χρονιά!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments