Πώς το έκανα εγώ αυτό;

Ήταν  πριν λίγες  ημέρες, που επέστρεφα από τη δουλειά αργά το απόγευμα.
Είχε κακοκαιρία και βιαζόμουν πάρα πολύ.
Έπρεπε να προλάβω να πάρω την κόρη μου από τα αγγλικά και να ετοιμαστώ για μία κοινωνική υποχρέωση.
Ευτυχώς βρίσκω θέση  parking και τρέχω να είμαι στην ώρα μου.
Όλα καλά μέχρι εδώ.
Νόμιζα…

Το πρωί της επόμενης ημέρας βγαίνουμε από την πολυκατοικία με τη μικρή για να πάρουμε το αυτοκίνητο, να την πάω στο σχολείο κι εγώ στο τρένο για τη δουλειά και βρίσκομαι μπροστά σε ενα θέαμα, που με έκανε να νιώσω τη μικρότερη κουκίδα που υπάρχει στο σύμπαν,  την πιο μικρή και ασήμαντη ύπαρξη, το ένα τρισεκατομμυριοστό της αμοιβάδας.
Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και μετά κάποιος από πάνω να ρίξει κλαδιά, να περάσει και μια στρώση άσφαλτο (ή μάλλον δύο…), για να σιγουρέψει, ότι δεν φαίνομαι.
Γιατί;

Από τη βιασύνη και την απροσεξία μου το προηγούμενο βράδυ, είχα παρκάρει σε θέση parking ΑΜΕΑ της γειτονιάς μας!!!
Μόλις το είδα, περπατούσα πλησιάζοντας το αυτοκίνητο και ένιωσα να καταβαίνει το αίμα στα πόδια μου.
Πώς το έκανα εγώ αυτό;

Εκείνη τη στιγμή δεν με ένοιαζε, ούτε εάν θα μου είχαν πάρει τις πινακίδες, ούτε εάν θα έβρισκα κάποια κλήση με πρόστιμο.
Ένιωθα ντροπή! Τεράστια ντροπή!
Πώς το έκανα εγώ αυτό, που προσέχω τόσο πολύ; Πώς;

Που όταν βλέπω κάποιον να παρκάρει κοντά σε ράμπα ΑΜΕΑ, περιμένω να δω που θα ολοκληρώσει το παρκάρισμα, έτσι ώστε αν εμποδίζει τη θέση, να συστήσω ευγενικά στον οδηγό να μετακινήσει λίγο το αυτοκίνητό του. Εγώ, που προσέχω τόσο πολύ!
Πώς το έκανα εγώ αυτό; 

Ένιωσα να καίγονται τα σωθικά μου από τη ντροπή και τη στεναχώρια κι άρχισα να κάνω τα δικά μου σενάρια:
“Πόση δυσκολία και τί προβλήματα μπορεί να είχα προκαλέσει.
Μπορεί ο άνθρωπος  να δυσκολεύτηκε  να βρει κοντά άλλη θέση και να ταλαιπωρήθηκε μέσα στο βράδυ.”

Πριν μπω στο αυτοκίνητο, είδα ότι κάποιος μου είχε σηκώσει τους υαλοκαθαριστήρες.
Το μόνο που ήθελα ήταν, να μπορούσα να έχω τον άνθρωπο μπροστά μου και να του ζητήσω συγγνώμη.
Άντε, βέβαια, να τον πείσω, ότι όχι μόνο δεν το έκανα επίτηδες, αλλά αντιθέτως έχω μεγάλη ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα.

Φυσούσα – ξεφυσούσα και στο δρόμο για τη δουλειά το είπα στον καλό μου και σε φίλους μου, οι οποίοι επειδή με ξέρουν, με έκανα να νιώσω κάπως καλύτερα, λέγοντάς μου πως το σημαντικό ήταν, ότι δεν το είχα κάνει επίτηδες.
Όμως όχι! Δεν μου ήταν αρκετό.

Το κακό με τη γειτονιά της πόλης, είναι πως δεν ξέρεις ποιός είναι ο γείτονάς σου στο οικοδομικό τετράγωνο.
Γνωρίζεις τα αυτοκίνητα, αλλά όχι ποιοί είναι οι ιδιοκτήτες.
Γνωρίζεις φυσιογνωμίες ανθρώπων, αλλά δεν ξέρεις πού ακριβώς μένουν.

Έτσι και σε αυτή την περίπτωση, δεν ξέρω ποιός έχει αυτό το αυτοκίνητο.
Αν ήξερα, ίσως να χτυπούσα το κουδούνι και με το κεφάλι κάτω, να ζητούσα συγγνώμη.

Την ίδια στιγμή αποφάσισα, πως το λιγότερο, που έπρεπε να κάνω, ήταν να γράψω ένα απολογητικό σημείωμα.
Ναι! Αυτό ήταν το λιγότερο.

Μέσα στο τρένο, λοιπόν, κάθισα να γράψω το σημείωμα, που οι πολλές ενοχές μου το έκαναν μεγάλο και το μετέτρεψαν σε ένα μικρό απολογητικό γράμμα.
Έγραψα, ότι δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, πως όφειλα να είμαι πιο προσεκτική και ζήτησα συγγνώμη, δεσμευόμενη, ότι θα φροντίσω να μην ξανασυμβεί.  Φυσικά και έγραψα το όνομά μου.

Έλα, όμως, που 2 ημέρες έβρεχε συνέχεια και εάν το άφηνα στους στους υαλοκαθαριστήρες στο παρ μπριζ του αυτοκινήτου θα γινόταν μούσκεμα.
Περίμενα, λοιπόν.
Κι έτσι χθες το πρωί, που ο ουρανός ήταν καθαρός από σύννεφα, άφησα το γράμμα.
Όταν απομακρύνθηκα, άρχισα να σκέφτομαι τις πιθανές αντιδράσεις.
Ή θα το περνούσε για διαφημιστικό φυλλάδιο και θα το πετούσε ή θα διάβαζε το γράμμα και θα σκεφτόταν, “Ναι, καλά! Σιγά μην σε πιστέψαμε!” ή θα το διάβαζε και θα ένιωθε τουλάχιστον μια ικανοποίηση.
(Και ίσως θα χαμογέλασε, λέτε; )

Την ιστορία την έζησα με την κόρη μου, η οποία όταν της είπα εκείνο το πρωινό, ότι θα αφήσω σημείωμα “συγγνώμη” και μου είπε,
“Να το κάνεις!”

Νομίζω, ότι ήταν μία ακόμη αφορμή για να της μιλήσω για το σεβασμό  και ότι δεν πρέπει να δημιουργούμε εμπόδια σε όσους συνανθρώπους μας έχουν κάποιες ειδικές ανάγκες και βέβαια, να της τονίσω τη σημασία του να παραδεχόμαστε το λάθος μας και να βρίσκουμε το θάρρος να ζητάμε συγγνώμη.

Θέλω,  να σας πω, ότι ακόμη νιώθω άσχημα.
Η συζήτηση με τους φίλους μου ελάφρυναν λίγο τη βαριά μου διάθεση εκείνη την ημέρα.

Η συννεφοξαδέρφη μου ήταν ανάμεσα σε αυτούς (και την αγαπώ πάντα ♥).
Χθες που της έλεγα, ότι τελικά το άφησα με καθυστέρηση το γράμμα λόγω βροχών, μου είπε ότι θα μπορούσα να το είχα τυλίξει σε πλαστική μεμβράνη για να μην βραχεί.
Φυσικά και είχα σκεφτεί να το βάλω σε μία σακκούλα, αλλά σκεφτόμουν το εξής:
Μπορούσα να αφήσω σκέτο το φάκελο με το γράμμα χωρίς να χρειαστεί, να σηκώσω τον υαλοκαθαριστήρα.
Αν το κάνω πακετάκι τυλίγοντάς το με κάτι πλαστικό και χρειαστεί να σηκώσω τον υαλοκαθαριστήρα, λες να κάνω καμία ζημιά και να αρχίσει να χτυπάει ο συναγερμός και να με βγει ο ιδιοκτήτης και άντε μετά να πείσω, ότι δεν είμαι ελέφαντας;
Δεν θα έχω κάνει μόνο τη “γαϊδουριά” του παρκαρίσματος, θα έχω κάνει και ζημιά.

Αλήθεια, δεν παρκάρω όπου βρω και δεν είμαι “γαϊδούρι”.
Αν και τα αξιαγάπητα τετράποδα δεν φταίνε σε τίποτα να κάνουμε τέτοιους συνειρμούς με εμάς.

(Πώς το έκανα εγώ αυτό; )

Μαμά Μαμαδοπούλου